Devam ediyoruz beyler, tam gaz hem de yazma şevkim arttı bir anda bu partı da yazayım hemen 2 dakikalık tuvalet molasından sonra size geleceğim.
---
Öyle bir an gelmişti ki artık her şey bomboştu, hani bilirsiniz ilk defanızdaki heyecan yoktur ama heyecansızlık da değildir, artık yeni bir şey değil ama zevkli bir şey yaparken, örneğin araba kullanmaktan zevk alan bir adam için, örneğin bilgisayar oynarken bir oyundan alınan keyif için, örneğin bigiblet sürerken ve ya motor kullanırken. işte o anda ben de öyle hissediyordum, Nilgün çok kısa değildi beyler, bunu da hikayemize ekleyelim dolayısıyla minnak şirin modelden çok ortalama güzellikte ortalama bir kızdı fakat davranışlarıyla ve bazen cazibesiyle bunu kapadı sanırım insanlar için, benim için sadece bir kerelik olay olduğu için bir şey diyemem. Ama kızın evinde bilirsiniz kız yanıza uzanır siz yanındasınızdır saçlarını okşarsınız filan ya öyle bir pozisyonda yatıyorduk. Sigarayı dönerek içiyorduk, bir an önce bitsin ve aksiyona başlıyim istiyordum açıkçası. Sigara biter bitmez Nilgün'ü tutup boynunu öpmeye başladım beyler sağ elimle de bir şekilde aşağıdan okşamaya çalışıyordum ama olaydan komple haberim olmadığı için öylece bir şekilde kendimce saçma bir uğraş veriyormuşum sonradan Nilgün söylemişti bunu da fakat çok libidolu bir hatun olduğu için o da sağ eliyle benimkini ellemeye okşamaya başladı pantolon üstünden. Şunu da ekleyeyim burada Nilgün öyle çok tecrübeli değil de içgüdüsüne göre ilerliyordu, öyle bir raddeye geldik ki artık ikimiz de yarı çıplaktık, ışıklar açık seviştiğim ilk kızdı beyler Niilgün o yüzden belki anısı farklıdır ama her şeyi görüyordum, tam başını koydum ki öylece bana baktı, kız gerçekten ıslaktı ve yanıyordu beyler ama gözümün içine bakıp başını iki yana salladı öylece. "Ne var kızım ağzını elimle mi kapatıyim?" (Denizden sevgilisinin komşular duymasın diye bunu istediğine dair geyikler yapardık hep) "Ayı hayır ben bakireyim" dedi. Beyler gram inanmadım, kızın sevgilisi 3 senelikti ve bir kerecik bir şey yapmamışlardı ama hafif başını dayayıp da içeri doğru zorlayınca hiç kolay girmediğini ve alırken zorlandığını farkettim, canı yandığı belliydi. Sonra ona dönüp baktım, "Sahiden mi söylüyorsun lan sen?" Başını üstüste salladıktan sonra gözünden yaşlar aktı. "Sevgilimle olsun istemiyorum, çünkü: benimle evlenceğine çok inanmış, seninle olmasını da istiyorum Ata ama bunun sadece bugünlük olduğunu biliyorum, yan tuvaletten konuşmalarınızı duydum" işte o anda bende kayış koptu beyler, kız doğru söylüyordu. "Ee dedim sevgilinle napıyorsunuz peki?" O anda hızlıca ayağa kalktı, bu sefer yüzü hınzırca gülüyordu benimkini ağzına alıp sakso çekmeye başlayınca benim de yüz güldü beyler tabii. Ama zaten çok tecrübeli değildi, üstelik çok uğraşıyordu ve de zaten 4 biradan sonra çok zorlanıyordum ben. Öyle bir süre devam ettik , kafamı kaldırıp "Amaan giberler" diye soruyu sordum. "istersen ilk seferin benimle olabilr biliyorsun değil mi?"

