havaalanından çıkınca bi taksiye atladım. öğrenci işleri binasındaki işlerimi halledecektim. ingilizcem iyi olduğu için kayıt ve yurt işlemlerini rahatça yaptırdım. oradaki kadın spor branşı için athletics department'a yani okulun spor müdürlüğüne gitmem gerektiğini söyledi ama önce yurt bölümüne geçtim. çok fazla eşyam yoktu bir bavul bir de laptop çantam falan vardı. oda arkadaşım geldi tanıştık kendisiyle kendisi de benim gibi türktü. türk birisi olacağını biliyordum önceden. adı alper olsun. naber nasılsın nerelisin falan konuştuk bayağı bir. istanbul'dan geliyordu. boyu benimle aynı, 181 civarıydı. iyi bir çocuğa benziyordu. ona ne kadardır buradasın diye sorduğumda bana 1 hafta önce geldiğini ancak 2 yıl önce burada 1 yıllığına bulunduğunu söyledi. ikinci seferiydi bu. tecrübesinden yararlanmak istedim. ülke hakkında, insanlar hakkında çok soru sordum. az çok beklediğim gibi cevaplar aldığımı söyleyebilirim. kendisi spor takımlarında görev almıyordu ama birkaç türk arkadaşı vardı orada. içlerinden sadece biri bizim gibi öğrenciydi. diğerleri orada kendilerine hayat kurmuşlardı. bir yere bağlı olabileceğim duygusuyla kendimi mutlu hissettim ve alper'le vedalaştıktan sonra athletics department'a gittim. orayı bulmam ayrı bir uzun sürdü. sor allah sor. neyse en sonunda buldum. içerisi kalabalıktı ve her ırktan insan vardı. bazılarını bunlar nasıl spor yapacak diye merak ediyordum ama yapıyorlardı çünkü amerikan üniversitelerinde spor olmazsa olmazdır. spor ve akademik eğitim bir gitmelidir. herkes kendi bölümündeydi. bende gittim swimming yani yüzme bölümüne. oradaki adam 2 gün sonra yeni yıl seçmelerinin olacağını söyledi bana. ben de yurt dışından geldiğimi ve spor takımında bulunmamın kurallara aykırı olup olmadığını sordum. kendisi böyle bir engelin bulunmadığını ve takımın içinde görev yapabileceğimi söyledi. gerçi ben 1 yıllığına orada olduğum için yüzmesem de oluyordu. yine de kaydımı yaptırdım. çıkışa doğru ilerlerken 174-175 boylarında, esmer, uzun saçlı ve zayıf bir kız gördüm. unfriended filmindeki blaire'e benziyordu. gerçekten çok güzeldi. onu çıkarken süzüyordum. şöyle bir 20 saniye rahat bakmışımdır. herhalde bakışlarımın ağırlığı üstüne çöktü ve bana doğru baktı. önce bir ufak çaplı şok oldum. tuhaf bir andı ve yere doğru gözlerimi indirdim. kendisi beni büyülemişti. tenis kıyafeti giyiyordu. mavi tenis atleti altına gri kısa tenis şortu. ayakkabıları siyahtı.

yurda döndüm ve ailemi aradım. dedim her şey yolunda siz merak etmeyin. sonra alper'le konuştuk. bana şunları söyledi: gel seni bizimkilerle tanıştırayım. seversin onları hepsi iyi insanlardır. ben de dedim tamam hadi gidip tanışalım. okuldan çıktık şehre doğru ilerliyoruz yürüyerek ama aklımda hala athletics department'ın(bundan sonra a.d. şeklinde kısaltacağım) oradaki kız vardı. düşünmeden edemiyordum. bir caddenin köşesinde bizim okuldaki diğer bir türk bekliyordu bizi. adı burak olsun. o da benim gibi yeniydi amerika'da.çocuk bayağı bir atletikti. vücutluydu ve bizden çok uzundu. tanıştık kendisiyle. dedim ben yüzücüyüm. 2 gün sonra seçmeler falan var dedim ve kendisine sordum sen ne yapıyorsun diye. o da tıpkı alper gibi herhangi bir takımda değildi. sadece fitness yapıyordu. hatta vücudunu görünce oha falan demiştim içimden. onu da aldık şimdi diğer türklerle şehir merkezinde bir barda tanışacağız. onların evi oraya yakındı zaten. bizden 6-7 yaş büyüklerdi. hepsi türkiye'den arkadaştı ve 3 kişilerdi. bizimle aynı yaşta göçmüşler amerika'ya. önce biri sonra diğeri daha sonra öbürü. bana içlerinden biri(adı ferit olsun) evlerinin bize açık olduğunu ve istediğimiz zaman kalabileceğimizi söyledi. burakla ben ilk defa onlarla tanışıyorduk. ben şaşırmıştım ne kadar sıcakkanlı insanlar diye. ferit abi, arkadaşarı (ahmet ve hakan) gibi iyi giyinimli biriydi. bize kendilerinin nasıl buralara geldiklerini anlattılar. 2 saat falan durmadan konuştuk. şansıma oradaki herkes istanbulluydu. biz konuşurken aklıma gereksiz bir huzursuzluk geliyordu. düşününce onun o a.d. (kısaltacağımı söylemiştim) deki kız olduğunu hatırladım. ben bir kıza kısaca bakmam. gerçekten güzel mi değil mi diye iyice bir süzerim. ışık beni aldatır mı acaba diye hep düşünürüm. bu seferki öyle değildi. kız güzeldi ve onu düşününce içim bir tuhaf oluyordu. kendimi o an en yakın hissettiğim ferit abi'ye: abi buranın kızları nasıldır ya diye sordum. o da bana: vaay dakika bir gol bir ha deyip güldüler. ben de güldüm. bana çok fazla kafa yormamamı yoksa beni üzebileceklerini söyledi. içimdeki çok aptalca geliyordu bana. sadece bir kere gördüğüm amerikalı bir kız. belki bir sevgilisi vardı. belki beni sevmezdi. türküm sonuçta yabancıyım. din farklılıkları falan her şey sıkıntı yaratabilirdi ki dindar biri değilim. anlamışsınızdır umarım çünkü kızla konuşmamışım bile neler düşünüyordum.

