-1
Merhaba abiler kardeşler yazımı yazıyorum sadece okumanızı istiyorum biraz uzun bir çıkış yolu gösterin sorularınızı cevaplarım buyurun yazım bu arada yazımdaki devrik cümle vs. normal görün ben edebiyatçı değilim sonuçta
Ben bedenen 18 yaşında ama ruhen daha yaşlı bir gencim (!) Hayattan bıkma sebebimi kısaca anlatmak isterim hayatım maddi konuda rahat geçti orta birazda zengine yakın bir ailede büyüdüm ilkokulda arkadaşlarımın 3-4 lira alıp gittiği okula ben her gün 25-30 lirayla gidip gelmekteydim. Küçüklüğüme dair hatırladığım bir çok şey maddiyata dayalıydı. Anne ve baba sevgisinden bir haber büyüdüm. Annemle babam beni maddiyat ile mutlu edebileceklerini düşünüyorlardı. ilkokulda iyi sayılabilecek bir öğrenciydim. Liseye gidince bir çok şeyin daha farkına varıyorsun oda şu ki anne baba şevkati görmedim bir de cabası gibi dost diyebileceğim hiç bir insan yoktu çevremde yanlış anlamayın çevrem insanla doluydu ama hepsi göstermelik hiç biri de düşünmezdi neyim var iyi miyim ? ilkokulda hiç kızlarla ilgilenmezdim lisede de öyle gitti ilk sene fakat hayatımda ilk defa bir kızdan hoşlanmıştım yok yok hayır bu bir aşktı sanırım hayatımın aşkı sanmıştım onu annemden babamdan göremediğim sevgiyi arıyordum belki ama emindim ona karşı boş olmadığıma 3 sene konuştum 3 sene ümitle bekledim sevdiğimi bildiği halde konuştu konuştu ve yine konuştu benle dersleri ihmal ettim annemler benden nefret etmeye başladı lisede derslerim berbattı. Kendimden çok onu düşünüyordum o ne yaptı ümit verdi ve çekti gitti şuan da ot gibi yaşıyorum pek bir farkım yok. Hep kendime derdim ki neden benim babamda asgari ücrete tabi bir işçi değildi. Belki de işçi olsaydı çocukluğa dair güzel anılarım olurdu ben çocukluğumdan beri tek bir şey istedim SEVGi istedim ben ama onu da bulamadım artık insanlardan uzak yalnız bir hayatım var böyle mutluyum yada kendimi böyle kandırıyorum tek dostum sigaram. Siz siz olun maddiyata önem vermeyin dostlarınızın kıymetini bilin yada en azından sevgi gördüğünüz bir anneniz varsa kıymetini bilin
