Evet son part:
Seneler sonra bugün düşününce uzaktakileri yazmak, uzaktakilerden bahsetmek uzaktakilerden konuşmak zor ama işte seneler oldu Ne Ebrar var yanımda o günlerden ne de başka aşık olmaya yakın olduğum kızlar. Ben bağlanmaktan korkmadım diye başıma gelen her türlü eziyet, saçma sapan tüm sevgililer ve diğerlerine rağmen ben buradayken onlar yok, belki hala burada olacak olanları olurdu ama inanın, insan istemiyor. Böyle yoğun bir aşktan 1 sene içerisinde bomtak bir sertliğe iniş yapmak işte insanı asıl o üzüyor. Neden bilmem ama beyler ondan sonra üzülüyor işte insan, öncesinde bunu düşünmek üzmüyor ama zamanla işte insan alışınca üzülüyor sanırım. Neyse ne fazla kurcalamamak en iyisi. Ebrar balo günü 1 sene hiç mesaj atmadığı adama "Şövalyem beni lütfen 7'de al, söz çok güzel olacağım (;" diye mesaj atmıştı. Seneler sonra ekrana boş boş bakmak, belki de unutamamak diye tabir ettiklerini yüz bininci defa yaşamak iyi gelmedi beyler ama biliyordum bu sefer sondu, irem'den Ebrar'ın Amerika'da okuyacağını duymuştum, ses etmemiştim ama bir ihtimalle onu son defa görmüş olacaktım. Babamdan arabayı almak için rica ettim, baloya giderken arabayla gitmek istiyordum. Sağolsun kırmadı izin verdi, vermese de yürüyerek giderdim, nitekim insan her şeyin sonunda ailesiyle kalıyor. Ve ailesiyle kalınca da onları kırmış olmak iyi olmuyor be beyler. işte o gün hazırlandım, kravat takmadım. Beni hep çok sıkar be beyler kravatlar, kendi boynuna ip geçirme derler bazı filmlerdeki taşşaklı abiler, ben hala diyemedim ki "Abicim çok sıkıyor zaten, niye geçireyim?" diye. Çok güzel bir lise hayatım olmuştu, Beşiktaşta evin önüne çektiğimde de ömrümde gerçekten bir çok kişinin çıktığım en güzel kız olarak nitelendirdiği kızı mükemmel bir gece elbisesinin içinde gördüm, ince narin omuzları, ufacık çantası, kocaman parlayan gözleriyle öylece baloya zütürdüm onu. Yolda hep birbirimize önerdiğimiz şarkıları dinledik, her defasında diğer şarkıyı daha heyecanlanarak söyledik bir iki defa mırıldandık. Bazılarında ağlayacak gibi olduk, öylece kaldık. Ama sonra baloya vardığımızda yavaşça kapıyı açtım, inmesine yardımcı oldum. Balo güzel geçti ufak bir slow şarkıda dans etmek istedi Ebrar hanım, karşılıklı dans ettik. "Ata, sana bir şey anlatacağım "diye beni bir köşeye çekti. "Ata, ben gittikten sonra orada çok yalnız kaldım, artık dayanamıyordum çareyi başkalarında buldum, özür dilerim.." "Beni bıraktın gibi hissettim, her baktığım başkasında seni gördüm ama zamanla başkasında başkasını gördüm, seni görmeyi bıraktım. işte o zaman sen benim hatırlamak istemediğim bir anı olarak kaldın, senden uzaklaşmak istedim. Ama seni başkasıyla görünce delirdim, olmadı be Ata, olmadı.. Belki kafayı yedim, belki çok değiştim ama sana demiştim ya hatırlar mısın? Ben hep Rüya'yla atışmalarını görüp seninle tanışmak isteyen Ebrar olacağım diye, ben o Ebrar'ım Ata, lütfen sen de benim için eski Ata ol, ben yine gidiyorum, bu sefer güzel ayrılalım, ne dersin Ata?" Kafamı hafifçe sallayıp "Anlaştık Ebrar'ım" dedim. Öylece şarkı bitene kadar dans ettik, gecenin sonunda arabaya bindik, onu eski günlerdeki gibi eve bıraktım. Hayatta her şey istediği gibi olsun dedim. Ebrar da bana bakıp "Yalnız kalınca ben ben olamıyorum, ben insanlarla mutluyum be Ata, senin gibi yalnızlıkla mutlu olabilsem yapmazdım" dedi. Anlamadım, hala da bunu anlayamıyorum. Ama en azından kendince bahanesi vardı ve o bu bahane çapında, hayatından memnundu. Ee o halde bize tak yemek düşer. Veya senaryo yazarlarının dediği gibi Esas oğlan esas kızın arkasına dönüp apartmana girmesini izler, işte bu kadar be beyler. Biz de bizim hatunun apartmana girmesini izledik, sonra da bir daha başka bir yerde görmedik...

