altına yapmalık cinli perili hikaye toplanınnn

baltanin yanina dogru yaklastim. artik kafamda iyice bu baltanin kendi cezami kendim vermem icin buraya konuldugu fikri hasil olmustu.

tekrar etrafi kolacan edip elimle baltanin sapini kavradim. tahmin ettigimden daha hafif olmasina ragmen agzi hic de keskin degil sanki taslara vurulmus gibi korelmisti. bununla bir ceza verilemeyecegini. bir yerimi hele de boynumu kesmeye kalksam kesmek yerine ancak kirabilirdim.

bir oncekinden daha uzun yurudugum hissi hasil olsa da yine ayni meydana donup cikmistim. bu kez sanki daha karanlikti hava, ayin etrafina ince bir bulut suzulmus, elimde balta yapayanliz ve karanlik bir ortamin icinde ne yapmam gerektigini bilmez halde kalakalmistim

konu bildik konular, dedem kuzen ölüler filan. e böyle bir zamanda başka ne konu olur. çocuk aklı ne kadar korkunca o kadar dinlemeye can atıyoruz haliyle. sohbet döndü dolaştı ölülerin kırkına kadar evine gidip geldiği konusuna kadar geldi. o yüzden kırkı çıkamadan lafının odluğu filan anlatılıyor.

yaklaştım, insan bedenine benzer nesnenin etrafına altı yedi kişi daire şeklinde oturuyorlardı, fakat beyaz örtüye sarılı nesnenin hiçbir tarafında bir aralık olmadığından içinde ne olduğunu o an anlamam mümkün olmamıştı. etrafında oturanlardan biri bana dönerek, "neden kuzenini gidip görmedin" dediğin bütün bedenim soğuk bir terle kaplandı.

hava hafif kararmaya yüz tutmuş sanki sokakta bizim misket seslerimiz dışında başka ses duyulmuyor gibiydi. o arada duvar dibinde o ana kadar dikilen iki kişinin bize doğru gelmeye başladıklarını farkettik ver bakalım misketleri dedi birisi, kuzen direnince dizine bir tekme salladı. çok acımış olacak ki yere yığıldı, bana sallanan tekme ıska geçince var gücümle kaçamaya başladım arkadan kuzenin sesini duydum "babamı çağıııır", epey uzaklaştığıma kanaat getirince arkamı dönüp etrafı kolacan edip, mekana biraz yaklaştığımda uzaktan kzueni alıp biraz ilerdeki binaya zütürdüklerini gördüm. bekledim bir süre orada, bir süre sonra o iki kişi çıkıp gittiğinde hala beklemeye devam edip sonra cesaretimi toplayarak binaya doğru gittim. kuzen kapıdan çıktı, bana hiç bakmadan tersi istikamette koşup uzaklaştı. o günden sonra bir daha ne konuştuk ne de yüz yüze geldik

basit ve alabildiğine normal bir ses yonuyla, hadi kalk gidelim dedi.

yataktan doğruldum, yüzünün o kesif beyazlığı belli olmadığından karşımda biraz da olsa insana benzeyen bir şey vardı bu sefer. bütün korkuların çaresiz olduğu o anda yüzüne bakmaya devam ettim.

hayatimin en tuhaf goruntusuyle yuzlestim. yatakta uzanan bendim. insanin kendisine yukaridan alabildigine disaridan bakmasi katlanilamaz bir histi. nefesim kesilecek gibi oldu, yaklastim elimi uzattim.

omuzunu tutup yuzunu ben tarafa dogru cevirdigimde bayirin oradaki yuzu beyaz donuk gulumsemesiyle bana bakan varligin yuz ifadesine takinmis bir ifadeyle kendimin bana baktigini gordum. dilim agzimdan dokulecek gibiydi, bogulacagim anda son hamleyle ayaga kalktim

karartının odluğu taraftan gelen hafif tok ama fazla gürültülü olmayan "niye gelmedin" sesi karartının bir gerçekliğe dönüşmesi için yeterli oldu, ormana sapan görüntünün aynsıı kaşımdaydı. oda karanlık olduğundan bu sefer ayın perden odaya calabildiği kadarıyla aydınlattığı sadece yüzünü seçebiliyordum.

bu biraz uzun oldu olayı/itirafı bir seferde anlatayım dedim.

vucudumdan kanin cekildigini, butun bedenimi bir uyusuklugun kapladigini farkettim. evin kapisini acip odama yoneldim. yataga dogu adimimi attigimda yatakta boylu boyunca uzanan birisi yatiyordu.

son gucumu toplayip eve dogru yurume basladim. dis kapiyi actim. on tarafima gibica bastirdigim bijamaya gozum kaydi. beyaz mavi cizgili pjama (o zamanlar pek modaydi) yeryer kizarikliklarla bulanmisti

@ 186 panpa okumkla yazmak bir mi

beyler suskunluk oyle derindi ki, dedim herhalde bir ben varım başlıkta

yataktan doğruldum, korku çaresiz kaldığında vücüt başka duyguları devreye sokarmış o zaman öğrendim. bir anda herşey alabildiğine normalleşmiş, sanki yılalrdır o daveti bekliyormuşum gibi peşi sıra evin koridoruna çıktım. herkes yatmış evde sanki ikimizden başka kimse yokmuş gibiydi. tek bir çıtırdı, tek bir nefes alışverisi dahi yoktu etrafta.

sanki hicbirsey degismemis gibiydi. zaman durmus butun o yasadiklarimi zamansiz bir anda olup gecmis gibiydi. baharin sonlarina dogru geceleri esen o hafif meltem butun izdirabimi biraz daha rahatlatmak icin bu kez hizini biraz daha artirmisti

takı o gün orada yerde uzanan ceseti ile karşı karşıya gelene kadar.

sanki bir şey beni olduğum yere kilitlemişti, koşmayı yürümeyi herşeyi bir an için unuttum. malum şeyin bana baktığı noktanın biraz daha ormanın içlerine doğru olan kısmında hafif ışıltıları farkettiğimde daha da tuhaf bir ruh haline bürünmüştüm. bana bakmayı sürdürüyordu, sanki gelmemi onu takip etmemi istiyordu. ama ben öyle yapmayıp son kalan enerjimi de toplayıp evin yoluna doğru seğirttim. kapıyı acıp merdiven kısmının ışıgını yakınca dünyalar benim olmuştu. bir süre orada oturup soluklandım. o zamanlar ıcıklar harekete duyarlı değil, sönersenmez ışığı bir daha yaktım. kendime gelmeyi bekliyor, sonra eve girecektim.