Umut yok ama rez...

Hayatimdan çok memnundum ve de cok mutlu bir zaman geçiriyordum ayni zamanda atletizmle ugrasiyordum, antremanlarima ve yarislarima gidiyordum devamli spor ve okul derken hareketli bir hayatim vardi.. Ayni zamandada okulun bu seneki 19 mayis dans çalismalari için dans grubundaydim onunda antremanlari falan derken hem yorucu hemde bi yandan eglenceli bir dönem geçiriyordum.

Eee tabi bir yandanda bu seneybitirdikten sonra hangi bölümü seçsem diye düsünüyor ve bir kararsizlik yasiyordum.
Artik ikinci dönem basliyali 2 ay omustu ve bu süreçte bi çok seyle ugrasmak sinavlar, spor.dans çalismalari derken kendimi çok ama çok halsiz hissetmeye basladim sankii yasamiyor gibiydim öle bir yorgunluk vardiki üzerimde kendimi yasli insanlardan farksiz hissediyor yaptigim hiç bir seyden zevk almiyor ve devamli uyuyordum. okula geldim zamanlar yerimden kalkamiyordum herseye üseniyordum kantine gidip yemegimi almaya bile üsenir olmustumkii iste bana garip gelen soruda suydu ; Bu kadar hareketli bir yasam sürerken bu kadar aktif bir insanken ne olduda bu duruma geldim böle hayattan tat almamaya basladimda bu kadar yorgun herseye üsenen bir insan oldum? Bu soruyu kendime soruyor ama bir yanit alamiyordum artik bu yorgunluktan öte bir durum olmustu devamli uyuyor günümün yarisindan çogunu uyuyarak geçiriyordum.

Bu durumdan hem gibayetçiydim ama hemde kendimi düzeltemiyordum. Bu durumdan benim gibayetçi oldugum kadar ögretmenleimde artik durumu anlamis ve bu durumdan rahatsiz olup beni yanina çagirmasi bana çok garip söyleyip velinle görüsmek istiyorum dedi. Eee haliyle bende bu durumu hiç umursamadim ve aileme bisey demedim. Sonra bu halsizliklerim dewam etti ve annem bu durumdan çok rahatsiz oldugunu söleyip beni doktora zütürmek istedigini söyledi bende biseyim yok dans, spor,okul hepsi bir arada olunca böle olmusumdur deyip onlari bahane edip gitmek istemedigimi söyledim. Tabi annem direk kaç senedir spor ve okul hayatin birlikte sürüyor bunca zaman seni böyle görmedim mutlaka gidecegiz diyip son noktayi koydu.

Doktora gidip vitamin yazdiricamizi söyledi. Ertesi gün okula gitmedim sabah erkenden doktora gittik doktor beni kapidan görür görmez sok oldu dedi sen sapsarisin senin neyin var sarilik sandi beni basta muayne etti dedi sarilik degilsin peki ya nesin anliyamadigi için kan tahlili verdi vede anneme ne olursa olsun bunlari yaptirip hemen bana getirin dedi. Bizde yaptirdik ve zütürdük doktor kanimin asiri derecede düsük oldugunu söyledi ve acil olarak göztepe ssk ya gitmemi söyledi.Ben ve annem çok telaslanmistik ve hemen dinleyip göztepe ssk ya gittik..

Beni hemen acile yatirip bana kan taktilar. Sonra neden kanimin bu kadar düsük oldugu arastirilmaya baslandi.. 15 gün boyunca acilde yattim her gece kan takiliyordu ama nedenini bilmiyorduk arastiriliyordu bazi degerlerim hep düsük çikiyorlardi. biseylerden süpheleniyorlarmis ama bundan emin olamiyorlardi.ve bir gün son asama olarak bana KEMIK ILIGI yapcaklarini söylediler bunun ne oldugunu o zamanlar bilmiyordum. sordum ve kemigimden belden bi su alacaklarini birseye bakacaklarini söylediler. gerçektende öyleydi iligimden bir sivi aldilar iste bu aldiklarii sivi belkide benim hayatimin bundan sonrasinda neler olacagini belirleyecek bi sonuçtu. Sivinin sonucu 1 hafta sonra çikti ve bunun sonucunda bana LÖSEMI tanisi koyuldu...

Anneme söylendi tabi ben daha hiç bisey bilmiyorum.. hep soruyorum ne zaman eve gidicem neyim var diye hep 1 hafta sonra diyip geçistiryorlar birseyin yok diyip duruyorlar. Tabi kim inanirki buna o kdr 20 gün yatiyorum hala biseyin yok diyorlar. ve bir sabah asistanlar toplanip basima geliyorlar. seni asagidaki bölüme indiricez diyorlar.. asagadaki bölümde ne hani evime gidicektim dedigimde ise bana su yaniti veriyorlar... asagidaki bölüm daha rahat odalar özel 2 kisilik rahat etmen için seni oraya aliyoruz diyorlar bana.. bölümün ismini sordugumde hematoloji diyorlar.Eee tabi yasamadan bilemiyor insan hematoloji diyince hiç bisey anlamadim nerden biliyimki ben kanserim buraya kanser hastalari gelir.. nese indim o bölüme kapisinda içeri girdik... Tabi bu bölüme indim gene kimse bana bisey söylemiyor ne oldumu bilmiyorum bir haftada bana takilan ilaçari takip ettim internetten arastirdim isimlerini ve bu ilaçlarin kanser hastalarinin tedavilernde kullanildgini okudum.. iste bunu okudugum an sok olmustum neye ugradigimi sasirdm dona kaldim. ertesi gün doktor odama geldginde ne zaman çikacagimi sordum hastaligimi bilmiyor gibi bana sadece söylenen su oldu kaninda mikrop var bu yüzden uzun bi tedavin var dendi bende kendimi tutamayip kanser oldugumu biliyorum neden benden sakladiniz dedimm.! bana nasil söyliyeceklerini bilmediklerini ve pgibolog yardmiyla söyliceklerini söylediler. ama artik ne degisirkiii ben bunu ögrenmistim kanserdim...

