allah a nasıl inanmaya başladım anlatıyorum

Millet toplanmaya başlamıştı. Geziyle ilgilenen hocanın yanına gittim. Hocam dedim parayı getirdim bende gelicem. Hoca baktı tip tip bi önce.Yok dedi gelemezsin. Boş yer yok. Yalvarmaya başladım. Hocam dedim ne olur yalvarırım, ayakta giderim benide alın lütfen dedim. Hoca nuh diyor peygamber demiyor. Kabul etmedi kevaşe.Ama dedi. Eğer gelmeyen biri olursa onun yerine seni yazarım dedi başından kovmak için. Tamam dedim suratım bi karış çıktım odasından. Sonra geri çağırdı,al şu izin kağıdını veline imzalat getir dedi.Bu olmazsa boş kontejyan olursa bile gelemezsin dedi. Dedim hocam evim uzak minibüsle yarım saat, şimdi eve gidene kadar saat 10 buçuk olur o saatte de buraya gelmek için araba bulamam dedim. Dinlemedi imzalat getir dedi.

Mecburen geri döndüm. Başkası olsa kesin vazgeçerdi ama ben aşkım için vazgeçmiyordum. Minibüs bekledim durakta eve gitmek için.Ama görseniz nasıl sinirliyim, nasıl sinirliyim anlatamam size. Gelmiyordu da dıbına koduğumun minibüsü.En son geldi bi tane direk atlaıdım. saat tam 10 da evde oldum. Baba dedim hemen imzala şunu. Babam baktı bana, olum dedi"vazgeç,bu saatte minibüs bulamazsın gitmek için "dedi. Annemde telaşlanmıştı.Ama direndim, ağladım felan 5 dakika babamı ikna ettim. Babamda sinirlendi giy lan dedi ayakkabını birlikte beklicez minibüs gelmezse iflahını giberim dedi. Tamam dedim.

çıktık yola geldik durağa. Bomboş.in cin top oynuyor.Ne olur gelsin,ne olur gelsin diye dua ediyorum içimden sürekli.Ama gelen giden yok, bırak minibüsü taksi bile geçmiyordu amk.10 dakika bekledk saat 10:30 olmuştu. Babam sinirlendi, yürü lan dedi dönüyoruz. Bende tam bir hayal kırıklığı vardı, artık tarif edemeyeceğim boyutta. Geri döndük babamla,iki üç adımda bir arkama dönüp bakıyordum belki bi tane gelir diye.

Neyse duraktan bi elli metre felan uzaklaşmıştık. Arkamı döndüm. Ulan bir ışık bu tarafa doğru geliyor gbiydi. Durdum ben. Babam "yürüsüne lan"dedi. Dedim baba dur bi sn.Harbiden bi araba farı geliyordu amk yaklaşıyordu. Babamda durdu.Ama bu minibüs olmayabilirdi, hatta büyük ihtimalle minibüs değildi.Ama iyice yaklaşınca bunun minibüs olduğunu anladık.O minibüs farlarının gözlerimin içinde nasıl parlayışını hiç unutmuyorum arkadaşlar, Allah ile belkide ilk temasım buydu.O farlar belkide onun nuruydu bilmiyorum ama allah olmasa bile umuttu bu umut, herşeyin bittiğini düşündüğünüz bir anda umudu tattıınız mı siz hiç. Neyse hemen koştum tabi ben minibüse,ama adam kapıyı açmıyordu. Cdıbına vurdu babam.Şöfor camı açtı, garaja çekiyorum abi, müşteri almıyorum dedi.

