allahın varlığıyla ilgili kuşkusu olan

kuranda herşeyin apaçık olduğu söyleniyor. sonra da arapça çok değişik bir dil, bir kelimenin birsürü farklı anlamı var deniyor. kuranın mucizelerinden bahsediliyor, yok kimse öyle bir kitap yazamazmış, yok cebeli tarığı bilmiş bilmem ne sanki eskiden insanlar seyahat etmiyordu ve gerizekalıydı da biri suların farklı renkte olduğunu görüp anlatamamış. anlatılanların hepsi de deveydi, hurmaydı, israiloğluydu o coğrafyada yaşayan bir adamın bilecekleriyle sınırlı. şahsen tanrı olsam kutup ışıklarını es geçmezdim mesela o kadar uğraşmış sonuçta.

sen de kafası allak bullak olmuş cahil bir toplum bul senin de azıcık kalemin güçlü olsun, yaptığın şey birilerinin işine yarasın ve destek gör, çok rahat yeni bir din yaratabilirsin. insanlar olağanüstü şeylere o kadar meraklı ki söylediklerin yalan olabileceğini düşünmek istemezler. sonuçta öldükten sonra tekrar dirilmeye inanmak var. ölünce, doğmadan önce nasılsa öyle olacağını bilmek gerçekten acı verici. sırf bu düşünceden kaçmak için bu saçmalıklara inanmak isterdim.

daha yeni yeni bunların gerçek olmadığının farkına vardığımda inananlara tamamen saygı duyuyordum fakat din ve milliyetçilik alet edilerek sırf birileri zengin olsun diye katliamların, savaşların yapıldığını farkettiğimde tiksinmeye başladım. yine de kimseyi ateist yapmak gibi bir gayem yok. korkuları ve rahatı yüzünden kullanılmaya karşı çıkmayan insanlar için uğraşmak istemiyorum. sadece tiksindiğimi söyleyebilmek istiyorum.

inandığım zamanlarda dini allah sevgisi, iyilik, bilgelik gibi birşey sanıyordum kuranı açıp okumaya başladığımda nefret kusulan ayetler gördüm. koskoca allah ebu leheb denen herife beddualar ediyor sanki karşısında çaresiz kalmış gibi. daha sonra da bana çok ters gelen bir ahlak anlayışı vardı. hiç doğru düzgün allah sevgisi doğruluk iyilik üzerinde durulmamış. birtakım cezalardan yasaklardan cehennemden sonra şüphesiz ki allah bağışlayıcıdır denmiş sadece. ya bir kere düşün kimseye bir kötülüğüm yok. ne çalıp çırptım ne kimseye işkence ettim onu bırak kimseyle ciddi bir kavga küslük yaşamadım. kendi çapımda çalışkan ve sorumlu biriyim. elimden geldiğince çevreme faydalı olmaya çalışıyorum fakat tanrıya inanmıyorum. kuranda benim ebedi cehennemlik olduğum yazıyor. peki üstün ahlak ve adalet sahibi allaha yakışacak birşey mi bu? sırf varlığına inanmıyor olmak hayal bile edemeyeceğim bir cezayı gerektirir mi?

çok uzatmışım ne yapayım fena doldum daha da yazmak isterdim ama nasılsa kimse okumayacak. zaten gaza geldiğimden konuları dağıtmışım edebi açıdan zayıf olmuş kolay kolay okuyan çıkmaz.