Bir gün ben küçükken çekilmis bir fotograf gördüm. fotografta annem, babam, ben, ablam ve dayım vardi.ama fotografin bir kısmı kegibti. fotograf albümünü karıştırırken buldugum bu fotografi annem elimde gorunce biraz duraksadı ve elimden fotografı alarak gitti. ağzını arasamda bana o fotograf hakkında hicbirsey soylemedi.bu durum beni cok tegirgin ediyordu. ailemin benden birseyler sakladigini düşünmeye başlamıştım.
ilerleyen günlerde annem ile babami birseyler konusurlarken duydum. Aralarinda konusurlarken ya öğrenirse gibi seyler soyluyorlardi.zar zor da olsa bir isim duymayi basardim isim Alper di.ailemle ortak olarak boyle bir insani tanimiyordum.ve neden tanımadığım bir insani öğrenmemden korktuklarini anlamaya çalışıyordum. ertesi gun okuldan eve donerken arkamdan birisinin gelmeye basladigini farkettim.her ne kadar benle alakasi olmadigini dusunerekten hareket etsemde bir o kadar da benimle alakasi oldugunu biliyordum.

Edit:part part atacagim burda oldugunuzu belli edin yeter.
tutsun tutmasin yazacagim beyler
edit2:reel diyip inandirmaya calisarak aglamayacagim zaten reel degil

Biraz kısa kestim okuyan panpalarim kusura bakmasin zevk aldiysaniz benden mutlusu yok

Son olarak Alperle bizim eve geldik. kafamda turlu turlu seyler kuruyordum Alper kimdi hatta babam kimdi bilmiyordum ablam neredeydi bilmiyordum. Alperle bizim evin katina ciktik kapi aralikliydi. Kapiyi hafiften araladim arkama dondugumde Alper ortalsrda yoktu cok korkuyordum. kapiui tamamen acip iceri girdim evde hicbir sey yoktu.Bir çöp bile. Anne diye çığrındım hiçkimse yoktu kimse yoktu. kosturarak disariys ciktim apartman eskimişti o guzel boyasi atmisti pencereler kirilmisti ama bu 1 dakika icinde olamazdi. mahallede hekese ailemi sordum beni tanimadilar bile anlamiyordum hicbirsey anlamiyordum.eve geri dondum anlamaya calisiyordum nasil ne oldu da ben bu hale dustum ailem nerde derken. iceriye Alper geldi ve soyle dedi 'Herşey kafandaydı anlamıyormusun'

Eve gittim evde sadece annem vardi. birkac dakika sonra babam geldi eve beni yatak odasina cagirdi. odaya girer girmez o arabanin icinde ne isin vardi dedi. Beni gormustu. kiviramadim sustum sadece. susmamla babamin sinirlenmesi bir oldu vurmaya falan calisti. olabildigim kadar hizli evden ciktim. sokaklarca caddelerce kostum en sonunda yoruldum durdum.bu yasima kadar gormus oldugum babamin bir anda gozu donmustu.o gece parkin birinde yatmaya karar verdim. sabah kalktigimda baska bur yerde idim ilk başlarda anlam veremedim ama iceriye Alper denilen kisi girdiginde . icim rahatladi. nedense bu adama bir sicak hissediyordum hic tanimasam bile iyi bir insan oldugu anlaşılıyordu. odaya girdi bana kahvalyi getirmisti. tesekkur ettim. bana kahvealtini hizli yap yapacak islerimiz var dedi. Itiraz etmedim. kahvaltimi bitirince villanin salonuna indim beni bekliyordu. Hadi gidelim bakalim aslan parcasi dedi. arabaya bindik.ilk once babamin isyerine geldik. buraya neden geldigimizi anlamadim ilk baslarda. hadi gel dedi indik ve binanin icine girdik Kamil Akdeniz(baba)buradami diye sordu. sekreter burada oyle birisi calismamakta beyefendi dedi.

