Ne istiyor diye merak etmiştim ki gelen mesajla kanım dondu, mesajda basitçe şunlar yazıyordu "Ben kaybetmemeliydim, sen bana oy verdin değil mi Atakan?". Neden bilmesem de Rüya'nın okuldaki gücünden hep korkmuştum beyler, abuk bir şekilide tanıdıklarımı etkileyecektir düşüncesi kafamdan gitmiyordu panpalar, dayanamıyordum valla, şerefsizim. Ben de napayım yalan söyledim, Tabii sana verdim Rüyacım dedim. Hem Ebrar'a niye vereyim ulan dedim, Ebrar'da kimmiş ve hatta biraz da Rüya'ya inandırıcı olsun diiye Ebrar'ı hafif kötüledim, o zaten layık değildi filan dedim. Salladık işte beyler. Rüya da peki o zaman diyip devam etti sanırım millete sormaya. Fakat pazartesi sabahı aklıma gelen korkunç şeyi düşündüm, okula girmeden evvel sigara içiyordum ki bir anda kafama dank etti. Eğer herkese tek tek sorarsa ve Rüya'yı benim sevmediğim anlaşılırsa Rüya yazdıklarımın ekran görüntüsünü Ebrar'a yollayabilirdi. O zaman harbi bir sıçış gerçekleşirdi. Dayanamıyordum, gergin gergin okulun ordaki çaycıda oturuyordum. Zaten genelde sabahları Deniz ve ben olurduk bir de bizim sınıftan Kaan denen eleman olurdu, üçümüz sigara tüttürürdük, üst sınıflar da tabii ki oradaydı fakat 9. sınıfta sigara içen başka tip fazla yoktu. Hatta içenlere de kötü bakardı zengin tipler, dolayısıyla hocaların maaşını ödeyen bu güzel bağışçılarımızı korkutmamak için gözden uzak durmalıydı sigara içen öğrenciler. Ta ki o zengin tipler sigara içene kadar. O sırada Ebrar servisten inmiş olmalıydı ki yanıma geldi. "Merhaba, pardon tanışabilir miyiz?" diye hafifçe omzuma çarptı. "Sizinle her gün baştan baştan tanışmak isterim" dedim. Denizle Kaan gülme krizine girdiler. Kaan ağzı poğaça doluyken, gibtir lan yavşak dedi. Ebrar da bu lafın sertliği ile öyle bir güldü ki benim utanmam pek işe yaramadı, durumu kurtarmak için ben de güldüm beyler. Ebrar bu sırada telefonumu istedi, vermek istememiştim çünkü fotoğraflar filan vardı ve neden bilmiyorum evinin çevresini gördükten sonra benim ev çevremi, ailemi görmesini istemiyordum Ebrar'ın. O benim çevremden değil gibi geliyordu, yanlış anlamayın beyler ben orta halli bir ailenin çocuğuyum ama Ebrar tanrı kadar zengindi. Bize de tak yemek düşüyor doğal olarak. Yine de telefonumu ona verdim, telefonunu kaydetti. O sırada telefonumda kendisini ne diye kaydettiğine baktım. Kendini "prenses" diye kaydetmişti. Beni ise kendi telefonuna "Şövalyem" diye kaydetmişti. Ebrar'a neredeyse ağlayarak bakacaktım, ben sanırım prens değil bir şövalyeydim, sanırım bu kadardı işte beyler benim değerim, korur kollardım ama sonuçta başını alırdım. Kız prensle evlenir gibtir olur giderdi. Nasıl üzüldüğümü anlatamam ama o sırada Ebrar hafifçe güldü. Fransızcada çok ünlü bir şey var biliyor musun? dedi. Nereden bileyim dıbına koduğum karısı diyemeyeceğim için kafamı sakince iki yana salladım. Amour courtois, dedi yavaşça. Hiç bir tak anlamamıştım, senin için açıklayayım Ata dedi Ebrar. Şövalyesinin prensesi kaçırdığı durumlarda oluyor bu dedi, o sırada masadaki herkes çılgınca gülmeye başladı. Kaan, kahraman şövalyem beni kaçııır diye ağlaşırken Deniz Kaan'ın omuzunu dirsekledi, hep beraber gülüyorduk. O sırada okula girme zamanı geldi, bir hafta aynen böyle geçti ben Prenses'e mesaj atıyordum, o da şövalyesine her şey yolundaydı..

