anne olmak istemiyorum. istemek zorunda olmadığımızı bilip istemeyenlerdenim. ajda pekkan ile cennette "nası yapmadık ama" diyip şarap içeceğim )

içki içince birini özlemezsin. iç'in içmedende özlüyordur. özlediğine sarhoş olunca daha yaklaşırsın o kadar.
çünki aradan duvarlar kalkar. insanlar. kurallar. mesafeler. kırgınlıklar.
sarhoşluğuna eş'lik eden herşey yeterince güzeldir.
önemli yada önemsiz. aklını boş bırakırsan son kullanınlarda takılı kalır. hayalsizsiniz. hayal yetmezliği bu. nerde görsem tanırım )

eskiyi bırakma isteği ve cesareti' dir hayatını yenilemenin en güçlü adımı.

oyun : değişik bişi yapalım
görev : sakız fabrikasında paketleme yapan tanımadık teyzelere yardım -davet edilmiştik- (hey gidi istanbul, tuhaf şehirdin)
ödül : teyzelerden bi avuç sakız
hile : sakız çalma
hamle : bi tane pakete, bi tane ağıza (her seferinde farklı renk), birden fazlaydı sanırım cebe.
etki : teyzelerin gibinde değildik annecilik kızması yapıyolardı görünce
biz ise cebi yaramazlık dolu ve mutlu dönüyorduk eve
güzel oyundu o zamanlar )

çocukluğun, bırakın bilgisayar başında geçmesini, evde bile geçmediği şanslı nesildik olm biz. meyveyi ağacından yedik

kaos negatiftir ama bundan beslenebiliyor insanlar.
var böyleleri.
kendi istatistiğime göre aklının marşına basmış insanlarda daha az bu. ama annem nesiller ve öncesinden beridir böyleler. (kendine yol açamayan insanların, başkalarının açtığı yollardan gidip bir de yolu beğenmeme refleksleri bu)

kendine ait gündem oluşturamamış, başka gündemleri karıştırıp, karışanı ayıklayıp, bi kısmını taklayıp, "ohh sadece ben tak çukuru diilim, sizde öylesiniz" tatmini yaşayan, yaşam biçimi edinen insanlar bunlar.
kişisel rezaletini (rezalet tanımsızlıktan ve kendini tanımamaktan) kabullenemeyip dikkatleri üzerinden atacak şekilde çevreyi dağıtırlar. yada dikkatleri üzerine pozitif yönde çekecek donanıma sahip olmadığından/olamadığından, dikkat toplamak, gündem oluşturmak için çevreyi dağıtırlar. yada dağıtacak bişi bulamayınca kendini dağıtırlar. (bu azda olsa marşa basmışlarda da var)

mutsuzluğumuzun sebebi insan olmak amk.

..öyle güzel ötüyorduki pencereyi açtım. dinledim. tabiki kaydetmedim sesi çünki siz hayal edeceksiniz. yada onlarla aynı saatlerde güne bakacaksınız ki sizede söylesinler baharın geldiğini..

1 yalnız
2 bin (her cinsiyette ve arabalı)
3 komik
4 sek si
5 filmde ilk ölecek kişi
6 sevimli
7 yakışıklı
8 anaç
9 serseri

con sınovda liderlik vasfı yok.

https://youtu.be/SdyHduxSb4Y

14 yaşında lan. 14. helal olsun ablama

karnım ağrıyor demiyor, kişisel gelişim diyor. sırf, ya böyle bi çocuk yapamazsam diye doğurmicam

az önce fikirlerimdeki bi çelişkiyi farketmeden yüzledim kendime, düşünürken. kaçtım tabiki. insan kendiyle bile ilişkisini oturtamıyor, kimden ne öğrenecek. (istatistikle sorunlarım var ve bir büyüktür diğer şeylerden, bazen)

