Nedenini bilmiyorum
Gün içinde neşeliyim aktifim ama akşam olup kafamı yastığa koyduğumda bütün dertlerim bütün sorunlarım aklıma geliyor ve inanır mısınız her gün ağlıyorum yatakta. Akşam ve sabah tam zıt iki karakterim. Aslında olmak istediğim kişi olamıyorum bir türlü. Bunu duyunca aklınıza asosyal hiç arkadaşı olmayan biri olduğum ve çok arkadaş istediğim gelebilir ama durum öyle değil.

Çevrem gayet kalabalık. Ama sorun şurda ki ben bu çevremdeki insanların hiç birini istemiyorum. Hepsi bana boş insanlarmış gibi geliyor bunları onları küçümsemek için söylemiyorum ama daha ciddi biri olmalıymışım gibi hissediyorum ben daha ciddi biri olmalıyım. Gun içinde o arkadaş grubumun içinde yaptıklarımızı bir düşünüyorum çok aşırı saçma şeyler çocukça şeyler. Başkalarına kendimi tam olarak aktaramıyorum ve onlar beni çok farklı görüyor dışarıdan. E senelik gruplar birden içinden hadi ben sizden ayrılıyorum deyip çıkılmıyor da. Belki de cesaretim yok bunu yapmaya.

Aslında düşününce onlarla baya iyi vakit geçiriyorum eğleniyorum ama bir yandan da bunları yapmaktan rahatsızlık duyuyorum. Eğlenerek zevk alarak yaptığım şeyler bana bir yandan boş işlermiş gibi geliyor ve onları terk etmek zorundayım hissi doğuyor.

işin özü şu ki ben şuan ki çevrem yüzünden kendimi başkalarına yanlış tanıtıyorum, yanlış ifade ediyorum. Bütün suçu çevreye de atmamak lazım benim de hatalarım var. Ama şuan kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum amk.

Şuan yazdığımı okudum hiçbir şey anlayamadım ben bile. Bir şeyler anlatmaya çalışıp becerememek çok kötü. Aklınızda canlandırın biraz

Bir çevreniz var bu çevredeki herkes her işin taşağında, boş işlere kendini kaptırmış kişiler. Ben de bunların içindeyim. Bunlarla iyi vakit geçiriyorum eğleniyorum. Fakat aynı zamanda orda bulunmak da istemiyorum. Böyle bir çelişki.