buket ondan sonra da sürekli mesajlar attı, beni çok sevdiğini bensiz yapamayacağını söylüyordu sürekli, ama onu affedemeyeceğimi, asla birlikte olamayacağımı, ilk sevdiğim buket olmadığını, kirlendiğini falan söyledim işte kendimce. uzun süre mesajlar atmasına rağmen kayıtsız kalmam karşısında artık o da pes etmiş olmalıydı ki yazmıyordu artık bana. kimsem kalmamıştı artık bu hayatta, o kadar bedbaht bir durumdaydım ki... yaşamamın tek amacı vardı artık, babama onun oğlunun adam gibi bi adam olduğunu göstermek. dert, tasa, keder, unutma çabası, acılar içinde arkamda yılları bırakmış sonunda okuldan mezun olmuştum. Memlekete geri döndüm, babam elimde diplomayla beni gördüğünde gözleri parladı, aslan oğlum dedi bana. hiç unutmadım ben o günü. annem de tebrik etti sağolsun. abilerim ise bakalım iş bulabilecek misin diyordu... neydi lan yıllardır süren bu nefret, bu kin? naptım lan ben size ? neyse beyler bu durum babamı üzmüş olacak ki askerliğini yap gel işini de bulursun oğlum merak etme dedi bana. şükürler olsun ki vatan'ıma olan borcumu ödeyip gelmiştim tekrar evime. gelir gelmez ilk yaptığım iş bulmak adına gerekli yerlere başvuruda bulunmak oldu. adam olmaz bu demelerine rağmen ben kendimi o kadar çok geliştirmiştim ki ciddi anlamda cv'm de cidden çok parlaktı. başvurduğum yerlerden hepsi görüşme için olumlu yanıt vermişlerdi. neyse beyler kimseye haber vermeden görüşmeye gittim, sürpriz yapacaktım. ankara'nın en büyük şirketlerinden birinde çok dolgun bir maaşla işe alınmıştım. bu mutlu haberi biricik babacığıma söylemek için çocuklar gibi hoplaya zıplaya eve dönüyordum ki telefonum acı acı çalmaya başladı...

arayan abim... nerdesin mehmet ? dedi önce, ankaradayım abi, hayrola ? dedim ve ağzından hayatımı bu sefer gerçekten yakıp yıkan, nefessiz kalmama neden olan, olduğum yerde çöküp kalıp hiç kalkmak istemediğim o cümle çıktı babam öldü mehmet... anasını gibeyim böyle dünyanın. ulan sözümü tutamadığım için mi ağlayım, babam öldüğü için mi ? o ihtiyar adamın belki de tek görmek istediği şey benim kendi ayaklarımın üzerinde durabilmem, adam gibi adam olabilmemdi. o koskaca çınar serseri oğlunun ona verdiği sözü tuttutuğunu göremeden göçüp gitti bu dünyadan... babamı toprağa verdikten sonra artık bu şehrin benim için bi anlamı kalmamıştı, işim gereği de ankara'ya yerleşmeye karar verdim. bayramlar da Allah rızası için annemin, abilerimin elini öpmeye gidiyordum sadece. Buket yüzünden aşk'a tövbe etmiş, hayatını tek başına sürdüren bi adamdım. babama verdiğim sözü tutmaya çalışıyor, sanki o görüyormuşcasına en iyisi olmak için çabalıyordum. belki içimde dertler, ezilmişlikler cirit atıyor, geceleri gözlerimi yoruyordu ama dışarda çok iyi bir hayata sahiptim. halim vaktim yerinde, saygın bir insandım. bir gün sigara almak için gece dışarı çıktığımda bir çocuğun sokağın başında ağladığını gördüm...

yanına gittim, 'napıyorsun bu saatte dışarıda sen ufaklıkdedim. dizlerinin arasına koyduğu başını kaldırıp, ıslanmış gözleriyle bana bakarakbeni kimse sevmiyor, evden kaçtım abidedi... çok tanıdık geliyordu bu durum bana, hatta o an zaten bu durumun içinden hiç çıkmadığımı farkettim. o ufaklıkta kendi çocukluğumu gördüm. aldım eve getirdim, önüne meyve suyu birazda kuru pasta koydum, kerata acıkmış olacak ki ilk başta yemicem dese de hepsini yedi. karnının aç olduğunu görünce yemek ısıttım, beraber yedik. anlat dedim ufaklığa noldu? abisiyle sürekli kavga ediyor, annesi de bunu dövüyormuş, işte bu günde canına tak etmiş kaçmış evden. yaptığının yanlış olduğunu anlatmaya çalıştım, eğer evine geri zütürmeme izin verirse her zaman yanıma gelebileceğini, ona arkadaş olacağımı, onu koruyacağımı söyledim. ufaklık kabul etti ve evine zütürdüm. babasına durumu izah ettikten sonra evime geri döndüm.