babam sordu, garaj nerde senin dedi. Kaynarca da oturuyorum abi ben dedi, oradaki benznliğe çekicem dedi.Ben atladım hemen,abi dedim ne olur oraya kadar bırak bizi oradan pendiğe geçeriz biz. Saat 10:45.Babam tuhaf tuhaf baktı bana.Ama adam kapıyı açmıştı. Bindik.Yollar boş olduğundan,7-8 dakikada kaynarcaya vardık. Babam taksi tutmuş gibi yüksek bir banknot vermişti herife, çıldırıyordu sinirden. Neyse şimdi, gebze harem minibüsüne binip pendiğe geçmemiz lazımdı.ama o minibüsler 2 dk da bir seri geçtiği için sıkıntı yoktu. Hemen gelene bindik. Pendik köprüsünde indik. Pendiğe 5 dakikada yürüdük.En sonunda okula varabilmiştik. Otobüsü görüyordum ben farlarına yakmıştı, saat 11i 5 geçiyordu. Babamdan ayrıldım hızla koştum otobüse doğru, hareket ediyordu artık.Önüne geçtim lan resmen durdurmak için. Durdu tabiki sonra. Kapıyı açtı şöför içerden,o kevaşe hoca indi. Napıyosun sen felan,bir sürü ıvır zıvır laf söyledi. Babamı görünce sustu ama

dedim hocam buyrun izin kağıdım geziye gelebilirmiyim diye sordum. Hayır gelemezsin dedi. Neden dedim soluk soluğa kalmıştım. gözlerinin içine bakıyordum resmen. Boş kontejyanımız yok dedi, dedim hocam eminmisiniz lütfen gelmek istiyorum dedim ayaktada gelirim ben dedim.Öyle olmaz dedi. Girdi otobüse, boş koltuk varmı diye bağırdı, gelicem diyip gelmeyen varmı ? diye sordu.Çocuklardan biri cevap verdi, selami gelmedi hocam bi koltuk boş dedi.

Bu lafı duyar duymaz atladım otobüsün içine. Koşa koşa geçtim oturdum yerime. Tamda sevdiğim kızın arkasındaki koltuktu. Gözlerim doldu amk. Ulan abartmıyorum beyler,bu çok içten gelen bir duygudur. istemsizce açtım elimi çaktırmadan, çok şükür rabbim dedim çok şükür. Artık varlığından asla şüphe etmiyeceğim dedim.

evet arkadaşlar bu günlük bu kadar, daha sonraları imanımın sarsıldığı çok oldu ve onlarıda yarın anlatacağım.Şimdi çıkmak zorundayım iyi geceler

devam ediyorum panpalarım

evet o yaşadığım büyük mucize, artık Allah'ın varlığına en büyük delildi benim için. Aklıma sürekli o minibüsün yüreğimi aydınlatan farları geliyordu, içimdeki şeytan "kendini kandırıyorsun"dediğinde.Ama ben onu artık dinlemiyordum. Sürekli dua etmeye başlamıştım ve artık işler daha düzgün gidiyordu.Bir kaç sene sonra sevdiğim kızın aklındaki duvarları kırmayı başarmıştım. Artık beni en azından adam yerine koyuyordu, tenefüslerde felan muhabbet ediyorduk. Ailemin maddi durumuda kayda değer biçimde düzelmişti. Bunlar dua etmeye başladığım günden bu güne sürekli değişen olumlu objelerdi hayatımda.Ama mutluluk düzeyim hep aynıydı, sadece yaşam tarzım değişiyordu. Yine sevdiğim kızın gözlerine bakınca mutlu oluyordum, yine babam bağırınca moralim bozuluyordu. Eskiden annem bazen harçlık vermeyince sinirlenirdim,ama artık bozuk parası olmadığı için ekgib verdiği harçlığım çok sinirleniyordum.

Ben hep şuna inanırım arkadaşlar, hayat felsefemde budur. insanların mutluluk düzeyleri ile refah düzeyleri hep karıştırılır. işin temeline baktığımızda ise, refah-rahat bir yaşam arzusunun sebebi mutlu olmaktır. Mutlu olmak için insan zengin olmak ister, mutlu olabilmek için sevgili ister karı-kız ister. Ateist arkadaşlarımın bir çoğu Allah varsa adalet niye yok diyorlar,bu yüzden inanmıyorlar.Çok üzülüyorum gerçekten.ilk inanmaya başladığım zamanlarda bu soru kafama çok takılıyordu, Allah varsa neden afrikalı çocuklar.. neden afrikalı aç çocuklar var diyordum.Bu suçsuz bu günahsız insanlara Allah neden yardım etmiyor diyordum. Kendim bunu düşünmeyinceye kadar, hiç bir din adamı bana bu sorunun cevabını tatmin edici ölçüde vermedi. Sizlere de verdiklerine inanmıyorum.Ne diyorlar sürekli ?