Beyler Zeynep benim 1 aylığına okulda gözükmememi istedi. ilk Eylül ayında okullar açıldığında ben orda olmayacaktım fakat sonrasında okula girdiğimde bomba gibi düşmemi istiyordu. Eski imajımı bana geri kazandırmak konusunda çok ısrarcıydı. Her zaman bana şey derdi (Hollywood konuşması vardı biraz hatunda tıpkı Ebrar gibi) "Bazı insanlarda Az gösteriş çok gösteriş demektir Atacım ve sen bu insanlardan birisin." Bütün bu planları yaptığı gün meyhaneye gidecek ve ona ilk defa rakı ısmarlıyacaktık, Zeynep ömründe rakı içmemişti ve denemek istiyordu, biz de Halil abi'nin mekandan kalktık (Şimdi burada tekrar ufak bir ekleme beyler, çoğu zaman biz orada otururduk, orası bizim zamanımızın sonlarına doğru kafe açtı makbuz kesmeye başladı ondan evvel, içerisnde oyun oynanan bir iki iş yeri olan kepenkli bir kahvehaneydi, biraz batakhane türevindeydi fakat gelen tipler genelde öğrenciydi o yüzden hiç öyle düşünmedik zaten mekan çok da kalabalık olmazdı. Zeynep gibi yakın kız arkadaşlarım hariç hiç bir kıza bu mekanı göstermedik tabii , o dönem de adı Yolgeçen Han'ıydı, biz kısaca Han der geçerdik. Hikayede de bundan sonra Han diyeceğim) Neyse, Han'dan kalkıp meyhaneye doğru yola çıkacaktık, Han'da Halil abi'nin yaptığı klagib tadilatlardan biri vardı ben de bir tanesinin üstünden atlayayım derken bir anda nasıl olduğunu anlamadan sağ bacağımdaki rahatsızlık nüksetti beyler, dizimdeki kaslar kendini bırakıverdi, diz kapağım yerinden çıktı öylece kaydım. Yerde yattım bir süre fakat bir türlü kalkamıyordum, Zeynep'in gözünden endişe akıyordu, sürekli elinde buzlarla dizime basmaya çalışıyor, omzuma vurup "Söz geçecek bak buradayım ben" diyordu. Ama beyler, bu acı sanki köprücük kemiğimi kırdığımdakine benzer bir acıydı, sızlama gibi korkunç bir ağrı.. işte o anda anladım, kırmıştım ama nereyi? Diz kapağımı mı? Hayır, hayır mümkün değildi. Hemen yakın olan Haydarpaşa Numuneye gittik babamın şimdilik endişlenmemesi için haberi olmamasını istedik. Ondan sonra da Orhan'ı ve Kaan'ı çağırıp Numuneye yollandık, Kaan da Orhan da Kadıköy'de oturduklarından çabucak geldiler, beni bir taksinin arkasına koymaya Halil abi Kaan Orhan ve Zeynep yardım etti, kafamı Zeynep'in başına koydum beyler, sağ dizim hafif kırık oturuyordum, Zeynep dizime bakıcna ufak bir çığlık attı, "Ata- ata diz kapağın dizinin üstünde duruyor" dedi. Harbiden aşağı bakınca diz kapağımın yerinden çıkıp taa yukarıya kadar geldiğini gördüm beyler, o kadar korktum ki sıçtığıma kısa süreliğine inandım. Zeynep bir eliyle gözlerimi kapadı, sonra ufak bir kasisten geçince ağrım korkunç şiddetlendi bir süre Zeynep'in elinin içine sessiz sessiz ağladım ama sonra gözlerimin karardığını hissettim beyler.