birkaç saat şehirde gezdikten, nerede ne var öğrendikten sonra alper ve burakla kampüse döndük. öğrencilerin toplandığı açık alanlardan birindeydik. yerlerde armut koltuklar ve yastıklar vardı. hava bayağı bir kararmıştı biz de yayılmıştık yastıklara. 3 türk muhabbet ediyoruz. çok güzel bir gün geçiriyordum. daha ilk günden böyle olacağını hiç tahmin etmemiştim. biz burak'la spor, fitness falan konuşurken alper bizi dinliyordu. soru soruyordu cevap veriyorduk derken, oturduğumuz alana üst bahçeden merdivenlerden inen ad'deki kızı gördüm yanında bir kız arkadaşı daha vardı. kıyafetini değiştirmişti. bu sefer kot şort üstüne düz lacivert t-shirt giymişti. şansa bakın ki ben de düz lacivert t-shirt giymiştim. açık hava barına doğru gittiler. o kadar heyecanlandım ki anlatamam. gereksizdi bu heyecan tanımadığım bir kıza karşı ama elimde değildi. kalbim hızla atmaya başlamıştı. yayılma pozisyonundan hızlıca oturma pozisyonuna geçtim çünkü bu kadar kan pompalanması beni rahatsız etmişti. göğüs kafesimin içinden boğazıma kadar bir şey fışkırmıştı sanki. adrenalindi bu. alper "noluyo olm iyi misin" dedi.ben de "iyiyim biraz otursam iyi olur diye düşündüm" dedim. peki sen bilirsin dedi. kız benim net görebileceğim bir şekilde oturmuştu o açık hava barına. arkadaşıyla espriler yapıyor ve gülüyordu. onu orada 2.kez süzmüştüm ve artık güzel olduğundan adım gibi emindim. hiçbir açı onu çirkinleştirmiyordu. onunla konuşmam gerektiğini hissettim ama bir yandan bunun çılgınca bir fikir olduğunu, güzel geçen ilk günün kötü sonla bitmemesi gerektiğini bir yandan da birkaç gün sonra derslerin başlayacağını ve okulun dolacağını, dolayısıyla bir erkeğin gelip önüme geçebileceğini düşünüyordum. belkide sevgilisi bile vardı...