anlaştığımız gibi de olmuştu ufaklık artık sürekli yanıma geliyordu. onu kardeşim gibi görmeye başlamıştım. hatta yaşım biraz daha büyük olsa evladım olarak görecektim o derece seviyordum keratayı. hele banamehmet abi mehmet abidiye gelişi yok mu, yüzümü hep güldürürdüacaba noldu yine'' derdim. sürekli beni çok sevdiğini söyler, iyiki varsın mehmet abi derdi. neyse beyler bu ufak adama sürekli destek çıktım, yanında oldum, her derdinden bana koşar gelirdi, elimden geldiğince halletmeye çalıştım. kerata bana o kadar çok benziyordu ki çok kavga ederdi. birçoğunu ailesinin haberi dahi olmadan ben tatlıya bağladım. ufaklığın bir de futbolcu olma hayali vardı, onda kendimi görüyordum resmen. aradan yıllar böyle böyle geçti koca adam oldu artık bizim ufaklık. bi gün geldi yanıma suratı asık bir şekilde. nedenini sordum. ankara'nın köklü kulüplerinden biri bunu istemiş, ailesi üniversiteye gitmesini istediği için izin vermemiş. elimden bir şey gelmedi, sonuçta ailesini dediğini çiğneyemezdik. ufaklığı üniversiteye hazırladık bizde. mehmet abi madem futbolcu olamıcam senin gibi mühendis olmak istiyorum dedi. gülümsedim, benim gibi başarılı olsun ama sonu bana benzmez inşallah dedim içimden, ufaklığa sınavına gir sonuçlara göre bakarız dedim. sıpanın derslerde pek gözü yoktu, kötü bir puan alıp gelmişti. yine de vakit kaybetmek istemediği için yaptık tercihlerimizi tutma potansiyeli olan üniversitelere. ve sonuçlar açıklandı ufaklık, mehmet abisi gibi mühendis olacaktı...

bilerek geç gitmiştim kafeye. biliyordum bunun işe yarayacağını, çünkü kendimi geliştirmek için okuduğum, araştırdığım dönemlerde kızlarla ilgili birçok durumu da öğrenmiştim. adımlarımı ona göre dikkatli atıyor, oyunu kurallarına uygun bir şekilde oynuyordum. buket'i köşedeki bir masada otururken gördüm. içim yine tuhaf olmuştu, o benim ilk göz ağrım, tek aşkımdı. ama öfkeliydim, hem de çok öfkeliydim çünkü o benden bir kere vazgeçmişti ve bir kez vazgeçenin her zaman vazgeçeceğini de öğrenmiştim ben. bu düşünceler arasında kendimi duygularıma teslim etmemeye çalışarak buket'e doğru yaklaştım. buket ben yanına gelene kadar yabancı biri geliyormuş gibi surat ifadesiyle çekingen çekingen bakıyordu bana. yanına geldiğimde inanamıyorum mehmet çok değişmişsin dedi. rahat davranmaya çalıştım, basit ve kısa cevaplar verdim her söylediğine. biraz yeni hayatımı anlattım. oyunun kuralı gereği onla buluşmak isteme nedenimin inceden inceden artık onu sevmediğimi, rahat takılabileceğini falan söyledim. yüzü düşmüştü, beklemiyordu çünkü bunu. hemde yeni mehmet'i kaçırmak istemiyordu.
uzun bir süre konuşma faslımız sürdü, mekan kapanacak artık hadi gidelim dememle o güne nokta koyduk. evine falan bırakmazdım ama saatin geç olması nedeniyle ona da bunu belirterek evine zütürdüm. ardından bende eve geçtim.

birkaç gün sonra buket mesaj attı napıyosun diye. hiiiç dedim, geçiştirdim. görevi başarıyla yerine getirmiştim, ilk dakikadan buket'in aklını tekrar oyalar olmuştum. bazen ileri adım atıyor, bazen kendimi geri çekiyordum. amacım buket'i kendime iyice bağlamaktı. 1 2 boyunca bu durum böyle sürdü. artık okullar açılacaktı ve buket'le son konuşmamızda bunun üzerine oldu. buket ''beni de zütürsene istanbul'a hem sana yemekte yaparım bi kaç gündedi. gülümsedim... dışardan gülümsüyordum dilimleolur'' demiştim fakat içim kan ağlıyordu. benim buket'im bir kez olsun beni sevmemişti onu anladım çünkü. o yeni mehmet'e aşık olmuş, bedenini teslim etmeye hazırdı bile. bir kez olsun dudağından dahi öpmeye kıyamadığım kız, benimle aynı eve gelmek istediğini söylüyordu. neyse beyler beraber atladım onunla otobüse çıktık yola. bazen kendi kendime ''oğlum bırak lan oyun oynamayı, intikamı... sevdiğin kız yanında işte, dizlerinde uyuyor,
daha ne istiyorsun ki ? hem artık o da seni seviyor, evlenirsin işte buket'le, çocukken hayalini kurduğunuz gibi bi oğlunuz bi kızınız olurdiyordum. her seferinde de aklım devreye giriyor,o senden vazgeçti, sen de ondan vazgeç'' diyordu. bu ikilem arasında gidip gelirken kendimi duygularıma bırakmayı tercih etmiştim. sonunun daha acılı olacağını bildiğim halde boşver dedim, biraz buket'imi yaşayayım...