Fotoğraf işlerinden dolayı biraz geciktik kusura bakmayın panpalar. Şimdi sonlarına doğru yaklaşıyoruz bu senenin bu vakte kadar okumak istemeyen panpalara hemencecik bir özet geçelim:
Ebrar: Sevdiğim kız.
Ata: Ben
Ebrar'la Ata 9. sınıfta güzel bir arkadaşlıkla ardından sevgililikle yollarına devam etmişlerdi fakat arlarında belli sebeplerden ötürür Ebrar yurtdışına gitti, Ata 10. sınıfı burada yalnız geçirdi bu Ata'nın da Ebrar'ın da hayatını değiştirmiş bir durumdu, döndüklerinde iyi anlaşamayıp ayrıldılar ama zaten oraya gittiğinde de ne Ebrar ne Ata boş durmuştu, bu da sebep oldu tabi ayrılmalarına. Rüya gibi yan bir karakteri atlıyorum. Zeynep Ata'nın Ebrar'ın bir kısmından kurtulmasına yardım ediyor, Bade Ata'nın Ebrar gittikten sonra çıktığı hatun. Güzel sanatlarda filan okuyordu, bunu da hallettik Orhan Deniz Kaan gibi isimlerde arada göreceğiniz, Ata'nın arkadaşları oluyor. Erkan ise Ata'yı satıp Efe denen Ebrar'ın yeni sevgilisiyle yemeğe çıkan bir it.
---
Bu vakte kadar okumayanlar için de özetimizi geçtik şimdi sıra partımızda.
---
MFÖ Konseri 19 Mayıstaydı, bilirsiniz yürüyüş sonrası öyle eğlenceli, güzel bir gün geçirmeyi planlıyorduk sonunda da ben Ebrar'ıma dönecektim, o gün attığım mesaja uzun süre cevap vermedi Ebrar, sebebini çözemedim, inanın bilmek çok isterdim. Whatsapp'e girdiğini görebiliyordum ama bir türlü cevap alamıyordum, rahatsız olmuştum. Ebrar sanki mesajlarımı silip devam ediyor gibiydi, ben de bu sefer hiç durmadan atmaya başladım. En son mesajlarımda "Seni görmeye geleyim mi? Beşiktaşa kadar gelirim, uyumamaya çalış olur mu?" yazmıştım, en sonunda cevap verdi, ve beni alıp yerden yere vurdu beyler mesajda "Neden?" yazıyordu, bu sefer daha uzun daha anlamlı bir şey yazmazsam sanki onu görmeyi hak edemeyecek gibi hissettim. Başladım yazmaya: Çünkü ne yaparsan yap ben buyum, hani demiştin ya bana 9. sınıfta seninle tanışmak istiyorum diye, işte ben de 9. sınıftan beri hep yanında olmak istiyorum Ebrar, ben buyum istemiyor olabilirsin ama seninle konuşup niyetini öğrenmeyi ben istiyorum" O akşam bir mesaj daha gelmedi beyler, Ebrar'ın mesaj atmaması üzerine benim içimi öyle fazla bir sinir kapladı ki kıpkırmızı oldum, etrafta bağırıp çağırıp ortalığı devirdim. Zar zor zapt etti bizim ekip beni. Ben de eve dönmem gerektiğini o zaman anladım, beyler, bir işte başarısızsanız ve ne kadar hayal kırıklığına uğrarsanız uğrayın o devam etme şevki vardır, bilirsiniz belki o şevki, ben en iyisi olacağım ben en güzelini yapacağım diye. O şevk işte o 19 Mayıs gününe kadar Ebrar tarafından delice kırılmıştı, onun için her şeyi yapacak adam ondan vazgeçmiş bir adam olmuştu fakat o akşam değişmek istedim, tekrar onun için her şeyi yapmak istedim. Beşiktaşa gitmek istedim, fakat o istemedi. Ee sen elmayı seviyorsun diye elma da seni sevecek değil ya? Eve döndüm, ertesi gün mesaj atmaya kendime söz verip yatıp uyudum.