o an iliklerime kadar kanimin cekildigini hissettim. aldiris etmeden yoluma devam ettim. araba bana arkadan yavasca yaklasiti ve arabanin arka camı açıldı. iceride gozluk takmis deri mont, siyah tisort ve kot pantalon giyen biri oturuyordu.ilk dusuncem boyle giyinmis bir adamin nasil boyle bir arabaya binebilecek ve şoför tutabilecek parasi vardi.ben aklimdan bunlari gecirirke kafasini camdan cok az cikararak arabaya bin delikanli dedi.ben bu emrin ustune yurumeyi biraktim ve adama birkac saniye baktiktan sonra,tam itiraz edecekken bana yirtik fotoğrafı anlamak ve ailenin senden ne sakladigini ogrenmek istiyorsan benimle gelmek zorundasın dedi.
Aslinda bunu demesi beni pek te sasirtmamisti. arabays bindim nereye gidiyoriz diye sordugumda cevap dahi vermedi. oncelikle beni hastahaneye getirdi. buranin neresi oldugunu biliyormusun diye sordu. evet dedim burasi benim dogdugum hastahane. olaylar git gide kafami allak bullak ederken sana herseyi anlatacagim dedi.ama zamana yayarak. beni evimin bir sokak altinda birakti ve kendine dikkat et evlat dedi.

Merak eden bir kisi bile varsa yazacagim yoksa gibtir ediyorum

ilk baslarda mahalleler arasinda sag sol yaparak izimi kaybettirdim.tam eve dogru yururken karsi kaldirimda ayni adami bana bakarken gordum.cok korkmustum hemen eve girdim. annemlere anlatmayi aklimdan geçirdim ama onlar yine bana hicbirsey anlatmayacagi icin agzimi dahi acmadim. birkac gun sonra okuldan eve dondum. evde kimse yoktu.bu benim icin bir firsatti hemen gidip eski albumlere baktim.ama oyle yirtik veya kegib bir fotografa rastlamadim. herseyi toparlayip yerine koydum. annemler geldiginde fotoğraflar ortada olmamaliydi. annemler artik eve geldiginde bu gun ne yaptın degil bu gun ilginc bir sey gordunmu diye soruyorlardi.bu durum beni artik iyice tedirgin etmisti. ertesi gun okuldan cikmisken okul kapisinin disinda bir araba gordum. beyaz bir araba ti.arabanin plakasi ozeldi ve plakada a-l-p-r sıralı bir sekilde yaziyordu.

ben olsam 31 çekerdim banane albümden amk

Resmen şok olmuştum eminmisiniz diye sordum 3 yildir burada calisiyordu. kasiyer karistiriyorsunuz herhalde dedi ve gitti. Alpere dondugumde seninle birkac yere daha gidecegiz dedi ilk once ablamin universitesine ugradik. ablami sinifinda bulamadim sorduk sorusturduk kimse tanimiyor ve okula kayitli degil.bir kez daha şok olmuştum Alpere dönerek ne oluyor artik anlatmalisin dedim. Onunla son bir yere daha gelmemi sonra herşeyi anlatacağını söyledi. usulca yola koyulduk.

hooooop eski

düzeltme: eksi

düzeltme 2: dengeyi bozmak için şuku verdim maksat binlik ehehehehe

düzeltme 3: bozmak için yine çuku verdim heheehhehehehehe

Son parti atacagim dinleyen var mi beyler

Ya tutarsa

Sonra alper ve 3 zenci arkadaşı yavaşça odaya girdi ve beni sabaha kadar gibtiler. Artık alper benim ex arkadasım her gün beni gibiyor. Buda böyle bi anımdır.

Devam et diyen panpalarim hikayeyi bitirdim artik uzatmaya gerek yok
Anlamayan panpalarim çocuk deli aq

Arabanın markası ney nolur söyle söylemezsen uyuyamamam nolur söyle

Devam ediyorum beyler.
Evin bomboş olmasından istifade Alper ve fotoğraftaki o kegib olan bölümdeki kişi yanıma geldi. En azından ben öyle tahmin ediyordum. Alper bana onun kardeşim olduğunu söyledi. Ancak yıllar önce evden kaçmıştı. Olayları biraz düşününce o kişinin geçmişteki ben olduğunu anladım. Çöküp ağlamaya başladım. O sırada yanıma birinin geldiğini hissettim. Kafamı kaldirmadim. Ama çok yaklaştı. Ona baktığımda karşımda kocaman bir yannan vardı. Arkasından iki zenci geldi ve bana sırayla doggy attılar. Zütüm 5 cm genişledi.

