--- Bununla birlikte istersem oynamayacağımı da belirtti. Futbolu seviyordum ve takımda kalmaya karar verdim .

Her antrenmanda elimde geleni yapıyordum takımın as oyuncusu olmaya gayret ediyordum

Ama sürekli yedek kulübesinde oturmaktan kurtulamamıştım. Bana her zaman inanan babam tribündeki her zamanki yerini alıp beni desteklemek için tezahürat yapmaya devam ediyordu.

--- Üniversiteye başladığımda futbolun benim için önemini kaybettiğinin fark ettim. Ama yinede elimden geleni yapmaya çalıştım.

Herkes benim okul takımına giremeyeceğimden emin olsa da başarmıştım girmiştim okul takımına. Takımın antrenörü beni listeye dahil ettiğini söyledi . Çünkü her idmanda yüreğimi ortaya koyup takımın diğer üyelerini de şevke getirdiğimi itiraf etmişti.

Takıma girebildiğim için o kadar heyecanlanmıştım ki soluğu en yakın telefon kulübesinde aldım ve babama müjdeyi verdim. Benim bu başarıma çok sevinmişti babam mutluluğunu benimle paylaşmıştı ve ona maçların sezonluk biletlerini göndermemi istemişti.

Üniversitede hiç bir idmanı kaçırmayan ben ne yazık ki hiçbir maçta oynayamadım. Futbol sezonunun sonlarına doğru büyük bir eleme maçının idmanı için sahaya çıkmaya hazırlandığımda elinde telgrafla antrenörüm geldi. Ben telgrafı okuyunca ölüm sessizliğine büründüm . Babam ölmüştü o anda başımdan kaynar sular dökülmüştü ne yapacaktım babamsız ben beni bu zamana kadar destekleyen adam ölmüştü . Güçlükle yutkunarak antrenöre

- Bu sabah babam ölmüş izninizle bu gün idmana gelmesem ? (Follofoş bi şekilde)

Antrenörde bi an afallayarak şefkatle boynuma sarıldı ve "bu hafta dinlen evlat" dedi.

sanki messi dıbına koduğum