Şöyle bir bakıyorum da şimdiki zamanelere; ne nimetin şükrünü biliyorlar, ne yokluğun sabrını. Ne aldıkları yeniler mutlu ediyor onları, ne de eskilerden vazgeçiyor bir yanları. Ruhlarındaki boşluğu kapatmak için ordan oraya koşturup duruyorlar. Ne vefaları tam vefa, ne sevdaları eski sevda. Konuşunca mangalda kül bırakmıyorlar ama, ne konuştukları gibi yaşıyorlar, ne de yaşadıklarını konuşuyorlar. Mutsuz olmaya her an hazır gibiler, ne gülümsemeleri doğal, ne ağlamaları içli. Kelimeleri tuhaf, ağızları bozuk ve sohbetleri yavan. Ne anlattıklarını anlayabiliyorum, ne de sustuklarında ne düşündüklerini. 

Uğur Gokbulut