Rezerve1

Re sserz

Rezzerved

1 saat sonra devam

adam: sana olanları anlatmadan önce 24 ekim 2041 tarihinde olduğumuzu söyleyeyim.
bak, bundan 25 sene önce 2 devlet arasında bir tartışma çıktı ve birbirlerine saldırmaya hazırlandılar. dünya seyirci kalmıştı, kimse etliye sütlüye karışmak istemiyordu, adeta bana dokunmayan yılan 1000 yıl yaşasın kafasındaydı devletler. devletimiz ve rakip devletin arasındaki tartışma büyüdü ve birbirlerini nükleer bombalarla tehdit ettiler.

saldırıya geçen ilk taraf güçlü bir istihbarata sahip olduğu için bizim devletimiz oldu. rakip devlete atılan uranyum dolu nükleer füzeyi düşmana göndermek üzere havaya ateşlediler, füze gökyüzünde süzülürken ozon tabakasını çok ağır bir şekilde zedeledi ve bir gaz bulutu içinde füze kayboldu.

belki görmüşsündür gök yüzündeki nesneleri, ışıklı olanlar hani... işte onlardan bizim yaşadığımız bölgede 3 tane çıktı ve inanılmaz hızlı şekilde büyüyerek tüm şehri kapladı. herkes evlerine sığındı ama kaçış imkansızdı. onlara giren bir daha çıkamıyor, yaşayıp yaşamadığı belli olmuyordu.

b: peki ne bunlar nasıl bu kadar güçlüler ve ne işe yarıyorlar?

adam: solucan delikleri olduğunu tahmin ediyoruz. sadece onlar bir insanı içine çektiklerinde farklı bir boyutta doğmalarını sağlarlar. ama şehrin yağmalanmasına açıklık getiremedik ve anlayamadık. çünkü şuan ki evrende yada şehirde sadece biz varız. belkide öyle sanıyoruz. en iyisi ömrümüzün sonuna kadar burada beklemek. yeterli erzağımız var ve dışarıya çıkınca o koku, radyasyon kokusu insanı kanser edecek kadar kuvvetli bir koku...

tekrar uyandığımda başımda 2 tane adam olduğunu gördüm. bana bakıyorlardı. hemen neredeyim diye soru yönelttim ve aramızda şöyle bir diyalog gerçekleşti:
b: ben
a: adam

a: burayı nereden buldun, nasıl geldin buraya? bir anda yanımızda belirdin? kimsin sen?

b: ben, köyünüze geldim, şehirde hiç insan yoktu. yardım istemek adına geldim buraya. neler oluyor neden şehir terk edilmiş gibi kimse yok, her yer yağmalanmış bir savaş mı oldu?

a: dalga mı geçiyorsun? olanlardan hiç mi haberin yok?

b: hayır ben, evime gidiyordum ve tam kapımın kilidini yerleştirdiğimde bayıldım ardından uyandığımda kendimi bu zamanda ve her yerin yıkık dökük olduğu şehirde buldum, buralar böyle değildi.

a: neler saçmalıyorsun kardeşim! çok film izlemişsin kaybol buradan büyük ihtimalle bi hırsızsın. defol buradan. onca iş arasında senle uğraşmayalım.

diğer adam(d:)

d: ne oluyor derdi neymiş?

a: zamanı kırdığını iddia eden aptalın biri, çok film izlemiş, tamda kapıyı gösteriyordum.

b: ben hırsız falan değilim sadece şehre neler olduğunu öğrenmek istiyorum. hangi yıldayız? saat kaç ve burası neresi?

d: dostum bu adam doğru söylüyor olabilir, olanları anlatalım belki işimize yarar bilgiler verir.

tüm cesaretimi topladım ve olayların nasıl bu kadar hızlı geliştiğini tekrar düşünmeye başladım. her şey o gördüğüm rüya yüzünden miydi? hem ne alakası vardı bunun bir rüyayla? tam bunları sorgularken yüzüme çarpan rüzgar bir anda sırtıma çarpmaya başladı, sanki biri beni dürtükler gibi yerimde duramayacağım kadar, karşı koyamayacağım kadar şiddetli bir rüzgar vurmaya başladı. sanki aşağıya atlamamı istiyormuş gibi.

rüzgara karşı koyamadım ve ayaklarım basamağı terk ederek, vücudum boşluğa doğru ivme kazanmaya başladı. düşüyordum ama düşüyormuş gibi hissetmiyordum. sanki yukarıya doğru çekiliyormuş gibiydim. düşüş esnasında rüzgarın şiddetli ivmesiyle kafatasım zarar görmüş olmalı ki bilincimi kaybettim...

merdivenlerden inerken burnuma çok ağır küf kokuları gelmeye başladı ve odada çok güçlü rüzgar dalgası geldiğini hissedebiliyordum. son bir kac adım daha attım ve merdivenin bittiğini yani atılacak adım olmadığını, bir yerin dahi olmadığını gördüm sol taraf duvar sağ taraf ise boşluktu. geri dönecektim, arkama döndüm ve telefonun flaşını tuttum. inmemi sağlayan basamaklar yok olmuştu.

bu demek oluyorki tek şansım kendimi o karanlık boşluğa bırakmak olacaktı...