SON

Okullar tabii ki açılmıştı beyler, bahsetmedik ama lise 3 bizim için zorlu bir dönem olmaya başlamıştı, zütümüzden kan alıyorlardı ve biz it gibi çalışıyorduk, dershaneler, haftasonları dolulukları içinde bir tek ortak paylaşımım olan bizim ekiple buluşabiliyordum. Ebrar ile buluşmam zaten mümkün olmuyordu. Haftasonları o da benimle buluşuyordu, döndüğünden beri ilk defa hayatında biri yoktu ve inanır mısınız bu beni inanılmaz mutlu ediyordu, bir yanım hala onunla olmak, geri dönmek istiyordu onunla kalmak istiyordu. Napalım ben böyleydim işte beyler, haftasonları güzel yemeklere zütürüyordum onu, sonrasında o ödüyordu tabii. Aramızdaki 3 yıllık ilişkiden sonra benim paramın kısıtlı olduğunu anlamıştı, ben çaktırmamaya çalışsam da mümkün mertebe o ödüyordu her defasında ödememesini söylüyordum genelde pislik olsun diye teşekkür ederim diyip öpermiş gibi yaparken yanağını ısırıyordum. O günleri de hala özlüyorum, Ebrar insanın çevresinde olunca insanı mutlu eden bir varlıktı fakat ona aşık olduğunuzda sizi inanılmaz üzerdi, bu hikayeyi dinleyen bir kaç kişinin bile Ebrar'a aşık olmasından onun cazibesini az çok çıkartabiliriz sanırım beyler, neyse devam edelim hikayemize biz böyle devam ederken Ayhan diye bir arkadaşım vardı, iyi anlaşırdık ama çok da takıldığımız bir tip değildi, annesi kimya hocasıydı bir gün Ayhan'ın annesi Nurgül hoca beni çağırdı dedi Atakan, Ayhan sana bir şey iletecekmiş ama bulamıyormuş, sana bu kağıdı vermemi istedi dedi. Tabii benim kanım dondu kimse bana tutup da hocayla kağıt gönderecek kadar önemli bir şey yazamazdı, yazsa bile ne anlamı olabilirdi ki? Bildiğim kadarıyla Ayhan son dönem çok hastaydı bir karaciğer sıkıntısı vardı fakat okulda herkesin sevdiği tanıdığı bir tip olduğundan direk dedikoduyu da alan bir elemandı. Fakat şaşırtıcı bir biçimde dedikoduyu dağıtmazdı, sadece içinde olan insanlara söylerdi, bu yüzden onu herkes o kadar severdi, olayın aslını astarını bulmadan kimseyi uyarmayan erkek bir adamdı. Kağıdı alıp cebime attım, korkmuştum. Olabileceklerden hoşlanmıyordum, Ebrar son dönem bana çok mesafeli davranıyor, bir şey istediği zaman sadece yanıma yanaşıyordu. Bu da artık iyice beni kıllanıdırıyordu, hayatında bizim okuldan biri varsa benimle rekabet etmek istemeyeceğini biliyordum, bu yüzden belki de geçmişimizi gizliyor olabilirdi. Ne halt edecektim, kağıdı açmalıydım. Kağıdı açtığımda yüzüm düştü ama o sırada iki sıcacık el beni belimden tutup kafasını sırtıma gömdü, sonra beni güzelce kokladı, gülüp "Atkı için teşekkür ederim Şövalyem" dedi. Kağıdı saklamaya uğraşmak zorundaydım..

Kağıtta "Efe'ye dikkat et Ayı, bu seferlik Ebrar için ikinizi kolluyorum" yazmıştı, Efe denen bir çocuk vardı beyler, adını duyar duymaz yıkıldım, çünkü eleman çirkin olmasına çirkindi fakat Ebrar'ın aradığı ilgiyi Ebrar'a gösterebilecek bir çocuktu, bunun dışında inanılmaz derecede zengindi, bazı günler okula spor arabayla filan gelen bir tipti, normal günlerde de şöförle geliyordu zaten, benim bu çocukla yarışmam için şansı bırakın, ihtimal yoktu. Eleman tedirgin olmadan ehliyetsiz Maserati süren bir tipti. Bunun dışında okulda force'u olan Ayhan kardeşimiz de belli ki Ebrar'dan hoşlanıyordu çünkü, bunu benim için değil Ebrar için söylemişti. işte şimdi iki kişiyi halletmemiz gerekiyordu, bunun tek bir yolu vardı o akşam ne yapacağıma karar verecektim, Ebrar'a ne olduğunu söylemeliydim. Ona her şeyi anlatacaktım. Onu nasıl sevdiğimi, aşkımın ne kadar büyük olduğunu ve onsuz bu işe gerçekten dayanamadığımı yanımda olmazsa gerçekten taku yiyeceğimi söyleyecektim. Okul çıkışı biraz konuşabilir miyiz? diye sordum. Kış geliyordu hava soğuktu, "Beni vapura üşütmeden bırakırsan olur Ata" dedi. Anlaştık dedim ben de çıktığımızda vapura doğru