adonisi olmayan yazarların daha mutsuz olması

uzun yıllar boyunca bilfiil yaptığım gözlemler ve deneyler sonucu ulaştığım olgu.

çok yanlış anlıyorsunuz beni beyler,ben sadece sizlere yaptığım tespitleri anlatıyorum.

çok ayıp, duymamış olayım.

hadi canım derim.

boş konuşuyorsun boş, demogoji yapma, adam gibi söyle ne istediğini?

sen cidden sorunlusun.

acilay beni bazen çok sinir ediyorsun.

beni hiç anlamıyorsunuz =(

beyni olmayan birinin adonisi olsa ne yazar =(

senin adına da üzüldüm =(

aynı durumda sayılırız aslında =(

sen öyle san stewie =(

çok üzdün beni panpa =(

bir akşam oturup rakımızı içerken dertleşmek isterim =(

morrissey çalar arka planda =(

güneş batarken ardında tepelerin geldi veda vakti teletabilerin =(

bak ne hale geldim adonissizlikten =(

sen ne anlarsın müzikten acilay, morrisseyin taşşaklarını bile yalarım.

acilay kalbimi çok kırıyorsun =(

benim canımı yakanların adonisi yoktu ki olsaydı da fark etmezdi.
kaç kez dedim önemli olan zeka, adonis değil diye.
beni sen ve bir kaç kişi daha anlıyor sadece.
artık akıllandım, kimseye güvenmiyorum öyle kolay kolay.
benim için cinsellikten de öte olan şeyler var. aşk,sevgi, saygı...
cinsellik tabi ki olacak en tatmin edici şekilde ama eğer sevgi yoksa benim için bir anlık zevk sadece.
aşık olduğun kişiyle ciks yapmak kadar güzel bir şey var mı bu dünyada?
sadece iki ten birleşmiyor, kalpler,zihinler, ruhlar da birleşiyor.
orgazm olurken sadece bedenler değil ruhlar da orgazm oluyor.

adonis afroditin aşık olduğu tanrı.
delikanlı, heyecanlı ve herkesi kıskandıracak kadar da yakışıklı.
güzellik tanrıçası afrodit peşinde koşuyor adonisin.
lakin o av peşinde, heyecan peşinde.
vahşice parçalanıyor hayvanlar tarafından.
afrodit kederlere boğuluyor.
zeusa yalvarıyor geri gelsin tartarustan.
bahar gelir adonisin gelişiyle yeraltından.
çiçekler tekrar açar, güzellikler yayılır dört bir yanına gaia ananın.
ta ki dönüşüne kadar adonisin yer altına, ölüler diyarına...

küçükken bir rüya görmüştüm.
hiç uyanmak istemeyeceğim bir rüya.
o zaman kendimi daha keşfetmemiştim.
beni mutlu eden tek şey oyun oynamaktı.
hafif serin ve puslu bir sonbahar sabahı
terasa çıkıyorum ve karşı blokta o küçük çocuğu görüyorum.
birbirimize bakıyoruz, sessizce hiç konuşmadan
ama aslıda çok şey konuşuyoruz hareket etmeden.
sarı saçları rüzgarla dans ediyor, küçük mavi gözleri pas pas parlıyor.
anlaşmış gibiydik. buluşacaktık.hemen arkamı döndüm koşmaya başladım.
merdivenlerden iniyorum hızlıca, kalbim çarpıyor.
titriyorum.
çıktım dışarı, sağıma bakıyorum yok, soluma bakıyorum yok.
her yerde onu arıyorum.
hiç konuşmadan beni anlayan, zihnimi okuyan çocuğu
ama yok, gitmiş.
anlaşmıştık ama daha zamanı vardı.
bekliyorum...

beni anlamak kolay değil, bunu öylesine söylemiyorum.zor yollardan geçtim ve hala devam ediyorum. bekliyorum,bekleyeceğim de...

civcivimmmm =)

deme öyle

civcivimmm =)

yerim senin o dedikoducu gaganı.

affettim jeremih =)

beni anlayanların sayısı bir elin parmaklarını geçmiyor...