iste asil YASAM MÜCADELESI bundan sonra basliyordu. önemli olan bundan sonrasiydi burdan çikmanin iki yolu vardi.. YA SAG YADA ÖLÜ. Bu biraz kader biraz sans birazda benim elimde olan biseydi en basta asla pes etmiyecekk moralini bozmayacakk ve en önemliside O BENI DEGIL BEN ONU YENECEGIM diyebilmekti.. kanser oldugumu kabullendim vee artik önümde çok uzunn 1-2 senelik bi tedavi sürecim vardi tek seyim bu hastaligi yenip burdan sag çikmakti onun beni yenmesine izin vermek degildi ben onu yencektim bunu kafama koymustum.. ben ondan güçlüydüm çünkü.. Hemen kemoterapi tedavilerim baslamisti.. 1 ay gibi bi süre sonra yavasss yavass saçlarim dökülmeye baslamisti. ve bana gelipp üzülerekte olsa saçlarimin kesilmesi gerektigini. tamamen kazinmasi gerektigi söylendi yoksa öle kendiliginden döküle dökülee yok olcakti.. ama onlar döküldükçe ben kötü oluyordum.. 1-2 güne odama kuaför gelipp saçlarimi tamamenn kazimislardii iste böyle yavasss yavasss bir çok seyimi kaybediyordumm.. önce saçlarim.. sonra git gide erimeye basladimmm çok zayifladim.. 1-2 sene boyunca kardesimi göremedim yanima hiç kimse giremiyordu.. yasaktii... her sabah kalktigimda aynada kafama bakiyordum aynada gördügüm ben bana yabanci geliyordu...

bunuda atlatip kendimi toparladim tekrar ve tedavime baktim gene kemoterapilere devamdi.. kemoterapinin ilerleyen zamanlarimda aldigim ilaçlar kolumu yakti.. kolumda iz kaldi ben bu genc kizdim her korkuyordum tedavinin basinda böyle oluyorsa kim bilir sonuna dek neler yasarim diye düsünüyordum hep.. kan degerlerim düsüyordu zaman zaman kirmizi kan veya sari kan almam gerekiyordu ee zaman geçtikçe artik damalarin bile bulunmuyordu aci çekiyordun hep sürekli delik degib olmak her gün bunlari yasamak.. eritiyordu beni ama en basta bu bölüme girerken karra verdigim gibi ben burda cikicam diyordum hala her seye ragmen.. heleki en aci seyy tedavi görürken orda arkadas edindigin insanlarin ölmeleriiii.. onlari kaybetmen o kadar aci biseyki anlatamam.. o kadar çok ölü çiktiki ben orda tedavi görürkenn deliricek zamanlara kadar geldim ama genede pes etmek yoktu... ve iste doktorum sabah gelip güzel haberi verdiii kaç aydir görmedigim kardesimi görecektimm bana 4 günlügüne eve gidebilecegimi söyledi buna o kadar çok sevindimki anlatamam bu beni en mutlu eden sey olmustu. kaç aydir çikamadigim bu odadan çikiyordum kaç aydir disarinin havasini bile solumamistim çikicaktim yarin evime gitcektim 4 günlügünede olsa kardesimi görecekktim disari adim atacaktim iste bu yapacagim seyler size su an normal gelen seyler olsada bana bu zamanlari yasarken yaptigim en önmli seydi bu benim içinn ve eve cikig kardesimn yanina gtmistim..

kardesim beni görünce sok olmustu çünkü artik saçlarim yoktu keldim.. bana ne kadar belli etmek istmesede gözleri dolmustu bana simgibi sarilip beni çok sevdigini söylemisti. iste o an ölmeden kardesimide gördüm ya daha baska bisey istemem dedim... hastanede gecmeyen zamanlar evde çok cabuk gecmisti 4 gün bitmistiii ve artik gene hastaneye o odalara... dönüs vardi gene yasam mücadelesi vermek vardi... döndüm ve kempterapi tedavim gene devam ediyordu. bu süreçteee yürüyemez yataktan kalkamaz zamanlarim oldu sürekli bayginlik geçirdigim dönemler geçirmistim... vee bu dönemleri geçirirken doktorum tedavinin sonuna yaklastigimi artik son 1-2 ayimin oldugunu bu kemoterapilerimide alinca bi sorun çikmassa tedamin son blucagini söylediii. ben mutluluktan havalara uçmustum... ve sonunda o gün geldiiiiiii.. son bi haftamida bitirmistimmm tedavim son bulmustu ben bunu yapmistim... yenmisttimmm bu seyii benn doktorum tedavimin bittigini ve 1 hafta isin tedavisi yani radyoterapi aldiktan sonra tamamen son bulacagini sadece artik kan tahlilleri kontrellerine gelicegimiii artik evime dönecegimi okula gidicegimii söyledi...

bu benim içinnn en mutlu haberdiii radyoterapimide bitirdikten sonra evimee dönmüstüm artik hastane yok tu. ilaçlar yoktu delik degib olmak yoktu... BEN BU HASTALIGI YENMISTIMM BITIRMISTIMMMMMM... Ben bu hastaligi geçirdigimde lise 1 okuyordum 15 yasindaydim şuan 23 yaşındayım . Görecek günümüz varmış *