Bi kahvem var şuan bi de daha elimi bile sürmediğim rutin işler.
Saçlarımı görsen inan yanıma yaklaşmazsın.
Yine Gün içinde sık sık uykum gelicek biliyorum. Hiç aynaya bakmayacağım. Bugün hiç iyi olamayacagım. 
Son bir sigaram var hangi zaman diliminin onu yakmak için ideal olduğundan emin olamıyorum. Zaten tiryakisi de değilim, en iyisi yakmamak.
Hep aktarımı acı olan cümlelerin altında bir kabulleniş bir kavrayış aradım.
Hep öğrenişlerimin, tecrübelerimin adını acı koydular. 
Bir yerden sonra insan olduğu yerden hiç kalkmadan dünya denilen mevzunun kapanmasını bekliyor biliyor musun? 
Kendimi sevebildiğim pek bi yanım kalmadı.
Kendimde güzel bulduğumsa hiç.
içim de artık bir hiç.
Senin üzerinde dururken kendi üstüme düştüm. Çürüklerim var sarılmıyorlar, penceremin kenarından çekil.
içim buz, içim derin. 
Kendimi bıraktığım yerden alamıyorum, düştüğüm yerden kaldıramıyorum. 
Olay da o ya, kaldırmak istesen elini tutmayacağım onu da biliyorum.
Aşk bile büyümüş gibi. Aşkın da cocuk kalan yanı yok ki saf diye öpesin, saf gözlerle bakasın. Aşk bile işlemler karmaşası oldu sevdiğim.
Denklemlerde iyi değilim. Ben bu işlerin çoğunda iyi değilim.
iyi bir sevgili olma konusunda iyi değilim. iyi bir dost olma konusunda iyi değilim. iyi bir evlat değilim. iyi bir kardeş olamadım. iyi bir arkadaş olamıyorum belki. iyi bir sevgili olmayı tekrar denemek istiyor içim, neden? hatta belki anne olmak?
Ne diyorum ki? 
Baktığında kendime iyi bir kendim bile değilm.
Kahvem bitti, neyseki daha çok kahvem var. Peki neden bütün kahveleri yalnız içiyorum?
Sevginin temeli varlıksa yani eğer varolduğu için birini sevebilen birileri kaldıysa.
Konuşmasak gülmesek bile olur yani. Sadece varlığı esas alacaksak,
Neden bütün kahveler tek başına içildi. 
Kalmadı, hiç birimizin varlığa inancı kalmadı.
Varlık öldü biz yaşıyor taklidiyle seni seviyorum diyoruz.
Şimdi orada, o hiç gitmediğim bilmediğim şehrin herhangi bir yerinde olduğun evinde, varsın ya.
Yeterli. 
Böyle bi sevgi sana uymaz mı?
Bana -uydu-