Beyler istanbula döndüğüm gün ayın 10'uydu, çok net hatırlarım çünkü 11'inde buluşacağız diye Ebrar'a söz vermiştim, planladığımdan 1 gün erken gelince kadıköyde Orhan ve Deniz'le buluşayım dedim, uzandım Kadıköye hep oturduğumuz bir mekan vardı Yolgeçen Hanı diye olmuş şimdi adı, hala aynı abimiz işletiyor Halil abi, eğer uğrarsanız mutlu olur Moda taraflarında fil diye bir barın karşısında şimdi, neyse beyler o dönem orası batakhaneden bozma kahveydi, içeride gizliden gizliye oyun oynanırdı, dükkan dışarıdan kapalı gözükürdü köşede bir çay ocağı vardı, kışın kepenk inerdi bilirsiniz kebapçıların kapalı olduğunda indirdiği plastik kırmızı kepenk, onun içinde otururdunuz ufo gelirdi masanıza genelde içeride oyun oynayanlar (4-8 kişi arası) bir de biz olurduk 4 kişiydik genelde biz de onun dışında kimse olmazdı beyler, öyle bir yerdi, ama yanında çin restaurantı vardı, biz yanda 1 liraya çay içerken yanımızda millet pahalıya çin yemeği yerdi. Biz de öyle oturur mal mal bakardık, sevdiğim bir şey de değildi, Ebrar çok yedirdi ama hoşuma pek gitmedi hiç. Yine o gün kepenk kapalıydı, bu sefer klima çalışıyordu Halil abiyle Mustafa abi pişti dönüyordu, bizim masada oturuyorlardı biz de yanlarında sohbet ederek onlarla taşşak yapıyorduk, müthiş bir gün değildi ama sıradan zaman geçirmekten iyiydi yani beyler. O gün kepenkin arkasındayken Ebrar'ın sesini duyar gibi oldum, bizimkilere söylediğimde "Ayı yokluktan kafayı yedi lan aahahah" diye güldüler tabii. Ben de çenemi kapadım hiç ses etmedim ama kepengi açıp bakmak için içim içimi yiyordu beyler, Ebrar o kepengin arkasında olabilir miydi? Çok fena düşünüyordum bu olasılığı. Halil abi sigara yakarken, abicim ben müsaadenizle bir çıkayım filan dedim. Adam da müsade senin aslan tarzı bir şey söyleyip kalkmama izin verdikten sonra fırladım, amacım sanki sigara içiyormuş gibi yapıp yan tarafı kesmekti. Ben dükkandan çıkarken kulaklıklarım kulağımdaydı, biri aradı onunla kısaca konuştum, hatırladığım kadarıyla Kaan'dı valla ama yalan olmasın şimdi beyler. Çıkar çıkmaz kulağımda kulaklık olduğunu gören Ebrar'ın yanındaki Ege denen dalyannan "Oha kapalı dükkandan çıkan yarmaya bak, kesin mafya kızım bunlaaaar" diye bir şeyler sıktı. Ebrar tam bana dönerken ben de yüzümü ona döndüm, havalı havalı kasıldım beyler, hiç bu kadar güvenmemiştim kendime, Ebrar'ı herkesten çalardım, ben onun hırsızıydım. Beni görünce gözleri doldu, yavaşça gözünden iki yaş aktı bu sefer koşarak güle güle geldi bana. Zıplayıp kollarını boynuma doladı ben de belini sardım, kulağıma fısıldadı "Seni her şeyden çok seviyorum Ata", ben de çevremde öylece döndüm, Ege denen dalyannanta sadece bakakaldı.

