Bağışlayamayacağım insanlar var benim hayatımda.
Ne olursa olsun yüzlerini dahi görmek istemediklerim.
Ve yalnız kalması gerekenler, sindiremeyerek unutamadığım hatalarıyla.
Bağışlayabilmek büyüklükse bir büyüklük olmayıversin hayatımda.
Yapılan onca çirkinliğe ayıba rağmen hala "ben insanım diye"oturabilenler var tam karşımda. Hemde gözlerime baka baka.
Çok incinebiliyormuş insan bu sahte dünyada, anlatabilmek keşke mümkün olsa.
Hiç bir zaman ne saf olmak istiyorum ne vicdanlı bu tarz yapılanlara.
içerimde tam ruhumun boşluğunda yer kalmamışken içime bir kez daha ata ata korkmuyor değilim bir nefeslik yer kalmayacak sonra.
Bu kadar dolmuşken üstelik içim hayatta,ben kimi nasıl bağışlayayım sığdırayım kalmamış nefesimin yanına.
Öylesine acılar, kegibler, yaralar, kapanamayan yaralar, izler ihanetler var ki tam omzumda ağırlığımın altında kamburumun günden güne çıkmış varlığıyla.
O kadar ağır sözlerdiki hala kulaklarımı dağlayan hiç bir zaman kaybolup gitmeyen susuşlarımda. Bağışlamak derlerdi bana bu kadar kanayan yaraya rağmen insan nasıl bağışlarki onca kanatılan hayatı oysa insanlık mı demiştiniz saygımı demiştiniz bana o benim dünyamda bitmişken hatta..

panpa bu sözü kim kullandıysa saçmalamış affetmek büyüklükmüş amk o insan affedilmeyi hak etmiyosa etmiceksin önce insan olmayı öğrenicek karşıdaki insan ne yaparsa yapsın affet büyüklüktür giberim böyle büyüklüğü çıkartıcaksın hayatından o yokmuş gibi devam ediceksin ve son olarak panpa bir insandan bir yumruk yersin ama o anlıktır geçer acısı ama bir kelime söyler unutamazsın acısını hep hissedersin bu sebepten dolayı kelimelerin gücünü insanlar hafife alıyor