akıl hastanesinden bir günlük

@258 evet 17 yaşındayım panpa * ya gibtir git amk yazmaktan soğuttun beni. oradaki herkes biliyor hukuki süreçti o.1 aya kalmaz kitabı çıkacak. orada yazar olmayacak. gerçek bir hikayedir diye belirtilecek.hem ailesi hem hastahane arşiviyle görüşme sürüyordu o zaman ben de sorun çıkmasın diye öyle bitirdim

@261 kötü derken

okuyup aktarırken o iki müzik kulağımda , tekrar tekrar tavsiye ediyorum beyler.
" kar yağıyor demek kış ayındayız günlük. zamanı unutalı, kendimi unutalı çok oldu.3 yıl da buradan çıkmak gibi bir umut yok benim için.her geçen gün ölüyorum.bir gün uyanıyorum ve 1 haftadır kırmızı kodda kaldığımı, kriz geçirdiğimi, boynumu kestiğimi yaralarım tam iyileşmediği için ani hareketler yapmamam gerektiğini öğreniyorum. hatırlamak,anımsamak beni yoruyor.şu cümleler kalmış aklımda ,kim bilir ne zamandan:
-"oğlum,bak bana, kerem lütfen bak. hata ettim biliyorum. oğlum kaldır kafanı lütfen" ilk defa dolaşıyordu babamın elleri yüzümde.
"kerem, babanım ben senin ne olursa olsun son bir kez bak babana, biliyorum gösteremedim sana sevgimi, adam yerine koymadım seni.her akşam o kapıdan girerken utandım senden.ama evladımsın sen benim.ilk evladım. oğlumsun,çocukken ne de güzeldi kerem. sonra unuttuk ama aile olmayı. suç bende biliyorum. oğlum lütfen kaldır kafanı,son kez bile olsa göreyim evladımın yüzünü. erkek gibi bak bana, babana bak"
gurur duyuyordu benimle, gözleri dünya da gördüğüm en muhteşem manzaraydı, alamadım kendimi bakışlarından. babam benimle gurur duyuyordu, seviyordu beni. günlük seviyordu.
"oğlum , sana bir haberim var. doktorlar söylememi istemedi ama bilmen lazım,sen güçlüsün çünkü biliyorum. annen,zeynebim veda etti bize. kalp krizi... annen gitti ve oğlum sana emanettir dedi bana. aklında hep sen vardın kerem, kimse seni onun kadar sevemez. oğlum baban şimdi gidecek ama gelicem,her gün gelicem." ve gitti, kapı kapandı, kerem beyazlıkta kaldı.
ağlama babam ağlama. annem gibi birinin yeri cennetliktir ağlama o yüzden. ağlama,ağlama.
kerem, ağlama

"tarih yok
babam hergün geliyor günlük, şeyda da.durumum iyiye gidiyor. bahçe de vakit geçirebiliyorum onlarla 1 saat boyunca. zaman geçti. annemin vefatından sonra eskisi gibi değil hiç bir şey. hala hangi tarihte olduğumuzu, günleri anımsıyamıyorum ama daha iyiyim.en azından bir kaç haftadır o cehennemde olmadığımı, kendimi yaralamadığımı biliyorum. babamın omuzlarında gözlerim kapalı otururken, şeydanın okuduğu şiirlerde cenneti tadıyorum. daha güzel ne olabilir ki.geri mi dönüyorum acaba hayata ?
yeniden mi doğuyorum ?"

"tarih yok
gülüyorum artık, kahkahalar atabiliyorum günlük. babam,kardeşim, şeyda unutmuyorlar beni, yanımdalar,vazgeçmiyorlar ve biliyorum iyileşeceğim. kerem biliyorum başaracak.ve sen dostum tanık olacaksın buna. aylardır yeşil koddayım. hayaller yok, yara yok, oyun yok sadece sevdiklerim var. buradaki dostlarım var.sen anlamayacaksın beni ama paylaşayım yine de seninle. türlü yemeği çıkıyor hastahane de bazı günler. ekmeği ona banarak tüketmek ne de büyük mutlulukmuş aslında. burada yaşadıklarım çok önemli şeyler öğretti bana. hayat kısa hayatınızı yaşayın demeyeceğim merak etme günlük.
önemli olan akıllı olmak değil deliliği keyfiyle yaşamak."

" 14 şubat 2005
yıllar oldu günlük. babam da gitti. kardeşimi görmüyorum aylardır. şeyda her hafta gelmeye devam ediyor. vazgeçmeyecek.ama benim kurtuluşum yok.o da biliyor bunj ama vazgeçmeyecek biliyorum. benim gözyaşlarımı dindirmeye çabalardı eskiden şimdiyse her gelişinde o güzel yüzü ıslanıyor.onu da yanımda çekiyorum günlük ve bu olmayacak.
1 yıl önce babamın ölüm haberini aldığımda onu benim öldürdüğümü biliyordum.son 1 yılının her anını benim yanımda geçirdi.her gün o bankta benimle oturdu,her gün oğlunun ölümünü izledi ve bitti, dayanamadı babam.
o 1 yılda hayatımda demediğim kadar "baba seni seviyorum" diyebildiğim için şanslıyım belki de...
şeydayla hayallerim vardı:
basit bir salı sabahını hayal ederdim hep. basit herkesin yaşayabileceği türden bir şey.
uyanıyorum, yatağın yanında nişanlım var, bembeyaz vücuduyla kaybolmuş çarşafın içinde. uyandırmak istemiyorum onu ama tutamıyorum kendimi, yanına dönüyorum tekrar ve öpüyorum, sarılıyorum. uyanıyor
"bare sabah sabah rahat dur kerem " diyor gülerek. giyiniyorum.dükkanı açmam lazım erkenden tabi. balkonumuzda bir sigara yakıyorum. güneş vuruyor tenime ve o anda kendimi tanrı zannediyorum.ona sahibim, evime sahibim, dükkanıma sahibim. tanrı olmama yetmez mi ? belki de şu anda yukardakine iyi davranmam gerekiyor, yaklaştım ona çünkü.
baba, anne orada farklı olalım,bu sefer daha güzel yaşayalım. geliyorum...
kırmızı koddan çıkmayı ve seni bana vermelerini uzun zamandır bekliyordum. çünkü zaman gelmişti. annemi babamı öldüren ben ona da aynı şeyi yapamam.
sana anlattığım hayalleri onun da yaşamaya hakkı var ve güneş tenine vururken kendini tanrı zannedecek erkek değilim ben. siyah saçlarında, teninde,gözlerinde kaybolmak isterdim ama beyaz solgun mermerlerin arasında veda etmek varmış sana. benim hayallerimi yaşamadan dileğiyle...
günlük son sözümü sana sakladım. şuan seni karaladığım kalem son harflerini yazıyor siyah mürekkeple. bundan sonra rengi kırmızı olacak. kanımla mühürlüyorum seni, elveda... "

beyler günlük bitiyor, okuyan herkese teşekkürler bu anları benimle paylaştığınız için. iyi geceler...

@272 sen takılmaya devam et kendi kendine

@282 OHA O MiZAHi BiR HiKAYE SONUNUDA ŞiZOFRENi ATTI BiTiRDi, BiZiMKi iNTiHAR ETTi NE ALAKA LAN