Sabaha karşı uyuyakalmıştım. Telefonun titremesi ile uyandım. Hemen tuş kilidini açtım ve mesaja baktım. 2 saat sonra okulun arkasındaki parka gel dedi. Hayatımda ilk defa bu kadar mutlu olmuştum. Hemen bulabildiğim en iyi kıyafetleri hazırladım. Duşa girip dışarı çıktım. Daha 45 dakika vardı. Ama 3 aydır bu anı bekliyordum, 30 dakika fazla beklesem bir farkı olmayacaktı. Parka gidip oturdum ve beklemeye koyuldum. Geliyordu. Saçını yine omuzlarının üzerinde bırakmıştı. Üstünde bir tişört altında da bir kot vardı. Ayağa kalktım. Hafifçe elini sıkıp, hoşgeldin dedim. Hoşbulduk dedi. Bir kafeye falan geçelim istersen dedim. Olur dedi. Ve okulun yakınındaki bir kafeye geçtik oturduk. Sorsam mı sormasam mı diye düşünürken, evet deyiverdi. Ciddi misin dedim. Tekrardan evet dedi. işte o gün her şeyin başladığı gündü. 7 ay 15 gün boyunca hayatımda gördüğüm en güzel kız ile en güzel günlerimi yaşadım.

Defalarca küsmüştük. Hepsinde Özgür bizi barıştırmıştı. Ama 14 Temmuz günü bir başka idi. O sıralar yazın bir kafede çalışıyordum. Kafeden izin almıştım. Öyküyü aradım, dışarı çıkamayacağını söyledi. Israr da etmedim. Ailesi ile arasının bozulmasını istemiyordum. işte aynı günün akşamı onu Özgür ile bir kafede gördüm. Telefonumu çıkarıp onu aradım. Nerede olduğunu sordum. Evde olduğunu söyledi. Sinirden köpürüyordum. Gözlerim dolmuştu. Dokunsalar ağlayacaktım. Sevdiğim, şiirler yazdığım kız en yakın arkadaşım ile birlikteydi. "Öykü ben bitsin istiyorum" yazdım. Cevap dahi beklemeden telefonumu kapattım. Ağlayarak eve kadar koştum. Nefesim tükenene kadar. Hıçkıra hıçkıra ağladım. Eve girdim. Direk odama koştum. Yatağıma oturup ağlamaya devam ettim. Özgür'ü öldürecektim. 2 saat boyunca ağladım. Dilim damağım kuruyana kadar. Ailem geldiğinde odamın kapısını kitledim içerde sessizce ağlamaya devam ettim. Telefonumu açtım. Özgür'e nerede olduğunu soracaktım. Başka yolu yoktu. Telefonumu açtığımda. 37 mesaj vardı. Özgür'dü. Titreyen ellerim ile mesajı okumaya başladım.

O gün ben o lafı söyledikten dedikten 1 saat sonra, Öykü'ye araba çarpmıştı. Benim biricik sevgilim hastanede yatıyordu. Evden koşarak çıkıp, bir taksiye binip hastaneye gittim. Gözlerimdeki yaşları tutamıyordum. Acilde Özgür'ü gördüm o da ağlıyordu. 7 saat bekledik hastanede. Özgür ve ben. Tek kelime dahi etmeden yanyana. Aileme özgürlerde kalacağımı söyledim. izin verdiler. Zaten çok da umursamazlardı ya beni. Dağılmak üzere olan, her gün kavga içinde yaşadığım bir aileye sahiptim. Tek dayanağım Öykü idi. Yaşam kaynağımdı. O olmadan yaşayamam diyordum. 7 saat boyunca içimden dua ettim Allahım ne olur öykü kurtulsun diye. Benim olmasa da olurdu.

Onu 15 Temmuz 3.46 da kaybettik. Yani ölüm tarihi öyle yazıyordu.

Ertesi gün, Özgür ile konuştuğumda hayatım boyunca yaşadığım en büyük pişmanlığı yaşadım. 3 gün sonraki doğum günümde yer ayarlamak için gitmişlerdi kafeye. Ağlayarak anlattı bana özgür. Ben dedi,Onu sevdim, hem de senden daha çok. Sen hiç hak etmedin onu, dedi. Birlikte ağladık saatlerce. Özgür haklı idi, hem de hiç kimsenin olamayacağı kadar. Ben o kızı hiç hak etmemiştim beyler. 1 hafta sonra taşındık o şehirden zaten. Annem ile babam ayrılmıştı.

O küçücük kızın belki ölüm sebebi olan ben, cenazesine gitmeye bile tenezzül etmedim. işte böyle bir şerefsizim beyler. Ondan sonra bir daha olmaz diyip üstüne kaç kızla daha çıktım. Her gece yattığımda gözleri geliyor beyler aklıma dayanamıyorum artık. 2 defa intihar etmeyi denedim. Ama onu bile göze alamayacak kadar korkak bir adamım. işte ben böyle bir adamım beyler. Gerçi adam mıyım artık ondan bile şüpheliyim...