Hmm nice bike

15 dakika mola...

yaz yaz yaz helal

ucu bucağı olmayan derinlikte bir merdivenle karşılaştım. o kadar karanlıktı ki aşağı doğru adım atsam düşmem an meselesiydi. telefonun flaşını açtım fakat sadece ayaklarıma kadar aydınlatmaya yetiyordu. şarjımda bir hayli az kalmıştı, bu dert değildi, arabalar ile şarj edebilirdim. her duruma karşı cebimde sakladığım küçük şarj kablom neyse ki yanımdaydı...

küçük ve dikkatli adımlarla aşağıya doğru inmeye başladım telefonun ışığını sağıma doğru tuttuğumda simsiyah bir boşluk gördüm. sol taraf ise merdivenlerin duvara bağlı olduğu yer. tutunacak bir yeri dahi yoktu merdivenin. yaklaşık 10 dakika boyunca indim ve hala yol bitmemişti. inerken aklımı uçuracak derecede bir ses yankılandı ve tüylerim diken diken, korkuyu iliklerime kadar hissettirecek kadar şiddetli bi sarsıntı yaşadım. kalp atışım o gecekinden 10 kat daha seri atmaya başladı. sesin yankısı hala devam ediyordu. bir çan gibi kulağımda tekrar tekrar yankılanıyordu.

geri dönmek iyi bir fikir olabilirdi ama vazgeçemezdim. aşağıya inmem lazım, aşağıda beni karşılayacak şey bir insanda olsa, ruhani bir varlık bile olsa aşağıya inmem gerekiyordu...

tahminimce üzerinde olduğum, çiçeklerin ve otların çürümüş olduğu bu toprak benim zamanımda yemyeşil bir tarım arazisiydi. köye doğru hızlı adımlar atmaya başladım. arabayla geçerken gördüğüm evi gördüm, gece kondu tarzı bir evdi ve tüm ışıkları yanıyordu. iyice heyecanlanmıştım. içeriden çocuk kahkahaları televizyon sesi geliyordu. kapıyı tıklattım, ses gelmedi. bir kaç kez daha tıkladım ve kapı tıklatmamın etkisiyle hafif bir şekilde açıldı.

içeriye merhaba, iyi akşamlar diye bağırdım. tüm ses kesilmişti ve içerisi çok karanlıktı. kapıdan bir adım atıp tekrar dışarı çıktım ve binaya baktım. tüm ışıkları sönmüştü. acaba geldiğim için korkup beni bir hırsız falan mı sandılar? telefonun flaşını açtım ve tüm odaları gezdim. inanır mısınız günümüze dair hiçbir şey yok her şey is pas tutmuş koltuklar yırtılmış, lambalar patlamış...

ama nasıl olur? az önce içeri girmeden önce her şey dışarıdan çok güzel gözüküyordu... bu kadar tuhaflık haddini aşıyordu artık. evin bir alt katı olduğunu gördüm ve girmekle girmemek arasında bir ikilemde kaldım. cidden çok korkuyordum girmem lazım mıydı? sorularımın cevabı bu eski püskü bodrum katında olabilir miydi? artık tek umudu mu alt kata bağlamıştım ve kapısını açtım.

aradan 10-15 hatta 20 dakika geçti ama yolda bir değişim yok... ne araba, ne mağaza dümdüz gidiyor. otoyola girmiş olmalıydım yoksa yol bu kadar boş olamaz. gözümü çok şiddetli ışıklar almaya başladı. nasıl olsa araba kontrolden çıkmıştı. kafamı eğip camdan yukarı doğru baktım ve gök yüzünde ayın kaybolduğunu ve tuhaf ışıklı cisimlerin sarsılarak dünyaya yaklaştığını gördüm.

aklımda hemen araştırmalarım canlandı. acaba bu başka bir evrene açılan solucan deliğinin kapısı olabilir mi? çünkü kara delik olma ihtimali oldukça düşük. kara delik olsa nesneleri yutmaya çoktan başlamıştı. eğer gördüğüm şey gerçekten solucan deliğiyse arabadan kurtulmam gerekiyordu ama bu imkansızdı, tüm yollar kilitliydi ve arabanın içindeki küçük tablet bloke olmuştu. hemen telefonumu çıkardım ve küçük bir araştırma yaptım. arabanın radyosunu açtım, hiçbir radyo kanalı çekmiyordu. bir tanesinden kulakları tırmalarcasına yüksek hertz de ses dalgası çıkmaya başladı. ses dalgasının etkisiyle arabaya bir şey olmuş olmalı ki saatteki hızı maksimuma yani ibrenin gösterdiği kadarıyla 400km/h çıktı...