Ebrar suratıma baktı," yalançıı, sürpriz olsun diye yaptın dimi?" diye sordu. Açıkça söylemek gerekirse evet, onunla karşılaşmayı çok istiyordum ama bizimkilerle buluşmayı da istiyordum ama işte arada kalınca Ebrar'ı sallamıştım, nitekim o da beni sallamış olacak ki Ege denen dallamaylaydı. Eleman benim surata dik dik baktı, ben de ona dik dik baktım. Ebrar tam "Bu Ata" diyecekken, elimi uzatıp "Ben Ayı" dedim, "Ayı mı?" diye güldüğü zaman, elini öyle bir sıktım ki suratının şekli değişti, kıskançtım, onun iki katı kilosundaydım, bu standart sallantılı küpe, fular filan takan yavşakladandı beyler. Çocuk hafifçe gülümseyip elini çekti. Abi dedi, hadi bir şeyler içelim ben Eftelya diye bir mekan biliyorum, çok hoş filan. Ben bakışlarımı Ebrar'a yönelttim, o da kafasıyla onayladı gidip Eftelyada bir iki biradan sonra sohbeti kurmaya çalıştım fakat Ege de Ebrar da sessiz duruyorlardı, bir taklar döndüğünden şüphelenmeye başladım fakat ses etmek istemedim, elbette bir şeyler olacaktı. Ebrar belli bir süre sonra aşırı derecede sıkılmaya başladı, Ege'nin bir iki arkadaşı daha gelmişti bir tanesi o sırada bir hikayeye başladı, herif babasından nefret ediyordu ve ondan huur çocuğu diye bahsediyordu, heriften o kadar nefret ediyordu ki yatağında bakire bir kızı bozmuş ve kanı her tarafa akıtıp resmen satanist cinayet gibi göstermişti, babası noldu lan burada diye sorduğunda ise ıslak hamburger yedim baba diye yalan söylemişti. Bu hikayeyi dinledikten sonra bu pekekentten iyice midem bulandı, sağ elimi açıp Ebrar'ı gösterdim, "Masada kim oturuyor kardeş bir bak istersen?" diye sordum. Çocuk gülüp "Pardon yenge yaaağ" diye yavşakça bir tavırla konuştu, fakat bir şey demedim. Ebrar yanımdaydı, sözümü her an hatırlıyordum. Kavga yoktu, kavga etmeyecektik. Ege bu sırada Ebrar'a dönüp, "seni vapura bırakayım mı Ebrar?" diye sordu, o anda Ebrar ayaklanıp, çok iyi olur aslında ya dedi. Sonra yavaşça bana döndü, ağzımı hiddetle açtım "Ben yaşadığım sürece Ebrar'ı ben eve bırakırım, bir dahakine öldürürsen, zütürürsün sen Ebrar'ı yannan" dedim, sinirle masadan kalktım, Ebrar'ın elinden tuttum, hiç direnmeden benimle geldi. Mekandan çıkınca gülmeye başladı, gülmesini tutamıyor gibiydi. Ulan yeter diyemedim de çok güzel gülüyordu. "Ata, bu kadar sert olmana gerek yoktu çocuk iyilik yapmaya çalışıyor bak" dedi. Öyle olmuyor Ebrar diye karşılık verdim, gülümsedi "Kıskanır mıymış?" diye sordu. Başımı salladım, beni ilgilendirmiyordu artık ayrı iki sevgili, daha ziyade arkadaş gibiydik. "Ata sen benim en yakınımsın, sana bunu sormalıyım diye bana yanaştı, Ege sence nasıl çocuk, çıkmalı mıyım?" diye soruyu yapıştırınca boğazım düğümlendi beyler.

