-geçen sene olması lazım , teyzeyle seni yandaki metro istasyonunun orda sarılarak ağlarken görmüştüm. doğru mudur ?
-evet.
-hayırdır ne olmuştu ?
-uzun hikaye yeğenim
-vaktim bol... e haydi ?
-kalktık memleketten izmir'e geldik. tutunalım hayata diye. buranın insanı hoşgörülüdür dediler.ona da güvendik tuzu olur dedik. otogardan halkapınara geldik , bura aktarma dediler. kentkart neyim lazımmış alalım dedik. elimi cebe attım cüzdan yok. heryere baktım yok çalmışlar. napalım teyzenle üzül üzül kahrolduk. tanıdık akrabanın yanına gidecektik.

-o yüzden mi ağladınız ?

-hayır. insanlardan yardım isteyelim dedik. bizim yerimize bassınlarda geçelim diye. baktık biraz uygun birinden isteyelim dedik. teyzen kolunu dürttü bundan iste diye. oğlum ... demeye kalmadan yüzüme bakmadan geldi geçti. başka birinden isteyedim yok amca kusura bakma dedi. başka biri allah versin dedi , dediler. cüzdan gitti ağlamadık ama insanları öyle görünce başladım ağlamaya , teyzende ağlamaya başladı . öyle teyzen koluma girdi. soğukta titreye titreye ağladık. herkes yanımızdan geçip gitti . sormadılar bişey . iyice ağladık.

-biliyorum amca o yanınızdan geçenlerden biride bendim.

-bi şekilde geçtik akrabanın evine . kahrolduğumuz noktaya geri gelip bunları satıyoruz işte. oyuncak , küçük ev malzemesi , nerden ne bulursak getiriyoruz bu isyasyonun önüne koyup satıyoruz. burayı tanıdıkça gördük ki metro girişlerinde yolda kaldım diye yalan atıp para istiyormuş insanlar. bizide onlardan sanmışlar olucak ki . sen bizi ağlerken gördün.

son part @2 ye eklenecek