aldatmasına ragmen karısını terk etmeyen erkek

benim o...

ben modern bir insanim. bugune kadar partnerlerimin ne giyimine, ne arkadaslarina ne de gittigi yere karistim, hesap sordum. cunku bana gore bi insan senin yanindaysa, gun sonunda geldigi yer senin yaninsa gerisi teferruattir. benim babam da boyle dusunurdu ve sayesinde toplumun yerlegib, sacma ahlak algisindan uzak bir yetisme ortamina sahip olabildim.

27 yasindayim. bbugune kadar sayisiz iliskilerim oldu. bunlarin kimi sevgililik kimi fak badilik, kimi de gecelik seylerdi ama sevgililik kurumu da bana gore asla toplumdaki manasinda sevgilik olmadi zira acik gorusluyumdur. sonucta evli degiliz ki! evlilik baska bir seydi benim icin.

derken hayatimin askiyla tanistim, evlendim.

karim cok guzel bir hanimdir. o kadar guzeldi ki evlilik teklifimi kabul ettiginde acaba benimle param ve imkanlarim icin mi evleniyor diye bile dusunmedim. yildirim nikahiyla evlendik, gelinlik yerine beyaz, kisa bir elbise tercih etmis, uzun sari saclarina masa dedikleri o illetten yaptirmisti. bir peri gibiydi. karimla evlilik oncesi defalarca cinsel anlamda ciks yapmamiza ragmen o gun sanki ilkmis gibi heyecanlaniyordum. evlilik baska sey. tabi bu ruya cabuk bitti.

karimla toplantilara, yemeklere, ozel gecelere katildigimizda gozler hep uzerimizde olurdu cunku daima o perisel guzelligini dekolte bi elbiseyle taclandirirdi. ben gurur duyardim kiskanc gozler baktikca, benimdi o, benim!

sonra bir gun aksam yemegini disarda yemek istedigini soyledi. is cikisi bulustuk, uzgundu. uzun sure sustuk. sonra aniden beni aldattigini soyledi. "sus" dedim. "kimle demeyecek misin?" dedi. hicbir sey bilmek istemedigimi soyledim. bilmiyor ki ben konusmak istedigini soylediginde benden ayrilacagini dusunup deliriyordum ve aldatildigimi ogrendigimde bile en azindan yanimda oldugu icin seviniyordum. donus yolunda hic konusmadik. ertesi sabah sanki hicbir sey olmamis gibi uyandim, ise gittim. aksam dondugumde evdeydi, isten cikmis, biraz lafladik, sevgilisi patronuymus, kavga etmisler ve karim benden ayrilamayacagini soylemis ve iliskisini bitirip isten ayrilmis.

bunu duyunca icime bi ferahlik coktu. zaten bir aylik bi seymis dedim kendime, her gun sevisseler bile cok fazla bi sey kaybetmis olmam ki her gun sevismis olamazlar. o olaydan sonra esim daha ilgili bir kadin oldu, yatakta da bunun faydalarini goruyordum, evliligimiz resmen daha iyiye evrilmisti, ikimiz de mutluyduk.

iki hafta once eve geldigimde esim yoktu, aradim acmadi. gece yarisi eve geldiginde ben viskimi iciyordum. bi kadeh aldi, doldurdu, icti. yorgun gorunuyordu, oturdu. bir muddet sessiz kaldiktan sonra "ona gittim." dedi. icim ciz etti ama zaten biliyordum. gulumsedim. zaten saatlerdir onu terk edeebilir miyim, ayrilabilir miyim diye dusunuyordum ve cevap hayirdi. o halde oyle ya da boyle son raddesine kadar onunla yasayacaktim. toplumun bize dikte ettiklerine inat, karimi birakmayacaktim. o benim icin her seyden degerli.

simdi iki haftadir karim bazi geceler eve gec geliyor, ben uyumus gibi yapiyorum. sabahlari nese icinde bana kahvalti hazirliyor, haftasonlari saatlerce sevisiyoruz ve hayatta baska bi sey istemiyorum.

edit: ekşide ki (bkz: kotudur kotu) nicki ve bu yazıları yazan şahısda benim. bazı huur çocuklarına ifşalı ithaf olunur.