Bir gülümserdin, o anda seni sevmekten başka hiçbir derdim kalmazdı. Sesine öyle bir dalardım ki; tek çaremin sen olduğunu fark ederdim. Gözlerinin buğusunu yıllarca izleyebilirim diye geçirirdim içimden. Çok şey oldun sen bana. Bazen anne, bazen baba, bazen çocuğumdun büyütmeye çalıştığım. Ne bileyim işte bazı şeyler anlatılmıyor kelimelerle. Hangi adam bir kadının kirpiklerine varana kadar aşık olabilirdi ki? Dünyanın en güzel kokusuydu anneminkinden sonra. Yürüdüğün yolları, ayağının değdiği kaldırım taşlarını, yattığın yatağı, başını koyduğun yastığın bile sevilebilir miydi bu kadar? Elbette sevilebilirdi. Ki sevdim. Seni düşünürken burnumun ucunun sızlaması bile özlemimin ne denli uçsuz bucaksız olduğunun kanıtı gibi. Öylesine güzel. Öylesine sevilesi. Bazen seni bırakmak istemiyorum değil. Ellerini, gözlerini, kokunu öylece bırakmak istiyorum. Sonra göğsümün tam ortasına öyle bir acı saplanıyor ki; o ağrı saçmalama diyor, sen kimi bırakmayı düşünüyorsun! Olmuyor işte. Senden vazgeçememek güzel. Sen benim son limanım, sığındığım evim. Sevdiğim kadın. Bunları yazarken bir daha sevdim seni.