alışmak zorundayım

üşenmeyin okuyun lan binler... güzel yazı...

adi̇l deği̇ldi̇r

... ve gerçekten olmuştu. hislerim çürümüştü. hani bir elma önce küçük bir
çürükle gözünüze gayet lezzetli görünür ama aradan geçen zamandan
sonra onun o mideyi (kötü bir biçimde) etkileyici görüntüsü ve kokusundan
nefret edersiniz. bu da böyleydi. kalbimdeki yara git gide büyüyor ve
kalbimi çürütüyordu. rengi gitmişti. elma kızarıklığı yoktu. çürümüş dal
rengindeydi artık. i̇çi bomboştu. bir ceviz kabuğu gibi. ona ihtiyacım yoktu.
aslına bakarsanız hiç olmamıştı. ben aşk olmadan da yaşayabilenlerdendim.
birinden hoşlanmak aşık olmak benim için zorunlu bir şey değildi. bir
zamanlar sadece eğlenceydi. sonra gerçekten ona kapıldığımı anladım.
belkide unutamadığım ve hala onu gördüğümde kalbimde o çürümüş
kalbimde kelebeklerin uçuştuğunu hissedebiliyordum. ama bu aşk değildi.
özlemdi sadece diyelim... sonra gerçekten uzun sürebileceğini düşündüğüm
insanlar. ve sonra o. ve sonra acı. beni sevmediğini bile bile onu sevmek acı
vermesinin yanında kalbimi çürütmüştü. bunun neden olduğunu biliyordum.
ben kendi kalbimi kendim yok etmiştim. bir çeşit robot gibiydim. yok et
düğmesine basmak yeterlidir robotlarda ama; ben bunun içinde acı
çekmiştim. nasıl bir yaranız dikilirken ve sonra dikişler açılırken acı
çekerseniz öyleydi. ya da daha farklı olarak etinizi derinden kesmek gibiydi.
eğer daha önce bileklerinizi kesmişseniz anlayabilirsiniz. aslına
bakarsanız "ölüm" "intihar" ilk defa gereksiz görünmüştü. saçmalıktı.
ruhumun kaybolmasını ya da bedenimin soğuk bir zemin altında
çürümesini istemiyordum henüz. sadece kalbim yeterli olur dedim ve yok
ettim. uzun sürdü ama başardım...

artık hissettiğim hiçbir şey yok. kalbim benden ayrılırken onun adını
fısıldadı ve onu sonsuza kadar seveceğimi söyledi. mantığımsa onu
sevdiğimi biliyor ama hissetmiyor. vücudum eskisi gibi titremiyor, ya da
uzun bir süre nefessiz kalmıyorum. sadece adı geçtiğinde ve benle
konuştuğunda kısıtlandığımı hissediyorum. buda bir süreç tabi. hiçbir
şey hissetmemekten korkmaya başladım. ya bir gün gerçekten
hissiz olup çıkarsam. ya biri bana kalbimi geri vermesse (ki vermeyecektir
ondan şöyle söyleyeyim) ya kalbim kendini iyileştiremez ve kendinden de
vazgeçerse... o zaman yaşamanın anlamsız olduğunu anlayabilirdim
belkide. ama şimdilik değerli. en azından o var. bunu hissederek
söylemiyorum. sadece biliyorum. birde delik acıyor sanki ateş almış
etrafını ve yakıyor. bunu hissettiğim kesin. bunu bile hissedemiyeceğimi
düşünmek korkmama neden olabiliyor.

şimdilik bildiğim bir şey var... o da artık çocuk değilim ve çoğu şeyi olgunca
yapabiliyorum. onlar zeki olduğumu anlayamıyor ama yakınlarım olgun
olduğumu söylüyor. bu acı veriyor. bunu bildiğim için mantıklı düşündüğümü
bildiğim için özellikle bunun geçmemesinden korkuyorum...

özet:en iyisinin taa dıbına koyiim...