aklı geveze olan insan hastalığı unutkanlık

+ çantamda bişi ararken kısa bi süre sonra ne aradığımı unutuyorum
+ evden her çıktığımda anahtar, cep telefonu ve gözlüğüm için unuttum paniği yaşıyorum, telaşla ararken her defasında üzerimden çıkıyor
+ birini aradığımda uzun süre açmazsa kimi aradığımı unuttuğum oluyor (yada ne için aradığımı
+ hatırladığım en küçük anım ilkokul yaşları falan (millet bebekliğini hatırlıyor amk)
+ ve geeneksel unutkanlığımız bende de var, almam gereken esas şey için markete gittiğimde bi dünya şey alıp sadece lazım olanı unutuyorum
+ saçmasapan şeyleri detaylarıyla hatırlayabiliyorum.
+ aklıma geleni (şiirimtırak) not almazsam muhakkak unutuyorum
+ rüyalarımı unutuyorum
+ bazen parantezi kapatmayı unutuyorum ))

teşhis: sakın girme bu işe, beyin kanserine kadar gidersin, biliyorum.

bazen bi şarkı duyuyorum, dikkatimi çekiyor ama bittiğinde kayboluyor aklımdan, tamamen unutuyorum. sonra aynı şarkı bi an oluyor, bi an'da çalıyor esir alıyor aklımı. her ses her söz her duygu benim için(m)miş gibi.
sanki tüm güzelliğini bana, o an'a saklamış gibi. benden başkası fark etmemiş gibi.
başka birşeyler duyuyorum için(m)den.
işte o şarkıyla 'ilk karşılaşma'm benim için o an oluyor. tanış'ıyoruz. günlerce, defalarca, sadece onu dinliyorum. ve şarkıyı (daha sonra dinlediğimde hatırlamak üzere) o anki hislerimle lanetliyorum. aslında güzel olan, bütünüyle o an.

kendime ilginç işaretler koyuyorum. bu ayrıca açmam gereken bi itiraf.

aşk acısının his ediliş şiddeti korkuya çok benziyor. biraz düşük dozlusu, üzünçlüsü ve uzunu.

dizide yansıtılan escobar'a (ki roldeki herif pek de büyüleyici bi adam diil) aşık oldum. hatta öldükten sonrasını izlemedim.
. bak simdi bunu da bi semptom sanmaya başlayacağım.

bazı sabahlar camı açıp 'günaydın ankara' diye bağırıyorum. bence memnun olan en az bi kişi vardır. (düzenli yapma itici olur) bağırıştaki içerik ve bağırış zamanı, sonucu etkiler

yillardır uykusuzum ve artık eminim, sorun donanımsal değilse yazılımsal.

hayat kısa, canlılar ölüyor.

sen onları seyir etmekten sıkılırken, onlar sende hikayeleşiyorlar. ilişik oluşunun süresi sonucu muhakkak bi düşünüş, bi davranış, bi hissediş doğuruyor insan.
senin hikayen oluyorlar.
doğum hikaye istiyor,
hikayeler süreç )
hikayen güzelse detayları seviyorsun.
güzeli sevmek yahut sevdiğini güzelleştirmek emek istiyor.

yaş aldıkça süreç azalıyor, neden bu fırsat şaraba tanınmış sadece ? sadece onun hikayesi hep güzel bitiyor. yılların, seyir ettirdiklerinden başka ne katkısı var öylece duran şaraba ?

taş, hissedebilir mi ona dokunanı?
bilemezsin.
taşa, yosuna, kabuğa ve çamura o cansızlığı/hissizliği yükleyen senin aklın.
belkide keşke o'nlar olsaydım diyeceğimiz kadar cismi vardır. hemde belki giysisidir taş, özündeki cismin

aşırı doz özleme (sık tekrarlanan bi hal alırsa) sevmekten vazgeçme eşiğine gidiyor. böyle bi sonuç doğurabileceğini gördüm.

dit: (bunu bi semptom olarak görme aklıım, görmee)

bambaşka biri için yorum yaparken onu seyrettiğimde, bir de sorununun çözümünü birkaç soruyla köşeye sıkıştırdığımda, ordan kaçış şeklinden hayata bakış açısını seyrettiğimde en yakın arkadaşımdan bile soğuyorum.