tüm bunlar yaşanırken bir taraftan gök yüzüne endişeli gözlerle bakıp bir taraftan telefondan araştırmalar yapıyordum. çektiğim kamyonet resmine denk geldim gök yüzündeki tuhaf şeyler dünyaya oldukça yaklaşmıştı. arabayla son sürat giderken birkaç insanın yaşadığı küçük bir köy gördüm? büyük ihtimalle göz yanılsamasıydı... arabanın benzinini bitmesiyle bir yerde durdu. arabadan indim ve yaklaşık 900 metre geride kalan köye doğru ilerledim havanın karanlığında nasıl bulacağımı ve buraların çok ıssız olduğunu, açıkçası korktuğumu hissediyordum.

bekliyoruz güzel yazıyorsun

hikayede ki gibi burasıda, hiç yaşam belirtisi yok... 15 dakikaya devam...

girdiğim petrol ofisinden bir araba aldım ve benzinini fulledikten sonra çalıştırarak nereye gittiğim meçhul şekilde dümdüz sürmeye başladım. acaba rüyamda ki gibi nesnelerin içinden geçebilir miyim? bunu denemek çok tehlikeli olurdu. hava zifiri karanlık üstelik yaşayan kimse yok yani bir kazana yapsam beni kurtaracak bir ambulans, hastane, doktor yada halk yok. bunu denemenin intihar olabileceğini düşündüm ama buradan kaçışında inanılmaz zor olabileceğini düşünüyordum. yolda bir internet bağlantısı buldum ve kamyonetin arkasında ki kodu; "L-1465G610SPDF" yazısını google'a arattım.

bir sonuç bulamamıştı. tahmin etmeliydim... her şey bir saçmalıktan ibaretti. ama şuan içinde bulunduğum evrene nasıl geldim? acaba bu kod sadece bana özgü bir kod muydu internette bunun hakkında bir şey aramak çok saçma olmalı... arabanın içindeki küçük tablete, tüm ayarları manuele aldım ve tüm girdilerin ayarlarını silip, yazılabilecek her yere bu kodu girdim. bir değişiklik olmamıştı...

kodun tersten yazılışı yani gördüğüm gezegendeki bayrağın üzerinde yazan kodları girdim; "FDPS016G5641-L" şeklinde. kodu girdikten sonra arabada inanılmaz bir enerji hissettim. yüzüme sıcaklık olarak yansıyordu ve arabanın tüm fonksiyonları kilitlenmişti. kapı kilitlenmiş, açılmıyor, arabanın camı sonuna kadar kapanıp kilitlenmiş ve fren - gaz pedali işlevini kaybetmişti. sanırım rüyamdaki şey gerçekleşecekti. ölmeyi göze almıştım çünkü başka şansım yoktu. yaklaşık 5 dakika boyunca 325km/h hızla gitmeye devam ettik, önümde araba olmadığı için herhangi bir değişim göremedim. rüyamda gördüğüm arabadan daha iyi bir araba olduğu için daha hızlıydık...

... devam ediyoruz...

uyumadan önce saat 23:11'i gösteriyordu ama belirttiğim gibi güneş öğlen zamanı gibi en tepede kavurucu bir sıcak yaymaya devam ediyordu... uyandım ve hatırlamaya çalıştığım rüyayı gördüm ve hepsi hafızamda... bana rahat bi uyku sağlayan arabayı terk edip dışarıya çıktım...

saat 12:26 ve hava zifiri karanlık... ay hiç olmadığı kadar yakın neredeyse 3 saat koşsam yetişecek gibiyim, o kadar yakın... işte o gece gördüğüm ama hatırlayamadığım şimdi gördüğüm rüya;

"bi arabanın içinde son sürat gidiyorum. hız ibresi neredeyse yerinden fırlayacak o kadar zorluyor hızım. önümde onca araba var ama hiç birine çarpmıyorum. bir hayalet misali hepsinin içinden geçiyorum. 280 km/h hızla yol alıyorum. frene bassam da hiçbir şekilde duramıyorum. arabanın tekerlekleri eridi, önümde bir mağaza var sağ sol yapamıyorum büyük ihtimalle çarpacaktım. tekerlekler eridi ve araba yere sürterek, asfaltın ateşini çıkararak hız kaybetmeden yol almaya devam ediyor. araba mağazanın içinden geçti ama çarpmış gibi sarsıldım ve bayıldım. tekrar uyandığımda kendimi bi uzay aracının içinde ve bir gezegenin üzerine yeni iniş yapmış olarak görüyordum. benden önce gelen astronotlar bir bayrak dikmişti. uzaktaydı... ilerledim, kesin kanada yada amerikadır diye düşünüyordum. bayrağa yaklaşınca tanıdık bir şeyle karşılaştım.

bayrağın üzerinde kodlar yazıyordu ve bu kodlar kırmızı kamyonetin arkasında yazan kodların tersten yazılışıydı - eğer beynim beni yanıltmıyorsa - tabi rüyada kamyonetten haberim olmadığı için devam ettim ve beyaz bir ışık hüzmesi üzerimide doğru geliyorken bir anda rüya son buldu."

bu rüya bana adeta bir rehber olmuş, artık ne yapacağımı kestirecek hale gelmiştim. kamyonetin aramanın zaman kaybı olduğunu düşünerek en yakın petrol ofisine doğru yol aldım...

Reserved

Rezerved