Ameliyattan 2-3 hafta sonraydı artık rahatlıkla yürür hale gelmiştim, pek koşabilecek konumum olduğu söylenemezdi fakat rahatlıkla yürüyor, günlük işlerimi halledebiliyordum. Amaç iyi bir iyileşme için dinlenmem, haftada maksimum 1 gün kendimi yormam yönündeydi. Çünkü: Tam iyileşmem için öyle şart koşmuşlardı, o dönem bu Operatörlerden birinin güzel bir tarifesi çıkmıştı beyler, inanın hangisi hatırlamıyorum. Onun için öğrenci belgesi lazım oldu, ben de okula gittim. Öğrenci belgesini aldım, eski binaların bilirsiniz büyük kapıları ağır olur, bizim kapıda öyleydi. Arkası gözükmez izi belli olmaz bir kapıydı öyle hayvanımsı da büyük dökmeydi, zar zor çekerdi herkes onu zar zor geçerdiniz zaten. Neyse beyler sonuç olarak böyle ağır bir kapıydı. Ben de çektim kapıyı girdim içeri güzelinden gidip bir öğrenci belgesi aldım, müdür yardımcısına imzalattıktan sonra çıkıyorken bizim okulun kapısı dedim ya ağırdır. Dışarıdan çekilerek açılıyor içeriden itilerek, neyse beyler şansa bakın ki, Efe denen pekekent de o gün okula gelmeye karar vermiş kapının da ağır olmasından dolayı kapıyı iterek açıldığını fakat bir türlü açamadığını düşünmüş, bu sırada da şans bu ben de aynı anda içeriden itince açılmıyor diye düşündüm, sonra aklıma geldi kapıyı yağlamadılarsa biraz zorlarsam açılır bir iki sağlam itekleyim dedim, tüm gücü verdim beyler kola omuza, bir ittirdim arkada da Efe ittiriyormuş, güce dayanamadan pekekent uçup yere yapışmış, kapı bir anda rahatlıkla açılınca ben şoka girdim. Bir baktım yere yapışmış bir eleman, burnuna kapı çarpmış burun kanıyor filan. "Kardeşim valla kusura bakma bilerek olmadı" dememle beraber herif elini yüzünden çekti, tabii ben kim olduğunu görünce biraz bozuldum çünkü karşımda Efe duruyordu. Öylece kala kaldık beyler birbirimize baka baka. "Bunu bilerek yaptın it oğlu it, ayı oğlu ayı" diye sövmeye başladı. Kavga çıksın istemiyordum beyler, herif dizime bir tekme atsa allaha havale olabilirdim. "Seni okuldan attırırım, hep Ebrar'la çıktığım için yaptın" dedi. "Özür dilerim kardeşim gerçekten bilerek olmadı" diye ısrar ettim fakat eleman inat etti. "Hayır bunu senin "Ebrar'ın" yannan yannan diye bana yalvardığı için yaptın " diyince. Elemanı tuttuğum gibi duvara savurdum beyler, herifin ciğerleri ağzından çıktı, soluğu kesildi. Sağ yumrukla bir iki defa karnına daha geçirdikten sonra iyice nefes alamamasını izledim. Öylece yere yapışmış, nefes almakta debeleniyordu. Ayağımla kolunun üstüne bastım, tam bileğine. Basılan varsa bilir çok kötü acır, hayattan bezdirir. Sonra da suratına tükürdüm. "Hayır dedim, bunu Ebrar sana yannan yannan diye yalvardığı için yaptım" Ona "Ayı'nın selamı var de, he bir de söyle ona artık Ayı'dan şovalye olmayacağını anladığına sevinmişim, mesut olsun istiyormuşum". Çocuk hiç sesini çıkarmadan dinliyordu. Anlayıp anlamadığını anlamadım "Anladın mı ulan?!" diye bağıra bağıra sordum. pekekent hala hareket etmiyordu, ben de sağ ayağıma ağırlığımı verince bağırttıdım bunu bir güzel "ANLADIM LAN HAYVAN" diye. Beyler, zevk almamalıydım biliyorum ama inanın bunu yaparken çok zevk aldım. Ebrar için ömrümde bir kere daha kavga ettim demiştim, hatırlarsınız, sürç-ü lisan eylemişiz affola sanırım bu ikinci kavgamızdı, fakat bir çok kavgada kendimi de tutmuşluğum var. Eve döndüğümde Ebrar'ı kafamdan silmiştim, çünkü: her ne kadar üzülsemde, Efe haklıydı.

Beyler koca bir partı yalan etti serkan yine.
