Ailen varsa eğer düştüğün zaman bilirsin ki ardında yada ötende mutlaka var olacaklardır, sende bundan güç alıp ayağa kalkmak istersin fakat bir ailen yoksa ayağa kalkmaninda pek bir anlamı yok ben bazen öyle yaparım yani, düştüğüm yerden kalkmaz soluklanir ve olmayacaklarını bildiğim için gücü kendimde arar ve er yada geç kalkmam gerektiğini anlarım. Hiç olmadılar hiç olmasınlar ihtiyacım yok artık. Dizlerimin yaralarını hiç sormadılar bilseler bile hiç sarmadilar. Benim hislerimi hiç merak etmediler çünkü bana hiçbirsey hissettirmediler. Ben kendimi hayatın uslanmaz oyunlarının içinde bulduğumda bana bu oyundan bahsetmediler o karaktersiz insanlarla nasıl oynayacağımı kendim öğrendim. Hayatımı nasıl kazanmam gerektiğini ve nasıl bir yolda ilerlemem gerektiğini bana kimse anlatmadı, yada bu yolda başıma gelebilecekleri . insanları gördükçe ve tanıdıkça kimi zaman içim titredi bazıları ise onlardan nefret etmemi sağladı bazılarıda içimi kıpır kıpır hoplatsa bile kimi zaman ürktüm insanlardan ve ben tüm bu karmaşanın içindeyken bazen hep yaslanacak bir omuz aradım anne gibi baba gibi, abi gibi onlar hiç olmadılar ben o yaslanacak omuzu kimi zaman doğru kimi zaman ise yanlış insanlarda buldum pişman değilim olmadım da çünkü bunlar gayet olası şeylerdi çünkü onlar yoktu olmadılar . Bunların hiçbiri için üzülmüyorum. Elbet zamanı gelecek ve bir gün karşı karşıya geleceğiz onlarla ve benim onlara söyleyeceğim her şeyin başında tek bir cümle olacak "Sizler Hiç Yokken "
Nly Ö.

Neden aile kavrdıbını anne baba olarak kısıtlıyorsun ki? Seni sevenler ve senin sevdiklerinde ailen sayılmaz mı?

Orrrrrospu cocuuuuuu