altına yapmalık cinli perili hikaye toplanınnn

Başkent Ankara'yı ele geçirmek için Tümgeneral Selahattin Kaplan komutasındaki 28. Tümen, Tuğgeneral Yusuf Demirdağ komutasındaki Zırhlı Eğitim Merkezi (Etimesgut), Süvari Yarbay Reşit Çölok komutasındaki 43. Süvari Alayı, Binbaşı Hakkı Bozkaya komutasındaki Tank Taburu (Harp Okulu arkası) gibi birliklerin ikna edilmesi ya da etkisizleştirilmesi gerekirdi.

23 Mayıs Pazartesi, harekât tarihi 25 Mayıs 1960 olarak kararlaştırılmış ve parolalar belirlenmiştir: zamanında gerçekleşirse "Dündar Seyhan'ın oğlu sınıfını geçti.", ertelendiği takdirde "Dündar Seyhan'ın oğlu bütünlemeye kaldı."

27 Mayıs 1960 sabah saat 3.15'te piyade birlikleri ve süvari grubu, 3.30'da tanklar hareket etti. Saat 4.36'da Albay Alparslan Türkeş tarafından radyoda okunan ilk bildiri ile harekat bütün Türkiye ve dünyaya ilan edildi.

ilk olarak Tuğgeneral Yusuf Demirdağ evinden alınıp Harp Okulu'na getirilmiş ve nezarethaneye kapatılmıştır. Bundan sonra Refik Koraltan getirilmiştir. 2. Ordu komutanı Orgeneral Suat Kuyaş da enterne edilmiştir. Celâl Bayar Çankaya Köşkünde Veteriner Tuğgeneral Burhanettin Uluç, Topçu Yarbay Abdullah Tardu, Kurmay Albay Sami Küçük tarafından gözaltına alınmıştır. Bu arada komite üyelerinden Cumhurbaşkanlığı Muhafız Alayı komutanı Kurmay Albay Osman Köksal da yanlışlıkla içeriye kapatılmıştır.

kuçuk iışık hüzmelerine yaklaştığımızda bir kalabalığın orada olduğunu ve yerde boylu boyuna uzanmış bir nesnenin etrafında dizlerini kırarak oturduklarını farkettim. yaklaştıkca bunun bir nesne değil beyaz bir örtüye sarılmış insan bedenine benzer bir şey olduğunu anlamam zor olmadı.

okuduğunuz belli edin beyler, gece gece zaten geriliyom anlatırken, bir de siz suskun kalmayın

yavaşca kalabalığın içine doğru yaklaştım. hiçbiri bana bakmıyor örtüye sarılı şeye doğru yönelmişti. sanki dünya durmuş benim o örtüyü açıp bakmamı bekliyor gibiydi.

okuyan yoksa, ben de yatatım madem. ilgili bulursam devam ederim

korkum biraz olsun azalmışken, gecenin bu vakti bu gidişin tuhaflığı kafamı kaldırıp arkasından bakmamla bir kabusa döndü, ayakları çıplak ve ters duruyordu.

yataktan doğruldum, korku çaresiz kaldığında vücüt başka duyguları devreye sokarmış o zaman öğrendim. bir anda herşey alabildiğine normalleşmiş, sanki yılalrdır o daveti bekliyormuşum gibi peşi sıra evin koridoruna çıktım. herkes yatmış evde sanki ikimizden başka kimse yokmuş gibiydi. tek bir çıtırdı, tek bir nefes alışverisi dahi yoktu etrafta.

içimdeki merak korkuya galebe çalınca geri dönüp baktığımda malum şeyin ormana daldığı kısımdan bana doğru hafif gülerek baktığını gördüğüm. kalbim bir kaç saniyeliğine durmuştu. yüzü fazlasıyla beyaz, gülümsemesi görüp görebildiğin en korkunc hissi uyandıran bir boşluk duygusunu yansıtıyordu.

yatagin ustunde dogrulmus ve sirilgiblam ter icindeydim.

yataktan doğruldum, yüzünün o kesif beyazlığı belli olmadığından karşımda biraz da olsa insana benzeyen bir şey vardı bu sefer. bütün korkuların çaresiz olduğu o anda yüzüne bakmaya devam ettim.

basit ve alabildiğine normal bir ses yonuyla, hadi kalk gidelim dedi.

biraz yürümüştüm ki, arkamdan bir öksürük sesine benzer bişey. yüreğim yerinden çıkacak gibi. sonra adımlarını duymaya başladım, ayaklarımın bağı çözülmüştü artık.

eve dogru yurudukce sesler belirginleşse de, o gün bugün duydugum en ızdırap dolu seslerin bunlar olacağını bilemezdim. ev yaklaştıkca ayın gölgesinin duvarlara yansıması sanki evin canlı bir bedeni olduğu izlenimi uyandırıyor içinden gelen seslerle insanın için onca yaşadıklarından sonra korku salabilmeyi başarıyordu.

o ana kadar sesizce beni dinleyen masanın arkasındaki varlık yerinden kalktı ve gel benimle diyerek içinden ışık süzmesi gelen eve doğru yürüdü, eve yaklaştıkça içinden gürültülerin geldiğini farkettim. sanki boğulan, işknce gören insan sesleri duyuyordum.

el mahkum, çıktık dışarı her zamanki taktik kafayı yerde bir noktaya dikip yürümek eller gozlerin yanında bayırdan aşağıya iniyorum. hava da tam dolunay olmasa da ona yakın bir ay var. yani herşeyin karanlık gölgesi yerd eoyun oynuyor. hızlı adımlarla bayırı bitirdim (yürüyerek 5-6 dakika sürüyor) ve sonrasında biraz daha rahatlamış bir şekilde nezmi amcanın evine gidip gripinleri aldım. geri döndüm ve bayıra yaklaşmışken aynı pozisyonu terar aldım.

iki kişiden biri ayakta bekliyor ve ona dair gördüğüm ve sürekli tekrarlanan manzara şu: yaratıklardan biri yağ tenekesine attığı farelerin üstüne elemanı oturtup tenekenin altına ateşi veriyor ve lağım fareleri oradan adamın içine girip içeriden bütün bedenini yerken horultuları dinleyene en büyük ısdırabı yaşatacak kadar şiddetli yükseliyor. bedeni farelerle yenip tükendikten sonra odaya açılan diğer kapıdan içeri girip tekrar aynı sahneyi yaşıyor.

neyse şimdi rahmetli oldu, nenemin bir gece başı ağırdı fena (bir hafta filan geçmiş olayların üstünden), bizde baba fazla otoriterdi o zaman haliyle, şimdinin arkadaş babaları filan yoktu o zaman. necmi amcalardan bir giripin al da gel demez mi?

artık korkulacak tüm korkuları korktugumdan, kafamda kurdugum ne varsa bir adım ötesini yaşadığımdan, kuzenin denizden getirildiği günkü görme korkusu kalmamıştı üzerimde, yavaşca örtüye doğru elimi uzatıp, örtünün ucundan çekerek nesnenin bir tarafını açtım.

yerde yatan kuzenin söyleyemediği ama ama benim söyleme gereken bir şeyler varmış gibi "evet seni bekliyoruz" dercesine bakıyordu gözlerimin içine.

altıma sıctım sıcacam haldeyim, artık yürüyecek mecalim kalmamış olsa da, kafamı hızla yürüme yönüme cevirip eve doğru koşmaya başaldım. ama sanki arkadamdan biri beni tutuyordu. elbisemin gerildiğini hissettim.