---
Baştan tekrar yazıyorum o yüzden arada atlayabilirim. Nilgün'ün bacağından yukarı doğru iyice kaydım beyler, belli bir süre sonra elim artık iç çamaşırının üstündeydi, bana bakıp güldü sonra da ağzını açtı "Ebrar senin hakkında doğru konuşmuş, harbi tehlikeliymişsin Ayı" dedi. Biraz bozulmuştum beyler, demekki Ebrar benim hakkımda Nilgün'e konuşmuş onu bana yanaşmaması konusunda uyarmış mıydı? O zaman bu kız benimle niye konuşuyordu? Elimi çektim beyler hızlıca, ama Nilgün hiç alınmamıştı anlaşılan ki iki eliyle tutup elimi tekrar bacağının üzerine koydu. Öylece kaldım ben de beyler. Şimdi ufak bir ara verip burada şunu söylemek istiyorum, ben öyle yavşak olup da çok kız düşüren bir tip değilim, hatta çok kız düşüren bir tip de değilim. Ama bu hikayede üstüste kız düşürme modundayım, nasıl olduğu hakkında inanın benim de hiç bir fikrim yok fakat kızlar bir şekilde özellikle Ebrar'ı bilenler, eğer çok masum değildiyseler (ki çevremde öylesi pek yoktu Masal hariç) bir kızı böyle seven bir adamı hayatta kaçıramam diye düşünüyorlardı diye düşünüyorum. Bunun dışında uzun boyuma rağmen, kiloluyum beyler göbeğim filan var yani öyle fit bir tip değilim, yağlı-kaslı garip bir vücudum var pek de beğenilmezdi arkadaşlarım tarafından şimdi çok hayvanımsı gözüktüğü için tarzı olduğunu söylüyor arkadaşlar ama o dönem pek de tarzı yoktu Ayıcık derdi millet yani bize. Bunu da geçtim, ben kızlarla öyle tanışıp harcayan biri de değilim, lisede çok yaptım filan ama bıraktım o işleri. Neyse beyler sonuç olarak bu işler böyle ben hikayede lanse edildiği gibi yavşak her istediği kızı elde edebilen bir adam değilim, o yüzden de bu ne ulan hiç gerçekçi değil herif önüne geleni tokatlıyor demeyin çünkü ne yazık ki öyle yürümüyor. Artık dayanamıyordum açıkçası beyler Nilgün'le yiyişmeye başladık deli gibi yiyişiyorduk, mekan ergen mekanı filan ama biz hiç dinlemeden deli gibi yiyişmeye başlamıştık, nilgün bacaklarını bir süreden sonra benim kucağıma bile atmıştı fakat bu sırada sağ diziyle hafif taşşaklarıma basıyordu beyler, yalan yok canım da acıyordu. Ayrıldım bundan kısa süreliğine baktım öylece o da bana baktı, dedim Nilgün gelecekte çocuğum olmasını isterim ben. O da biraz daha bastı bana bakarak "Evet ama benim hoşuma gidiyo seni hissetmek" dedi. Ulan delisi bırakmıyor peşimizi diyemedim. dıbına koduğumun manyakları yine gelip beni bulmuştu. Madem hissetmek istiyorsun niye taşşağıma basıyorsun, patlarsa acilde hissederler diyemedim tabii. Öylece kafamı salladım yiyişmeye devam ettik, biraz alttan elimle okşamaya başladım bunu zaten soba gibiydi beyler, Nilgün'den sonra çok kızla görüştüm ama beyler bu kadar kolay fırını yakan bir kız daha görmedim, hatun çok kolay kıvama geliyordu. Tam bu sırada arkadan biri astım krizine girmiş gibi öksürdü. Kafamı kaldırınca Deniz'i gördüm, "Kanka tuvalete gidelim mi" diye hızlıca sordu. Anladım ki konuşmamız gerekiyordu, "Eyvallah" dedim. Çıkarken arkamdan Deniz'in yanındaki kız Nilgün'e soruyordu "Siz çıkıyor musunuz şimdi?" "Yok biz sadece arkadaşız" "Hee arkadaşça yiyişiyorsunuz yani"..

