.Her yerim
yara icindeydi ama ben o yaraların oluş
sebebini bile unutmuştum.. Tekrar baktım
masmavi gözlere.. Allahım bu mücevherler
nasıl bir çift göz olabilir ? Bunlar sıradan bir
göz olamazdı.. Büyülüyordu..Efsunluydu bu
gözler..En değerli mücevherlerin bir araya
gelip üstünede denizin saflığını, güzel
liğini, huzur verici etkisini savurmuştu
Yaradan bu gözlere...

Yani
ben öyle sanmıştım.. Eskisi gibi
gülüyordum.. Kalbimdeki kor, ateşi tüm
vücuduma yaymıştım... O ateş
geçmişi, acıları,hüzünleri tek tek
yakıyordu ..Vücudum yanıyordu..Ama
mutluydum..Bu bana huzur veriyordu.. Labi
renti, yaşadıklarımı unutmuştum .Her yerim
yara icindeydi ama ben o yaraların oluş
sebebini bile unutmuştum..

.Bembeyaz
yüzü, masmavi gözleri vardı.. Afalladım..
Nasıl girebilirdiki labirente..Bu labirent
benim değil miydi ? Hadi çıkmayacak mısın
artık diyerek tebessüm etti... Tebessüm
etti..Ona göre öyleydi.. Bana göre kalbimi
kor hale getiren ateşi yaktı... Uzattı
elini.. Yine tebessüm etti.. Masmavi gözleri
beni büyülüyordu... Konuşamıyordum..
.Sadece bende tebessüm ettim... Gittikçe
kahkaha halini almaya başladı bu
tebessüm.. Uzun zamandır
gülmüyordum.. Unutmuştum gülmeyi.

AKIL ÇIKMAZI (Bölüm 2)
O labirentten çıkış yolunu buldum... Kapı
karşımdaydı.. Koskoca çıkış yazıyordu
büyük harflerle... Labirente
alışmıştım..Çıkmamayı
düşündüm ..Kapının önünde düşüncelere
dalarken kapı yavaşça açıldı... içeri birisi
girdi..

Karanlığı üstüme bir örtü gibi çekip
duvarlara dokunuyorum..Bu labirentte
yaşamak bana çok şey öğretecek. Eski
pasif benliğimden geriye birsey
kalmayacak..Bu çıkmazda belki kafayı
yiyeceğim ama daha güçlü olacağım. . .

Bir ona alışamadım zaten..Kin ve
nefretle beslendikçe daha çok
güçleniyorum.. Beni aldatan, arkamdan
vuran, sinirlerimi bozan kişilerin silüetini
duvarda gördükçe hepsinden intikam alma
isteğiyle dolup taşıyorum..Bu beni
güçlendiriyor.Bu labirentten çıkışım yok.
Zaten çıkma isteğimde yok artık...

.Huzur verir oldu. Alıştım buraya
artık. Birde şu duvarlarda anılar ortaya
çıkmasa..Kin ve nefret dolduruyor bana.Son
sevgi parçacıklarınıda yok ettim
artık... Kinle, nefretle,acıyla beslenir
oldum... Beyin damarlarım çatlamak
üzere.

Artık çıkışı aramaktan vazgeçiyorum..Bu
labirentte ölmüyorum..O zaman burada
yaşamayı öğrenmeliyim.. Karanlık artık ilgi
çekici gelmeye başlıyor.. Siyahlara çok
alıştım.. Sever oldum. Soğuk rahatsız
etmiyor

Dedim ya tek
yoldaşım iç sesim... Bilmiyorum. Galiba
deliriyorum. Sonbaharda dökülen yapraklar
gibi aklım başımdan dökülüyor usul
usul... Kusasım var.Ama ne kusacağımı
bilmiyorum.. Dert mi keder mi ? Yoksa
içimde kalan son sevgi parçalarını mı
kusacağım bilmiyorum... Ama kusamıyorum
içimde kalıyor.. Labirentin soğuk taş
duvarlarında sevdiklerimin silüetini
görüyorum. Hepsiyle yaşadığım kötü
anılar.. Birer birer canlanıyor
duvarlarda. Sadece izliyorum. Görüntüler
kesilince tekrar yürümeye başlıyorum. Labi
rent sanki daha bir büyümüs gibi. Bana mı
öyle geliyor yoksa gerçekten büyüdü mü ?

imkansız... Çektiğim acılar gerçekten canımı
yakıyor... Uzun süredir buradayım.Her yolu
denedim.Çıkış yok. Benden başka kimsede
yok. Nasıl geldim buraya
bilmiyorum ..Umudumu yitiriyorum.. Titrek
titrek yanan bir mum alevi kadar umudum
kaldı.. Sönmek üzere.

yak bi cugara

Çıkışı bulamıyorum... Karanlık, soğuk
labirentte ayak seslerimden başka ses
duyulmuyor. Heryer birbirine benziyor.Bu
köşeden 100. defa geçtim
galiba. Bağırmak istiyorum, bağır
amıyorum... Sesim çıkmıyor... Sadece iç
sesim yoldaş oluyor bana. Kendimle
konuşuyorum... Beyin hücrelerimi
böcekler kemiriyor gibi. Koşmaktan
ayaklarım çatlıyor, kanıyor..Kapalı, uzun,
soğuk labirentin zeminine
oturuyorum.. Düşünüyorum... Kâbus mu
bu ?