yürüdük aşağı doğru inerken ona konuyu açtım, seni seviyorum diyerek başladığım gibi anlattım anlattım ve anlattım iki kelimelik "Peki o zaman" cevabıyla yüreğimi yaktı, ne diyeceğini bilmiyordu çünkü: o böyle bir şeyleri hala hissedebiliyor olduğum ihtmalini çoktan bitirmişti ona göre ben yakın bir arkadaş belki uzaktan arkadaş olmak istediği eski sevgiliydim, durum hiç iyi değildi hayatta tek tutunduğum dal, belki de uzun süredir bir tanem dediğim Ebrar'ı kaçırıyordum elimden, bitiyordu beyler en sonunda. Vapurun önüne geldiğimizde, onu çok kıskandığımı söyledim. Omuz silkti Ebrar hanım, ona göre bu doğal bir olaydı anlaşılan Ebrar'ım lütfen diye yalvarana kadar uzun süre sessiz sessiz oturdu. En sonunda kafayı yiyip sokakta yürüyen dallamaları yanından geçince kıskanıyorum, onlar da senin kokunu alıyorlar, almamalılar diye sinirlendim. Elimi tuttu, gözüme bakıp Ata, sen benim en yakınımsın, gitmeni istemiyorum ama gitmek istiyormuş gibi konuşuyorsun dedi. Haklıydı, daha fazla Ebrar'ın yanında kalmam mümkün değildi, bu kıskançlıkla yakın zamanda birilerini öldürecektim ya da kız iyiden iyiye önüne gelenle çıkmaya başladığı şu dönemde beni de yine elden geçirip belamı tekrar gibecekti. Bu işin böyle kapanmasını istemiyordum fakat başımı olumlu yönde salladım, Ebrar'ım gideceğim ben dedim, mecburum dedim. Aaah, baloyu unutma ama diye yanağıma ufak bir öpücük kondurdu. Ne balosu, heee o balo mu? LAN?!

Zeyneple sohbetlerimize bu şekilde devam ettik, ona Ebrar'ı anlattım, nasıl seviştiğimize kadar her şeyi anlattım beyler, kısa süre içerisinde Zeynep'le Ebrar gibi olmuştum, ne idüğümüz belli değildi. Ama arkadaş olmak için fazla güçlü duygular içerisindeydik fakat öte yandan ben hala Ebrar'ı düşünüyordum, bir yandan Zeyneple bir şeyler yaşamayı çok istiyordum fakat bir türlü Ebrar'ı kafamdan çıkartamıyordum, kız kibar tabirle zaten "çirkindi" kendisi de kendine böyle derdi, yüzü pek güzel olmasa da vücudu gerçek bir sporcunun vücudu gibiydi, öyle manken gibi kızları sevenler için idealdi fakat ben bunlar için istemiyordum onu, sadece Ebrar'ı unutturabilme ihtimali için istiyordum onunla bir şey yaşamayı, Ebrar'ı kaybettikten sonra sevgi açlığım bir daha hiç geçmedi beyler. Her gün daha da kötü oldu. Hala da geçmiş değil, fakat unutmaya çalışıyoruz. Zeynep'in gösterdiği yol da kendinde işe yaramıştı fakat bana gelince pek işe yaramadı, nitekim Zeynep benimle bir iki defa beraber olmak istedi, bunu biliyorum çünkü: onun da buna ihtiyacı vardı, benim de ondan çok buna ihtiyacım vardı fakat bir kere bile olmadı. Kaan ve Deniz bir kaç defa "Aranızda ne var?" diye sorunca yalan söyleyerek öyle işte kanka sevişiyoruz biz demiştim, mecburdum buna yoksa kim sevişmeyi red edecekti beyler? Kız yüzü hariç manken gibi bir kızdı yüzü de ortalama sayılabilecek durumdaydı. Ama ben artık ciddi şekilde hasarlıydım, biri ne zaman ciks dese aklıma direk Ebrar gelirdi beyler, hiç abartmıyorum. ilk başta benim onunla yaptıklarımız gelirken sonraları kabuslara dönmeye başladı, bir kaç kabusumda Ebrar'ın Efe'yle olduğunu görüyor fakat bir türlü onlara ulaşamıyordum, bir tanesinde ise giriş kapısı gibi bir yerdeydim (eski köy evlerinde olur, giriş vardır sonrasında devamı gelir) işte hol denebilecek bir yerdeydim. Kapılar ve perdelerin arasından Efe'yle Ebrar'ı görüyor fakat bir şey yapamıyordum, belli bir süre sonra ciks sözcüğü Ebrar'la başkalarını hatırlatmaya başlamıştı beyler, Ebrar'ı her hatırladığımda üzülür olmuştum, çoğu geceler yalnızlığımda öylece oturuyor, kabus görmemek için PC başında vakit geçiriyordum. Nasıl benim güzel Ebrar'ım gidip de böyle olmuştu? Nasıl Ebrar'la Zeynep'i bu kadar yıkmışlardı, peki ya Ebrar'ı ben mi yıkmıştım? Bunu onunla konuşmalıydım ve kesinlikle öğrenmeliydim.