Ebrar ile kışın başlangıcında çıkmaya başlamıştık, yaptığımız şeyler açıkçası çıkmak gibi değildi, Ebrar ile hiç bir zaman " Biz neyiz?" konuşması yapmadık, ne olduğumuzu hep biliyorduk beyler. O da hep bildiği için hiç sormadı bana ben senin neyinim? diye. Çıkmaya başlamak dediğimiz tarih aslında ikimiz için de sonradan konuşmalarımızda, kıştan beri beraberiz diye geçeceği için öyle anılmıştı. Kışın ben de bir 15 tatil klasiği olarak memlekete döndüm beyler, hemen ufak bir özet geçeyim benim peder bey izmirli ama esas kütük Afyon, esasen de istanbulda yaşıyoruz. Memlekette dedemin bir köy evi var, köyün zenginlerinden sayılır, gideni geleni çok olur ama tahmin edersiniz beyler, yine de çok zengin değil. Kömürlüğümüz vardı orada bir tane, dedem geldiğim gün baktı dedi. Buranın lise öğrencileri de kömürleri çalıyor be. Sinirlenmiştim, ben de cebimde para olmaması duygusunu biliyordum ama kimsenin odununu, kömürünü çalmadım beyler ömrümde. Çalmam da. Kimsenin yemeğini de çalmam, kimsenin suyunu da içmem. O gece dedim, ben bu amcık ağızlıları yoklayacam. Ne almak istiyorlarsa, döveceğim bunları. Herifler iki üç kişi gelmişlerdi, bir iki odun aldılar odunluktan tam giderlerken, o anki cesaretle ulan pekekentler erkekseniz bekçisi buradayken çalın odunları huur çocukları diye anlarına sövdüm. Analarına sövünce, bu muallakler sinir yaptılar tabii, yaklaştılar iyice dedim. Aha Ata, öpüldün oğlum, sokacaklar emaneti sana. Sonra istanbulda bıraktıklarımı düşündüm, Deniz kardeşim, Kaan'la yaptığımız taşşaklar, Ebrar'ım.. Ulan dedim emanetleri varsa bile ev şurası, ölmeden çağırırım birini. Kafaya bak dıbına koyayım bendeki, sanki herifler mafya babası sürekli dolu geziyorlar, gibindirik lise öğrencisi afyonda, eski taksörüz biz de ringe çıkmışlığımız yok ama lakabımız Ayı. Neyse beyler, ben de kaldırdım yumrukları bu muallakler odunluktan aldıkları odunları kaldırdılar, bir iki defa sırta indirdiler, bu sırada ben hiç durmadan kaçmaya çalışıyorum, o sırada birinin suratına şans eseri indirdim, zaten itekleme suretiyle sürekli uzak tutmaya çalışıyordum herifleri. Adam yere indi, diğer herif benim koluma vurdu odunla, hala öyle bir acı hissetmemişimdir beyler ömrümde, sol kolumun omuz kısmına öyle bir vurdu ki herif, bir böğürmeyle tüm köyü ayağa kaldırdım. Ben de çektim odunluktan bir odun o sinirle sağ elimle savurdum bu pekekentin bacağa, bu iki muallak de yere yığılıp kaldı öyle. O sırada babam uyandı geldi, jandarma çağrıldı. Beni hastaneye attılar. Babam da sağlık alanında beyler, köprücük kemiğini kırmışlar dedi, eller yumruk atmaktan mosmor olmuş, köprücük kemiği kırık sol el askıda, üstelik kullandığım el sol elken öyle mal gibi kalmıştım. Bu muallakler de güzelce tutuklandılar. Ebrar'a mesaj attım dedim, düştüm kusura bakma omuzu kırdım galiba haberin olsun. Gelen cevap basitti "gelir gelmez beni buluyosun Ata ben seni iyileştiricem söz"