Ameliyattan 2-3 hafta sonraydı artık rahatlıkla yürür hale gelmiştim, pek koşabilecek konumum olduğu söylenemezdi fakat rahatlıkla yürüyor, günlük işlerimi halledebiliyordum. Amaç iyi bir iyileşme için dinlenmem, haftada maksimum 1 gün kendimi yormam yönündeydi. Çünkü: Tam iyileşmem için öyle şart koşmuşlardı, o dönem bu Operatörlerden birinin güzel bir tarifesi çıkmıştı beyler, inanın hangisi hatırlamıyorum. Onun için öğrenci belgesi lazım oldu, ben de okula gittim. Öğrenci belgesini aldım, eski binaların bilirsiniz büyük kapıları ağır olur, bizim kapıda öyleydi. Arkası gözükmez izi belli olmaz bir kapıydı öyle hayvanımsı da büyük dökmeydi, zar zor çekerdi herkes onu zar zor geçerdiniz zaten. Neyse beyler sonuç olarak böyle ağır bir kapıydı. Ben de çektim kapıyı girdim içeri güzelinden gidip bir öğrenci belgesi aldım, müdür yardımcısına imzalattıktan sonra çıkıyorken bizim okulun kapısı dedim ya ağırdır. Dışarıdan çekilerek açılıyor içeriden itilerek, neyse beyler şansa bakın ki, Efe denen pekekent de o gün okula gelmeye karar vermiş kapının da ağır olmasından dolayı kapıyı iterek açıldığını fakat bir türlü açamadığını düşünmüş, bu sırada da şans bu ben de aynı anda içeriden itince açılmıyor diye düşündüm, sonra aklıma geldi kapıyı yağlamadılarsa biraz zorlarsam açılır bir iki sağlam itekleyim dedim, tüm gücü verdim beyler kola omuza, bir ittirdim arkada da Efe ittiriyormuş, güce dayanamadan pekekent uçup yere yapışmış, kapı bir anda rahatlıkla açılınca ben şoka girdim. Bir baktım yere yapışmış bir eleman, burnuna kapı çarpmış burun kanıyor filan. "Kardeşim valla kusura bakma bilerek olmadı" dememle beraber herif elini yüzünden çekti, tabii ben kim olduğunu görünce biraz bozuldum çünkü karşımda Efe duruyordu. Öylece kala kaldık beyler birbirimize baka baka. "Bunu bilerek yaptın it oğlu it, ayı oğlu ayı" diye sövmeye başladı. Kavga çıksın istemiyordum beyler, herif dizime bir tekme atsa allaha havale olabilirdim. "Seni okuldan attırırım, hep Ebrar'la çıktığım için yaptın" dedi. "Özür dilerim kardeşim gerçekten bilerek olmadı" diye ısrar ettim fakat eleman inat etti. "Hayır bunu senin "Ebrar'ın" yannan yannan diye bana yalvardığı için yaptın " diyince. Elemanı tuttuğum gibi duvara savurdum beyler, herifin ciğerleri ağzından çıktı, soluğu kesildi. Sağ yumrukla bir iki defa karnına daha geçirdikten sonra iyice nefes alamamasını izledim. Öylece yere yapışmış, nefes almakta debeleniyordu. Ayağımla kolunun üstüne bastım, tam bileğine. Basılan varsa bilir çok kötü acır, hayattan bezdirir. Sonra da suratına tükürdüm. "Hayır dedim, bunu Ebrar sana yannan yannan diye yalvardığı için yaptım" Ona "Ayı'nın selamı var de, he bir de söyle ona artık Ayı'dan şovalye olmayacağını anladığına sevinmişim, mesut olsun istiyormuşum". Çocuk hiç sesini çıkarmadan dinliyordu. Anlayıp anlamadığını anlamadım "Anladın mı ulan?!" diye bağıra bağıra sordum. pekekent hala hareket etmiyordu, ben de sağ ayağıma ağırlığımı verince bağırttıdım bunu bir güzel "ANLADIM LAN HAYVAN" diye. Beyler, zevk almamalıydım biliyorum ama inanın bunu yaparken çok zevk aldım. Ebrar için ömrümde bir kere daha kavga ettim demiştim, hatırlarsınız, sürç-ü lisan eylemişiz affola sanırım bu ikinci kavgamızdı, fakat bir çok kavgada kendimi de tutmuşluğum var. Eve döndüğümde Ebrar'ı kafamdan silmiştim, çünkü: her ne kadar üzülsemde, Efe haklıydı.