Hafizamin iyi oldugu soylenemez ama yuzunun her ayrintisini ezberledim. Siyah kivircik saclari, Komur gozleri, kara kaşları, havuctan burnu. O benim icin Kardan kadindi belkide.

Her duygusu farkli bir mevsimdi:
Guldugunde ilkbahardi. Ruzgarin ugultusu, Kuslarin civiltisi
Agladiginda ise sonbahardi. Agaclar huzunlu, bulutlarin ise gozu yasli

onun beni sevip sevmedigini bilmiyordum. Soramiyordum da. Belki de benim icin boylesi daha iyiydi. Cunki reddedilmekten, sevilmemekten korkuyordum. Korkaktım.
Hep "Acaba" sorusu geliyordu aklima. Aylarca dusundum durdum. Bahcedeki papatyalarin nesli tukendi. Seviyor ve yahut sevmiyor.

Bu is artik canimi gibmaya baslamisti. boyle olmaz gayri dedim. Bir sonbahar sabahi korkumun uzerine gitmeye karar verdim ve ne Tesaduf ki ikimiz de birbirimizi ariyormusuz.

Hiç degismemis, zamani durdurmus belliki. Kirmizi kapsonu, siyah kazagi ise mukemmel.
Ona yaklastikca zaman yavasliyor fakat bir tezatlik var. Kalp hizlaniyor, her atisi dahada hiddetleniyordu. Beyin telasla ne salgilayacagini bilmiyor. Kafasi karismis belliki. Ortaya karigib; adrenalin, seratonin ve biraz da dopamin...

Elinde farkli farkli birsuru zarf. Gulerek zarfi uzatti.
"Evleniyorum" dedi.
o an kendimi peronda bekleyen okuz gibi hissettim. dondum kaldim. dilim kemik oldu bir anda. agzimdan rastgele harfler cikiyor "ashskqlfqshqk" konusamiyordum. ilk basta yuzunu burusturdu ne oluyo gibisinden. Sonra basti kahkahayi. fakat ben gulemedim. nasil gulebilirdimki o zarfta benim ölüm fermanim yaziyordu.

Dugunune bekliyormus gelirse cok mutlu olurmus. En mutlu gunuymus. mutlaka bekliyormus. Oldumu simdi bu guzel insan. tam da seni sevdigimi soylecekken.

O gunden sonra hicbir sey guzel gitmedi.
Dokunamiyordum ellerim el olmustu bana, aglayamiyordum artik gozyaslarim tas olmustu, konusamiyordum kelimeler bogazimda dugumleniyordu.
Dilim aciyor dilim, annem biber surdugunde bile bu kadar acimamisti.

hicbir tepki vermiyordu vucudum, bitkisel hayattaydim sanki, sulayanim yoktu.
Zaten Dogru zamanda dogru yerde olamadik. Ne ben ona soyleyebildim sevdigimi. Ne de o anlayabildi benim onu sevdigimi...

Bugun onlarin en mutlu gunu. malesef dugunlerine gidemiyorum. burda bekleyen bir ipim var ve
ölüm ile yasam arasindaki ince cizgideyim. Yazi ve ya tura degil dik geliyor surekli. Devrilmiyor da bir tarafa. Sevmek tamam da sevilememek, sevdigini soyleyememek cok koyuyor be abi. birini seviyorsaniz lutfen soyleyin ona haykirin sevginizi. Siz benim gibi olmayin emi. Neyse cok uzattim acaba yazi mi, tura mi?

Not: ( Seni cok seviyorum "Sevgi". sana soyleyemesem de.)