2 sene önce babamı kaybettim. şoka girdim sanki, ağlayamadım bile. ablamı kardeşimi halalarımı babannemi güldürmeye uğraşıyordum hatta.
54 yaşında kalp krizinden gitti adam.

gitmesine bi lafım yok. ölüm herkesin kaçınılmazıdır. ölmek için doğuyoruz. fakat yalnız kalmak çok kötü be abi.

kızkardeşim de evlendikten sonra babamla 2 seneye yakın yalnız yaşadık. annem yok. her akşam işten gelirken o benim sevdiğim şeyleri alırdı, aynı şekil ben de ona jestler yapardım. duygularını saklardı babam hep. belli edemezdi sevdiğini. anca böyle jestlerle söylerdi sevdiğini.

o iki seneyi babamın annemi özlemesini izleyerek geçirdim. hep bi hüzün hep bi bekleyiş vardı gözlerinde. önceleri bir akşamda 2 demlik çay bitiren adam, son zamanlar demliğin yarısını bitirmiyordu. üzülüyordu biliyordum, ama elimden bişey gelmiyordu.

babamı aniden kaybettim. hep dua ederdi "rabbim canımı aniden al. elden ayaktan düşürmeden birden bire zütür beni" diye. bir de eklerdi peşine "öldüğümde de hava açık olsun yağmur yağmasın ki cenazeme gelenler sövmesin arkamdan ıslanınca" derdi. (:

tam istediği gibi gitti.

o gece işten geç geldi. mesaideydi. o işten geldi, 10 dakika sonra ben ablamlara gittim. ben giderken görüşürüz baba Allah'a emanet ol dedim. görüşürüz oğlum sen de dedi. son sözleri buydu bana.

sabah telefon geldi. işe gitmemiş. eve gelmişler bakmaya kapıyı da açmamış. bana haber verdiler ben de eve geldim. içerden kilitlemiş kapıyı. telefon ettim, telefon sesi geliyordu içerden, ama açmıyordu. kapıyı kırıp girdim içeri...

yatağın üzerine oturmuş, bir eli kalbinde, ötekisi yana düşmüş, yığılıp kalmış yatağın üstüne. gece 3 sularında olmuş dedi doktor. kalp kiriz dedi. dondum kaldım sadece. ne bir söz söyleyebildim ne de ağlayabildim.

2 seneden fazla oldu babam gideli. hala koltuğa oturduğumda karşımda durur, hala mutfakta menemen pişirir, hala benimle beraber minibüs bekler benzinliğin karşısında, hala eve gelirken muz ve yoğurt alasım gelir. hatta bazı akşamlar dalgınlıkla kapıyı çalarım ki o açsın diye, ama açılmaz o kapı.

yalnız kaldım, kimseye üzülüyorum diyemedim, ben babamın oğluydum duygularımı belli edemem. ona çekmişim.

tek bildiğim babamı çok özlediğim.

babanızın kıymetini bilin...

eyvallah panpalar dostlar sağolsun. bugün bi fotosunu gördüm kötü oldum yine. uyku da tutmadı yazayım dedim. sözlü olarak paylaşamıyorum kimseyle acımı.

zaten ne zaman bi acımı paylaşayım desem kendi derdini anlatmaya başlıyo dıbına koduklarım. beni gibine takan yok ki.

o yüzden tekrar sağolun.

Eyvallah panpa. Emin ol yazacağım ilk fırsatta.