yanlarına bir kız daha geldi ve benim kızla vedalaşıp gittiler. benimki yalnız başına oturuyordu. içimden bir ses şunu diyordu: şimdi ya da asla. durdurulamaz bir istekle ayağa kalktım. kendime inanamıyordum. bizimkiler sordu nereye diye. dedim hemen geliyorum. son derece heyecanlı ama sakin adımlarla bara doğru gittim. onun oturduğu koltuğun yanı değilde bir koltuk öteye oturdum.sol tarafındaydım. açık hava barı olduğundan en fazla 5-6 kişi oturabiliyordu ama sadece ikimiz vardık. benimle ilgilenmiyordu. telefonu ile meşguldü. kalbim yerinden çıkacaktı. dedim oğlum bi sakin ol. ferit abinin dediklerini hatırla diyorum sürekli ve bütün cesaretimi toplayıp aklımdaki cümleyi 100 kere tekrar ettikten sonra sordum: "ilgi çekici bir şeye mi bakıyorsun" dedim. önce kafasını kaldırmadı gözleriyle benim hizama baktı. sanırım biraz şaşırmıştı. sonra kafasını kaldırdı ve gülümsedi ve "aaa hayır pek değil. sadece arkadaşımla konuşuyordum" dedi. açık kapı bulamadım. yeni bir konu bulmam gerekti ama kalbim deli gibi atıyordu. bana gülümsediği ilk an kalbimin attığını hissetmemiştim. öyle bir andı işte. sonra ellerimin titrediğini fark ettim ve hemen şunu dedim: "seni ad'de gördüm. sporcu musun" o da gülerek: "evet ben tenis oynuyorum" dedi.bu sefer bana daha uzun bir süre baktı. "ben de yüzücüyüm" dedim. "kaç yıldır yüzüyorsun" dedi. "6 yaşımdan beri" dedim. "iyi olduğunu tahmin ediyorum" dedi. "buna ben karar veremem ama 2 gün sonra seçmeler var. koç karar verecek" dedim. ingilizceyi iyi bilsem de, aksanı güzel kullansam da, yabancı olduğumu anladı. nereli olduğumu sordu. o sırada çok merak etmiştim acaba türkiye dersem beni arap falan sanır mı diye yinede dedim "ben istanbuldan geliyorum, türkiyeden" dedim. kendisi çok şaşırdı: "vaov gerçekten mi ? annem oraya gitmişti ve beğendiğini söylemişti". ben de hemen kısaca " güzel bir yerdir" dedim ve güldüm. o da güldü.

ertesi gün oldu.

seçmelere sadece 1 günün kalmış olmasıyla tam anlamıyla gaza gelmiş ve yüzüş tekniğinden başka hiçbir şey düşünmüyordum. 6 yaşımdan beri yüzüyordum ve ilkokulda birkaç kez türkiye şampiyonu olmuştum. iller bazında yarışlara falan girmiştim ve madalyasız dönüşlerim az olmuştu. türkiye'deki üniversitemde en iyi yüzücü belkide bendim ve mental olarak hazırdım. sağlam bir kahvaltıyla güne başlamak için alper ve burak'la yemekhaneye gittik. "bugün havuzda antrenman yapacağım. amerikalıları nasıl geçtiğimi izlemeye gelebilirsiniz" dedim. alper bizim okulun takımları iyidir, küçümseme dedi. ben de: küçümsemiyorum gerçekleri söylüyorum deyip takıldım ona. kalktık masadan ben ad'ye gittim mayomu, çantamı, t-shirt ümü almıştım. takımın eşyalarıydı bunlar ve severdim böyle şeyleri. antrenman için yüzüp yüzemeyeceğimi sordum görevliye. o da yüzebilirsin dedi. taktım o okulun şık bonesini ve gözlüğünü, geldim havuzun çevresine. havuzda benim gibi seçmelere hazırlananlar ve muhabbet edenler vardı. insanları inceledim ve tekniklerini beğendim. hızlılardı. kolay olmayacağını anladım ama ben bendim. seviyemi biliyordum. ısındıktan sonra atladım havuza 1-2 saat havuzda kaldım. o sırada alper ve burak'ta beni izliyorlardı. havuzdan çıktım ve soyunma odasına doğru giderken benden 9-10 cm uzun sarı kafa(henüz boneli) iri yarı biriyle karşılaştım ve bana "tekniğini beğendim iyi yüzüyorsun" dedi. ben de"sağol" dedim. "ben yıllardır takımdayım. seçmelere gireceksin değil mi senin gibilere ihtiyacımız olabilir" dedi.ben de evet dedim. kendini tanıttı. adı jeff'ti. bana "acemilerin burada çok şansı olmaz ama sen tecrübeli birine benziyorsun" dedi. kendimden başarılarımdan bahsettim ve üstüne basa basa türküm dedim. soyunma odasına girdim, duş aldım, eşyalarımı topladım ve tam çıkacakken bir tane zenci geldi ve bana "burası geldiğin yerlere benzemez burada bir takım var ve saygı duymayı öğrensen iyi olur" dedi. tam ne diyo bu zenci diyecekken biraz düşündüm ve havuzda sergilediğim performans onları biraz sinir etmiş olabilir diye düşündüm ve şaşırabilirsiniz ama ona hak verdim. çünkü istanbul'da biri benim üniversitemde meydan okuyucu bir performans sergilese ben de kıl olurdum. ama altta kalmamam gerekiyordu ve söylememem gereken bir şeyi söyledim: "saygıyı yarın göreceğiz" dedim. bu ağırdı. onun evinde ona hakaret etmiştim. adamın yüz ifadesi değişti ve ben bile kendime kıl oldum.

abd'ye gelmeden önceki son hafta ve yolculuk ile birlikte antrenman eksiğim vardı ama en azından seçmelerde yeterli performansı gösterebileceğimi düşünüyordum. üstelik beni sally de izleyecekti. iyi olmam hatta en iyi olmam gerekiyordu.