Yazacağın hikayeyi gibeyim

Bune len mq

Bende tuzluğum amk

Kalktı

rez işten çıkınca okucam merak ettim

rizöörv

Yaz yaz yaaaaaaaaaz pls

Rez panpa

Rez qumqi

Panpa su hikayenin sonunh bitirmeden adam gibi gitme erken oldu biraz

Reis bunu oku ve yanlış anlama
1- her şey kafanda ise ailen senden saklamış olamaz zaten yoklar
2- fotoğraf ile bunların ne alakası var amk
3- o zaman gerçek hayatta kimsin ne tak yapıyosun

#pREZERVATIF

Reserved

Wait for it.

Anlamıyorum! Diye bağırırken uyandım. Odamdaydım. Korkuyordum. Her şey iç içe girmişti zihnimde. Hemen kalkıp evi kontrol ettim. Annem, babam, ablam herkes yatıyordu. Saat gecenin 3 üydü. Ama ben ne yatabiliyor ne de birini kaldırıp gördüğüm kabusu anlatabiliyordum. Gördüğüm bi kabus muydu onu bile bilmiyordum. Bi bardak su alıp oturdum mutfakta. O ana kadar izlediğim bütün mind fuck filmleri aklımdan geçirmeye çalıştım. Fight club'ı, what a beautiful mind'ı who am i'ı ama ne izlediğim ne de okuduğum bir şeye benziyordu gördüklerim. Ya deliriyordum ya da daha kötüsü zaten deliydim. Düşüncelerimle kendi kendimi hayattan koparırken annemi gördüm karşımda. " ne oldu?" Dedi annem, cevap veremedim. Dakikalarca sustum. En son " alperi tanıyor musun diyebildim" hayatım boyunca görmediğim bir şey gördüm annemin gözlerinde; korku, sinir, endişe, neşe. Bildiğim hiçbir şey değildi o bakış. " nerden biliyorsun alperi? Diyebildi annem " nerden bilebiliyorsun ki?"

O an anladım, o anlam veremediğim bakışı. Kurbanına bakan bir katilin bakışıydı. Ve gözlerim kararmaya, sesler boğuklaşmaya başladı. Annem, annem değildi. Ben mutfakta hatta evde değildim. Bir karabasan oturmuştu göğsüme ve ellerim sanki benim ellerim değildi. Girift sanrılar görüyor, boğuk sesler duyuyordum. Gökyüzünü hissediyordum. Düşüncelerim canımı yakmaya başlamıştı. Düşündükçe ölüyordum. işin kötü yani ölüme yaklaşmak düşünmeyi daha cazip kılıyordu.

Lan bu ne anlatın lan biriniz

Hayatım gözlerimin önünde akmaya başladı. Sanırım cidden ölüyordum. Ve o anki durumumu göz önüne alınca ölüm korkularımın en küçüğü kalıyordu. Ölüm bir kurtuluş gibi, ademin yememesi gereken ama kendini alıkoyamadığı o yasak meyve gibi önümde parıldıyordu. Ve ben o an sadece ölüme uzanmaya çalışıyordum.

gibtiğimin yerinde ölümü bile yakalayamamıştım. Ölüm bile ellerimin arasından kayıp bilinmeze uçmuştu. Tek kurtuluş yolumu yakalayamamıstım. Ve karabasanımla baş başa kalmıştım.

"Aaaallllpeeeeerr" diye bağırdım. yannanı yemiş hayatımda Tek gerçek oymuş gibi hissediyordum. Beni kurtaracak biri varsa o da alperdir diye düşünüyordum.

Hayatımda hiç o kadar yanılmamıştım.

Gözlerimi açtığımda bir yatağa bağlıydım. Etrafım doktor cübbesi giyen insanlarla çevriliydi ve gözlerimi açtığımda, elleri ayaklarına dolandı. Konuşuamıyordum, duyamıyordum. Yalnızca görebiliyordum. Doktorlar beynimle uğraşıyorlardı. Etrafımda bir koşuşturmaca vardı. Ne olduğunu anlayamıyordum, korkuyordum. Kalp atışlarını gösteren makinaya takıldı gözüm. Yalnızca düz bir çizgi vardı.

Sonra annemin sesiyle uyandım. Kalk la kahvaltı hazır diyordu. zütüm açık yatmışım sanırım.

Okumayın öldüm amk

Rezerved @9