Gözlerimi açtığımda bir yatağa bağlıydım. Etrafım doktor cübbesi giyen insanlarla çevriliydi ve gözlerimi açtığımda, elleri ayaklarına dolandı. Konuşuamıyordum, duyamıyordum. Yalnızca görebiliyordum. Doktorlar beynimle uğraşıyorlardı. Etrafımda bir koşuşturmaca vardı. Ne olduğunu anlayamıyordum, korkuyordum. Kalp atışlarını gösteren makinaya takıldı gözüm. Yalnızca düz bir çizgi vardı.

Sonra annemin sesiyle uyandım. Kalk la kahvaltı hazır diyordu. zütüm açık yatmışım sanırım.

Anlamıyorum! Diye bağırırken uyandım. Odamdaydım. Korkuyordum. Her şey iç içe girmişti zihnimde. Hemen kalkıp evi kontrol ettim. Annem, babam, ablam herkes yatıyordu. Saat gecenin 3 üydü. Ama ben ne yatabiliyor ne de birini kaldırıp gördüğüm kabusu anlatabiliyordum. Gördüğüm bi kabus muydu onu bile bilmiyordum. Bi bardak su alıp oturdum mutfakta. O ana kadar izlediğim bütün mind fuck filmleri aklımdan geçirmeye çalıştım. Fight club'ı, what a beautiful mind'ı who am i'ı ama ne izlediğim ne de okuduğum bir şeye benziyordu gördüklerim. Ya deliriyordum ya da daha kötüsü zaten deliydim. Düşüncelerimle kendi kendimi hayattan koparırken annemi gördüm karşımda. " ne oldu?" Dedi annem, cevap veremedim. Dakikalarca sustum. En son " alperi tanıyor musun diyebildim" hayatım boyunca görmediğim bir şey gördüm annemin gözlerinde; korku, sinir, endişe, neşe. Bildiğim hiçbir şey değildi o bakış. " nerden biliyorsun alperi? Diyebildi annem " nerden bilebiliyorsun ki?"

O an anladım, o anlam veremediğim bakışı. Kurbanına bakan bir katilin bakışıydı. Ve gözlerim kararmaya, sesler boğuklaşmaya başladı. Annem, annem değildi. Ben mutfakta hatta evde değildim. Bir karabasan oturmuştu göğsüme ve ellerim sanki benim ellerim değildi. Girift sanrılar görüyor, boğuk sesler duyuyordum. Gökyüzünü hissediyordum. Düşüncelerim canımı yakmaya başlamıştı. Düşündükçe ölüyordum. işin kötü yani ölüme yaklaşmak düşünmeyi daha cazip kılıyordu.

Hayatım gözlerimin önünde akmaya başladı. Sanırım cidden ölüyordum. Ve o anki durumumu göz önüne alınca ölüm korkularımın en küçüğü kalıyordu. Ölüm bir kurtuluş gibi, ademin yememesi gereken ama kendini alıkoyamadığı o yasak meyve gibi önümde parıldıyordu. Ve ben o an sadece ölüme uzanmaya çalışıyordum.

gibtiğimin yerinde ölümü bile yakalayamamıştım. Ölüm bile ellerimin arasından kayıp bilinmeze uçmuştu. Tek kurtuluş yolumu yakalayamamıstım. Ve karabasanımla baş başa kalmıştım.

"Aaaallllpeeeeerr" diye bağırdım. yannanı yemiş hayatımda Tek gerçek oymuş gibi hissediyordum. Beni kurtaracak biri varsa o da alperdir diye düşünüyordum.

Hayatımda hiç o kadar yanılmamıştım.

yaz gibtiğim
hava zaten sıcak
elini gib-tirt-tir-me bana