-Yok işte Allah onları bizi sınamak için yarattı (Peki bizi niye onları sınamak için yaratmadı adalet was here ?)
-Allah bizleri onlara yardım etmeyi emretti,ama biz etmiyoruz (Mantıksız.Çünkü Allah yeri geldiğinde kendisine bile hainlik eden nankör insanlara,bir başka topluluğun hayatını neden tehlikeye atsın)

Ben bunları düşünürken aradığım cevabı çabuk buldum. Kendi hayatıma bakarak, çevremdeki insanların hayatına bakarak.

Bazen sevdiğim kızla alakalı öyle şeyler yaşıyordum ki,öyle şeyler görüyordum ki tarifi katlanılamaz bir acı çekiyordum ruhen. Dayanılmaz derecede. Afrikalı çocuklar bile benden daha mutsuz olamaz diyordum. Afrikalı garibanlar bile benim kadar ölmeyi isteyemez diye düşünüyordum ve bunu yaşarken oldukça ciddiydim.Şimdi sizde düşünün sevdiğiniz bir insanı kaybetseniz mesela annenizi kaybetseniz dünyanın en mutsuz insanı olmaz mısınız ?. Yaşama amacınız kalmaz. Afrikalı çocukları giblemezsiniz bile, neticede onlar sadece açlar. Yediğiniz yemek, karnınızın doyması sizi mutlu etmiyor sizin sadece yaşatıyor. Afrikalı çocuklar büyük sıkıntılar çekiyorlar ama inanın mutluluk düzeyleri bizimle eşit. Mesela sen bir otomobil kazanırsın piyangodan dünyalar senin olur,1 yıl o sevinçle yaşarsın, afrikalı çocuk piyangodan her gün bir kase sıcak yemek kazanır dünyalar onun olur ondan mutlu insan kalmaz evrende.Ya da sen bugün baban eve pasta getirdiği için sevinirsin,o babası eve kuru ekmek getirdiği için sevinir. Yani anlatabiliyor muyum bilmiyorum ama arkadaşlar dünyadaki yaşam standartları sizi yanıltmasın.Ve buna inanın ki herkes eşit düzeyde mutlu ve ya mutsuz. Bill Gates dünyanın en mutlu adamı değil, eğer güzel bir iş bulursam ben ondan daha mutlu olurum.

Ve son olarak şunu diyeceğim,bir kaç entry önce bahsetmiştim zaten. insanlar mutlu olmak için yaşarlar,her şey mutlu olmak içindir.Ve mutluluk herkes için eşittir. Allah'ın adaleti sonsuzdur.

neyse gelelim hikayenin devdıbına..

dinleyenler bişeyler yazsın.

@144 ateist misin ?

beyler yarın akşam devam edicem, şuan çok meşgulüm yazmama imkan yok. Bunu bile zar zor yazıyorum

Evet lise son sınıfa geldiğimde @138.entryimde bahsettiğim değişimleri yaşamıştım hayatımda.Ve yine bahsetttiğim gibi yeterince mutlu değildim. Sevdiğim kızla aram evet gayet güzeldi ama hala beni sevmiyordu ve önemsemiyordu. Buda canımı çok sıkıyordu açıkcası o zamanlar.O okul değiştirmişti, aynı okulda değildik artık. Sekiz aydır da yüzüne bir kez görmemiştim, okul değiştirdikten sonra ilk bi kaç muhabbet etmeye devam ettik ama sonra birden kesildi mesajlar. Sevgili yaptığı felan yoktu, zaten yapsa bile beni bi tehtid olarak görmeyeceği için benimle muhabbeti kesmezdi. Sadece yeni arkadaşlarına alışmaya ve belkide eski arkadaşlarını unutmaya çalışıyordu.

gibecem bu gri ekranı haaa bi sayfa yazı yazdık göndermedi bin

akşam yazacağım panpalar

@162 lan olm ben boş vakti çok nadir olan insanlardan biriyim. Boş vakit bulunca ilk işim yazmak olacak amk