merhaba sevgili kardeşim. insanlık tarihinde sokaklarda sürünen, aşevlerinde karnını doyuran, gençliğindeki en büyük başarısı onbaşı olmak olan ve sadece on on beş yıl sonra bütün dünyayı giben herifleri karşısında tir tir titreten, birinci dünya savaşında ondan haberdar olsalar üzerine sümük atmayacak adamların uykularını kaçıran, koskoca bir milleti büyüleyip kendine iman ettiren, birkaç yılda avrupa'ya hükmeden, ne şan ne şöhret ne de para, sadece içindeki hırs ve öfkeyle bir yere varmış böyle bir adam daha varsa söyle ona hayranlık duyalım. nasyonal sosyalist değilim, komünizm gibi bir köylü ideolojisi olduğuna inanıyorum. biraz daha derin konulara girmek istiyorum müsaadenle.

bugün dünyada farkında mısınız bilmem ama majör bir depresyon hakim. insanoğlu çok değişti. çok değil, on yıl önce birileri bilgisayar ekranına, telefon ekranına hapsolacaksın deseler gülerdik, değil mi? eskiden insanlar başarılarıyla anılmak isterlerdi. bugün ben pink floyd dinliyorum, twitter'da şu kadar takipçim var, aynen himym çok güzel dizi. herkes sıradanlaşıyor, hayat anlamsızlaşıyor. fiili olarak sınırlar kalkmamış olsa da hepimiz amerikalıyız. fransız'ı da, türk'ü de, alman'ı da amerikan. herkes aynı şeylerden hoşlanıyor, aynı şeyleri arzuluyor, aynı şeyleri yapıyor. yaşamanın hiçbir çekici yanı kalmadı. oysa hitler halkına bir amaç sunmuştu. bir ideal uğruna insanların neler yapabileceğinin, insan kudretinin son örneğiydi ikinci dünya savaşı.

elbette dedesi günlerce alman kadınlarını giben dallama johnlar size hitler'in masum yahudileri öldüren bir şeytan olduğunu, o olmasa dünyada kötülük olmayacağını, şükürler olsun ki tatlış eisenhower'ın, truman'ın, roosevelt'in, hatta stalin'in zamanında yetişerek dünyayı kötülüğün pençesinden kurtardığını yutturmuş olabilir. tıpkı bugün olmazsa olmaz sandığınız değerleri yuttuğunuz gibi. oysa gerçek öyle değil. modern insanın en büyük ahmaklığı dünyanın sanayi devrimi'yle birlikte var olduğunu sanmak.

naziler yok olduğundan beri hepimizin amerikan olduğunu söylemiştim. bunu açmak isterim. insanın, hatta bütün canlıların gelişmek için bir tehdide ihtiyacı vardır. bu tehdidi önlemek adına daha kuvvetli bir hale bürünür. savaşlar size anlatıldığı kadar kötü şeyler değildi, toplumu temizliyordu, refah ve kültür seviyesinin yerlerde sürünmesine engel oluyordu, insanlara bir amaç sunuyordu. savaşların durduğu günden beri dünyanın haline bir bakın. beyni alınmış gibi dolaşan milyarlarca gerizekalı. bunun nedeni, insanı tetikleyecek bir kutup olmaması. çarpıştıkça güçlenir insan. en büyük teknolojik atılımların da nazilerle yapılıp ardından durması, amerika ve eşkıya ruslar adamların projelerinin üzerine konmuştur, tesadüfi değildir. mesela bugün sürekli yeni telefonlar çıkıyor, ama bir gelişme yok. allayıp pullayıp veriyorlar sana.

dünya tıkandı. artık hiçbir yere gitmiyoruz.