Beyler Zeynep benim 1 aylığına okulda gözükmememi istedi. ilk Eylül ayında okullar açıldığında ben orda olmayacaktım fakat sonrasında okula girdiğimde bomba gibi düşmemi istiyordu. Eski imajımı bana geri kazandırmak konusunda çok ısrarcıydı. Her zaman bana şey derdi (Hollywood konuşması vardı biraz hatunda tıpkı Ebrar gibi) "Bazı insanlarda Az gösteriş çok gösteriş demektir Atacım ve sen bu insanlardan birisin." Bütün bu planları yaptığı gün meyhaneye gidecek ve ona ilk defa rakı ısmarlıyacaktık, Zeynep ömründe rakı içmemişti ve denemek istiyordu, biz de Halil abi'nin mekandan kalktık (Şimdi burada tekrar ufak bir ekleme beyler, çoğu zaman biz orada otururduk, orası bizim zamanımızın sonlarına doğru kafe açtı makbuz kesmeye başladı ondan evvel, içerisnde oyun oynanan bir iki iş yeri olan kepenkli bir kahvehaneydi, biraz batakhane türevindeydi fakat gelen tipler genelde öğrenciydi o yüzden hiç öyle düşünmedik zaten mekan çok da kalabalık olmazdı. Zeynep gibi yakın kız arkadaşlarım hariç hiç bir kıza bu mekanı göstermedik tabii , o dönem de adı Yolgeçen Han'ıydı, biz kısaca Han der geçerdik. Hikayede de bundan sonra Han diyeceğim) Neyse, Han'dan kalkıp meyhaneye doğru yola çıkacaktık, Han'da Halil abi'nin yaptığı klagib tadilatlardan biri vardı ben de bir tanesinin üstünden atlayayım derken bir anda nasıl olduğunu anlamadan sağ bacağımdaki rahatsızlık nüksetti beyler, dizimdeki kaslar kendini bırakıverdi, diz kapağım yerinden çıktı öylece kaydım. Yerde yattım bir süre fakat bir türlü kalkamıyordum, Zeynep'in gözünden endişe akıyordu, sürekli elinde buzlarla dizime basmaya çalışıyor, omzuma vurup "Söz geçecek bak buradayım ben" diyordu. Ama beyler, bu acı sanki köprücük kemiğimi kırdığımdakine benzer bir acıydı, sızlama gibi korkunç bir ağrı.. işte o anda anladım, kırmıştım ama nereyi? Diz kapağımı mı? Hayır, hayır mümkün değildi. Hemen yakın olan Haydarpaşa Numuneye gittik babamın şimdilik endişlenmemesi için haberi olmamasını istedik. Ondan sonra da Orhan'ı ve Kaan'ı çağırıp Numuneye yollandık, Kaan da Orhan da Kadıköy'de oturduklarından çabucak geldiler, beni bir taksinin arkasına koymaya Halil abi Kaan Orhan ve Zeynep yardım etti, kafamı Zeynep'in başına koydum beyler, sağ dizim hafif kırık oturuyordum, Zeynep dizime bakıcna ufak bir çığlık attı, "Ata- ata diz kapağın dizinin üstünde duruyor" dedi. Harbiden aşağı bakınca diz kapağımın yerinden çıkıp taa yukarıya kadar geldiğini gördüm beyler, o kadar korktum ki sıçtığıma kısa süreliğine inandım. Zeynep bir eliyle gözlerimi kapadı, sonra ufak bir kasisten geçince ağrım korkunç şiddetlendi bir süre Zeynep'in elinin içine sessiz sessiz ağladım ama sonra gözlerimin karardığını hissettim beyler.

Devam ediyoruz beyler, tam gaz hem de yazma şevkim arttı bir anda bu partı da yazayım hemen 2 dakikalık tuvalet molasından sonra size geleceğim.