Ebrar artık gitmişti, Ebrar artık yoktu. Benimle konuşmuyordu, defalarca ısrar etmeme rağmen onunla görüşmem mümkün olmadı, en sonunda Baharın sonlarına doğru uçuşan polenler azaldığında onu okulda gördüm, artık dayanamıyordum onunla konuşmalı, özür dilemek için güzel bir plan yapmalıydım. O dönem sağlam rock dinlerdim beyler, Ebrar'ı da tanıştırmıştım beraber o sene gelecek inanılmaz bir Rock grubunun konserine gidelim diye konuşmuştuk, Ebrar'dan özür dilemenin yolunu bulmuştum, babama gittim durumumu anlattım, normalde konserlere gitmeme izin vardı ama tabii başkasına bilet almak ayrı davaydı, hay hay evladım da fazla mal aşığı oynama diye de uyardı. Ben de eyvallah dedim. inönüdeki bir konserdi bilet fiyatı 140 liraydı beyler, verdim parayı aldım iki bileti de konser yazın başlarındaydı, zaten biz de baharın sonundaydık 1 mevsimdir Ebrar'la düzgün konuşmamıştım ama bu biletler her şeyi değiştirecekti, ona sürpriz yapacaktım. O gün o okulda yemeğini yerken sessizce içeri girdim, irem'le Firdevs beni görüp hemen kalktı ve ortalıktan kayboldu, ben de Ebrar'a yaklaşıp iki bileti de eline teslim edip alnından yavaşça öptüm, Ebrar'ım affet beni güzelim bak sana ne aldım bak dedim. Biletleri verdiğimde birini alıp benimle konsere gidip işleri düzelticeğini düşünmüştüm o da öyle yaptı, benim biletimi bana geri uzattı ve ben bir arkadaşımla gidiyorum Ata, uğraştırma beni dedi. Yine bir üzüntü kapladı beyler içimi, koridorda Kaanla Deniz iyi haberlerimi duymak için bekliyorlardı, bense onlara bırakın iyi haberi bir sahte gülümseme bile veremeyecektim. Sıçmıştım, üzgün bir biçimde Ebrar'ın yanından çıktım, bana niye böyle davranıyordu? Rüya'ya söylediğim aptal saptal kötülemelere inanmış olamazdı Ebrar, böyle bir insan değildi ki. Üstelik onun hayatını kurtarmış bile sayılabilirdim, onun uğruna omzumu tekrar kırmak üzereydim, niye böyle yapıyordu bilmiyorum. Anlamayı çok istiyordum, ama bir türlü olmuyordu. Ebrar'ın yanına geri dönüp soracaktım, geri dönüp dik dik suratına baktım. O da bana bakıyordu "Ata şimdi beni mi döveceksin? Canım yanacak mı?" diye sordu, sinirlenmiştim. Ona el kaldırmayacağımı bilmesiine rağmen saçma saçma konuşuyordu . Kiminle gidiyorsun? diye sorduğumda bir isimle yıkılmıştım "Konsere mi? Meriçle" dedi, çok sinirlenmiştim. Aylardır planını yaptığım konsere o başkasıyla mı gidecekti? Peki bu Meriç denen muallak erkek miydi yoksa kız mıydı? Kız olmalıydı değil mi? Kesin kızdı, tanrım lütfen kız olsundu. Bu düşünceler içinde ona dik dik baktım, sinirlenmiştim. Bir daha beni arama ulan, istemiyorum seni dedim. Sınıftan kapıyı çarparak çıktım..