aile kurumunun saçmalığı

aile gereksiniminin ilk kaynağını kuralların töresel deterministliği biçiminde doğrulanmaları gereksiniminde bulmasına sağduyu sağlamak için her türlü biçimiyle bilincin çok fazla bağımlılığı, çok popüler ve çok tutulamazların dışsal mngörülerinin düşünülmesi ve gereksinimlerimizin ancak kendi içsel güçlerine indirgenmiş öğretilmiş ahlakın güçsüzlüğü duygusundan doğabilir yanılgısıyla bağdaştırmamız gerekir ki, dinin ve töre bilgisinin dışında hiçbir şey kendi özüyle yeteri kadar uyum içindeki varımsal ahlakın bu güçsüzlüğüne bir derman bulamazını gösterip, kamusal gücün yalnızca davranışsal eğilimini dayatmadan eylemi dayatan kaba soyut yaptırımdan başka bir şey olamamsı ütopyasında bu güçlü adaletinden nefret edenleri net adalet yolunda kullanır ve zaten bu gücün ahlaksal gereksinimlerinin yalnızca dar ve kısıtlı bir bölümüyle ilgisini ilgilendirilişini irdeleyip kurum kavrdıbının kuşkusuz erdemini mahkum etmeyen kamuoyu faktörüyle onu fazla da desteklemez ve hatta aile erdemini durdurduğu da gerçekleşir zaten.

bu bağlamda ailesel kurum mekanik bir gerekliliğinin dışsal içevurumudur modern dünyada ve artık bir önem arz etmez zaten!

feminist bir bakışaçısı da bu saçmalığı destekler ama determinist bir yöntem sunmaz!

sevgiyle ayakta kalan bir kurumun ahlaki ve zararsız olduğundan mütevellit saçma denilebilmesi çok sığ bir anlayıştan öte gelir. bırak insanı bu sevgi doğadaki hayvanlarda bile bulunur. yani herşeyi bir kenara bırakırsak bile içgüdüsel olarak oluşmuş bir beraberliktir, birliktir, toplumumuzun temel taşıdır ve seni bugünlere getiren kişiler tarafından oluşur.