---
Öyle bir an gelmişti ki artık her şey bomboştu, hani bilirsiniz ilk defanızdaki heyecan yoktur ama heyecansızlık da değildir, artık yeni bir şey değil ama zevkli bir şey yaparken, örneğin araba kullanmaktan zevk alan bir adam için, örneğin bilgisayar oynarken bir oyundan alınan keyif için, örneğin bigiblet sürerken ve ya motor kullanırken. işte o anda ben de öyle hissediyordum, Nilgün çok kısa değildi beyler, bunu da hikayemize ekleyelim dolayısıyla minnak şirin modelden çok ortalama güzellikte ortalama bir kızdı fakat davranışlarıyla ve bazen cazibesiyle bunu kapadı sanırım insanlar için, benim için sadece bir kerelik olay olduğu için bir şey diyemem. Ama kızın evinde bilirsiniz kız yanıza uzanır siz yanındasınızdır saçlarını okşarsınız filan ya öyle bir pozisyonda yatıyorduk. Sigarayı dönerek içiyorduk, bir an önce bitsin ve aksiyona başlıyim istiyordum açıkçası. Sigara biter bitmez Nilgün'ü tutup boynunu öpmeye başladım beyler sağ elimle de bir şekilde aşağıdan okşamaya çalışıyordum ama olaydan komple haberim olmadığı için öylece bir şekilde kendimce saçma bir uğraş veriyormuşum sonradan Nilgün söylemişti bunu da fakat çok libidolu bir hatun olduğu için o da sağ eliyle benimkini ellemeye okşamaya başladı pantolon üstünden. Şunu da ekleyeyim burada Nilgün öyle çok tecrübeli değil de içgüdüsüne göre ilerliyordu, öyle bir raddeye geldik ki artık ikimiz de yarı çıplaktık, ışıklar açık seviştiğim ilk kızdı beyler Niilgün o yüzden belki anısı farklıdır ama her şeyi görüyordum, tam başını koydum ki öylece bana baktı, kız gerçekten ıslaktı ve yanıyordu beyler ama gözümün içine bakıp başını iki yana salladı öylece. "Ne var kızım ağzını elimle mi kapatıyim?" (Denizden sevgilisinin komşular duymasın diye bunu istediğine dair geyikler yapardık hep) "Ayı hayır ben bakireyim" dedi. Beyler gram inanmadım, kızın sevgilisi 3 senelikti ve bir kerecik bir şey yapmamışlardı ama hafif başını dayayıp da içeri doğru zorlayınca hiç kolay girmediğini ve alırken zorlandığını farkettim, canı yandığı belliydi. Sonra ona dönüp baktım, "Sahiden mi söylüyorsun lan sen?" Başını üstüste salladıktan sonra gözünden yaşlar aktı. "Sevgilimle olsun istemiyorum, çünkü: benimle evlenceğine çok inanmış, seninle olmasını da istiyorum Ata ama bunun sadece bugünlük olduğunu biliyorum, yan tuvaletten konuşmalarınızı duydum" işte o anda bende kayış koptu beyler, kız doğru söylüyordu. "Ee dedim sevgilinle napıyorsunuz peki?" O anda hızlıca ayağa kalktı, bu sefer yüzü hınzırca gülüyordu benimkini ağzına alıp sakso çekmeye başlayınca benim de yüz güldü beyler tabii. Ama zaten çok tecrübeli değildi, üstelik çok uğraşıyordu ve de zaten 4 biradan sonra çok zorlanıyordum ben. Öyle bir süre devam ettik , kafamı kaldırıp "Amaan giberler" diye soruyu sordum. "istersen ilk seferin benimle olabilr biliyorsun değil mi?"

12. sınıf hakkında söyleyebilecek pek bir şeyim yok, fakat belki hayatımın güzel bir dönemi denebilirdi, lisede sadece 2 senem düzgün geçmiştir, biri 9 diğeri 12. sınıftı zaten, 9. sınıfta malum Ebrar vardı, 12'de mi? 12'nin avantajı da Ebrar yoktu. işte böyleydi be beyler, bir zaman aradığınız, onsuz yapamıyorum sandığınızı, unuttuğunuzda hayat gelişiyor, sizin için açılıyordu. imajımı eskiye çevirdikten sonra bir çok kızın gelip benle konuştuğunu farkettim, G'yle başlıyan bir adı olan bir hatun vardı. Kızıl saçlı ve yeşil gözlüydü, tamam çakma kızıldı ama kızın yemyeşil gözleri vardı beyler. Görseniz, öyle parlardı gözler işte. Neyse bu G'yle başlayan hatun bir kaç defa beni inatla evine bile çağırmıştı, ders çalışırız hesabına. Ama hiç gitmedim beyler, Nilgün'den sonra, Zeynep'in anlattıklarından sonra, Bade'den sonra, Masal'ı kırdıktan sonra. Hayatımda yeni bir kız ya da ciks istemediğimi farkettim, sayısız ucuz şarap ve sigaradan sonra da bunu farkettim. Hala alkol kullanır sigara içerim ama artık takunu çıkartmıyorum. işte 12. sınıf için ben şunu diyebilirim, yaptığım hatalardan sıyrılmış bir Ata'ydım, artık kaçmıyordum, ayağıma basanın ben de ayağına basıyordum, duygularımı da gidip saklamıyordum fakat artık okulda bizim ekip hariç kimseye de bir duygu hissetmiyordum. Ebrar'ı kafamdan atmıştım. 12. sınıfım Şubat ayına kadar böyle geçti işte beyler Şubat ayından sonra ise şöyle geçti: Zeynep yurtdışına gidiyordu ve Almanya'nın üniversiteye alması için gereken tüm sınavlara girmişti, ben sınavlarıma hazırlanırken o da sabahları okula geliyordu benimle, nasıl mı oluyordu? Şöyle, okul girişinde 4 senedir zaten bizim ekiple kahvaltı ediyorduk, şimdi Ebrar'ın yerini Zeynep almıştı, işte öyle takılıyorduk. Ebrar sanırım Efe'den ayrılmıştı, pek beraber ortalıkta gözükmüyorlardı fakat komiklik bu ya, Zeynep'le ben sürekli beraberdik hatta o kadar bir seviyeye geldik ki, "sana nasıl sevişileceğini gösteririm"e kadar geldi. Ben de kabul ettim açıkçası çünkü: her şeyi bilmek istiyordum. Tüm bu olay boyunca kıyafetler üstümüzdeydi fakat ilk tanıştığımız dönem bir kere de aramızda bir yakınlaşma geçti fakat bu utandığım bir olay olduğundan pek anlatmak istememiştim ama ne de olsa artık bunları söylediğimize göre, anlatalım. Zeynep göğüs ucuna piercing taktırmıştı ve yurtdışında bir yere gitmişti, orada yaptırmıştı. Açıkçası ben inanmamıştım o da "hehe yaptırmadım" zaten dedi. Daha yeni tanıştığımızdan bir anda zorlamak istememiştim ama "Madem öyle niye yaptırdım diyorsun Zeynep kafayı mı yedin?" dememle beraber üst kısmının çıplak bir fotoğrafını atmıştı, piercing direk orada duruyordu. "Yalan söylemek, korkaklık bize yakışmaz Ata bey" demişti. Yani Zeynep her ne kadar arkadaş olsa da başlangıçta pek o şekilde başlamadık. Neyse dönelim konuya Kaan'ların evinde yurtdışından bana aldığı hediyeyi içerken Zeynep'le biraz yakınlaşmıştık, yakın oturuyorduk, sonra piercingini gerçekten görmek istedim, o da gösterdi. Biraz işler böyleydi yani beyler. Sonrasında iyice arkadaş olduğumuzda açıkça söylemek gerekirse benim kadar iri birinin ayakta yapabileceği ve gerçekten bir çok kızın memnun olabileceği pozisyonlar gösterdi diyebilirim, ben çok iri olduğum için bazı durumlarda sıkıntı olabiliyordu çünkü. Neyse, onun da sınavları bitince benim sınavlarıma beraber çalışır hale geldik, iyi bir Üniversite'ye girmemde çok büyük rolü olanlardan biri de Zeynep'tir beyler ama Zeynep'in en sevdiğim yanı bazen Efe'yle uğraşmasıydı. Ona gelip Ebrar'ın yanındayken, ona kahve zütürürken yanağından makas alıp "Naber tatlı çocuk" derdi. Sonra da "istersen bizimle otur" diyip benim oturduğum masayı işaret ederdi. Her defasında çocuk koşarak kaçardı, Zeynep de nolduğunu anlamıyormuş gibi "Allah allah" diyerek uzaklaşırdı. Zeynep tam bir çılgındı ve Ebrar onu kıskanıyor gibi hissediyordum.

Ben geldim beyler, başlıyoruz.
---
Ebrar'ın beni baloya davet etmesi, sözleşmemiz bunu ben nasıl da unutmuştum? Dedim ya beyler, zengin okulu her sene balo oluyor mezun olanlara diye, 9. sınıftaydık o dönem en çok onunla gitmek istemiştim ve dayanamayıp sormuştum. O da çok erken bunun için diye gülmüştü, sonra da gözlerimin içine bakıp söz vermişti. Benimle geleceğini söylemişti. işte o gün deli mutlu olmuştum beyler, şimdi Ebrar'dan bir daha konuşmayacakken, bile mutluydum, çantamı açıp bana verdiği bilekliği ve parfümüyle kazağını çıkarttım, bunlar senin Ebrar'ım, ben de kalırsa her gün deliririm dedim. O da bana güldü, o kadar güzel gülüyordu ki beyler, hiç bir şey diyemiyordum. Öylece mal mal bakıyordum. Son bir defa sarıl bana dedi, sarıldım. O vapurun turnikelerinden geçerken tanıştığımızdan beri hep arkasından bakar, hep ona bağırırdım, "Eve dönünce bana mesaj at, merakta kalmayayım" diye. Bu sefer de tekrar adını bağırdım "Ebrar!", Yüzü gülümseyerek bana döndü "Efendiim" dedi tatlı bir biçimde. Gözlerim doldu, ona artık eve dönünce bana mesaj at diyemezdim, uzak kalmak istiyordum. "Seni seviyorum" diyebildim. Hem de her şeyden çok seviyordum, görüşürüz Ebrar'ım dedim.. O da bana yavaşça el salladı kafasını bir iki defa aşağı yukarı salladıktan sonra vapura binip ortadan kayboldu, bir daha onu okulda gördüğümde sadece selam verecektim, ara ara belki sarılırdım da ama artık benim sevdiğiim, beni seven Ebrar uzaktaydı, biz birbirimiz için yaratılmamıştık, ceketimin yakalarını kaldırdım, tam Rıhtım'dan yukarı aradan yürüyordum ki gözlerim dolmaya başladı, daha fazla dayanabileceğimi sanmıyordum, bir iki damla gözümden yaş akarken biri yanağımı tuttu, "Pişt, ağlarda mıymış? N'oldu meleğinin meselelerini mi duydun?"
Sağ elimle Rüya'nın kolunu tuttum, hızlıca suratımdan çektim. "Rüya gibtir git başımdan hayatım. Hem senin sürttüreceğin bir insan yok mu etrafta?" diye sordum. Çok sinirlenmiştim, Ebrar hakkında saçma sapan bir şey söyleyeceğini biliyordum, elim ayağım titremişti beyler, Rüya huursu beni sokakta görmüştü ve aklı sıra bana Ebrar'ı kötüleyecekti. Tam arkamı dönmüş giderken "Bu Nagihan ve Efe hakkında, bence dinlesen iyi olur biliyorsun sen de" dedi. O gün arkamı dönüp gitmediğime üzüldüğüm tek gündür beyler, tak mu var diye her gün sorarım kendine, dinleme o hikayeyi. gibtir ol git. Ama işte aklıma gelmedi, ben de Rüya'ya baktım. O da bana baktı. "Kahve ısmarla bana Ayıcık" dedi.