aaylasecura

yaklaşık 2 yıldır din kavrdıbına inanmıyorum. öncede pek umrumda değildi ya neyse. şayet varsa yukarda biryerde tahmin edilemeyecek bir güç, böcek anatomisinden çok daha fazlasına zaman ayırması gerekiyordu. herneyse bu sorun değil. laf giydirmeye çalışanıda evire çevire giber, giydirmeye çalıştıklarıyla üzerine dantelli don yaparım. o dönemlerde beraber olduğum sevgilime bu konuyu açtığımda "ben inancı olmayan bir adamla beraber olamam" dedi ve beni terkedeceğini söyledi. gülümsedim " inançların arasında gibimi emmek var mıydı" diye sordum."benim inancım aşk, ve bu senin bana verebileceğin bir şey değil" dedim. o saniyede ruhuna boşaldım kısacası. evet sertti ve beklemiyordu böyle bir tepkiyi. ayağa kalktım, tekrar gülümsedim ve gittim. muhtemelen hala o cafede oturuyor.

kalbimden ismi geçiyor, ona duyurmaya cesaret edemiyorum bir türlü. yine geçmişten kurtulamam ve onu üzerim diye korkuyorum. ona üzemeyeceğim kadar çok değer veriyorum

narsistim ben, patolojik olmaya başladığını düşünüyorum. eskiden sadece bencildim, şimdi gerçekten narsistim.

sevgilimi 1.5 yıldır tanıyorum, 2 biradan fazlasını içmedi ve rutin yaşamından bir kere taviz vermedi.
istanbul'dan ayrılışımın 2. gününde sabah 5'e kadar içip bi de küfelik olmuş.

birilerine geçmişte yaşadıklarımı anlatmak istiyorum. içimdeki öfkeyi, acıyı ve nefreti kusmak istiyorum ama beni gerçekten dinleyecek hiçkimseyi tanımıyorum.
beni kullanan insanların farkındayım ama beni kullanmalarına hiçbir şey demiyorum. içimden ana avrat sövüyorum hepsine.

tamam sağol.

ne diyon lan zağar?

geçmişe dair sapkın bir özlemim var, geleceğin bilinemezliğinden olsa gerek. geçmiş ise yaşandı ve bitti ama onlar benim bildiklerim ve en önemlisi benim. özellikle "o"na karşı hissettiklerim.

bazen manik depresif ruh halleri yaşıyorum. "kız olsaydım kesin huur olurdum!" düşüncesinden vazgeçemiyorum.

sözlük camiasından birine, bana en sadık olan ve benim en sadık kalabildiğim duyguyla dolu içim: entel magandaya.. kimse artık bir şey için daha fazla bir şey söyleyemez demiş ya edip cansever. daha fazla bir şey dememek için nefret ediyorum. öfke değil bu zira öfke kontrol edilemeyebilir. öfkeyi unutabilirim ama nefreti asla...

yalnızlığı sevmiyormuşum gibi yapıyorum ama ne zaman yalnızlığım dağılmaya başlasa bir yolunu bulup yalnızlığıma geri dönüyorum.

lise zamanında bolca oynaştığım ama daha sonra izini kaybettiğim kızı facebook sayesinde üye olduğum bir grup aracılığı ile rastlantı sonucu buldum. fotoğraflarına baktım da hala lisedeki ölçülerini koruduğunu görünce pek bir şey kaybetmemişim dedim. burdan kendisine sesleniyorum : yasemin beni bul, valla göğüs estetiği masrafını ben karşılayacam. içim acıdı görünce.

banyodan sonra ellerimi yıkıyorum, yapmayınca ellerim yağlı gibi kirli geliyor.

2 yıldır en yakın arkadaşım olan insandan aslında deli gibi tiksiniyorum..en aciz anında ortada bırakmak istiyorum..
(bkz: ben huur çocuğuyum)

yaptıklarıyla ağzıma sıçmasına rağmen, hala o kızı seviyorum ben ya...

ne zaman mevzusu açılsa "aşka inanmıyorum" palavraları atıyorum ama içten içe aşık da olmak istiyorum. bir de kim olursa olsun, en yakın arkadaşım bile olsa, sevgilisinden ayrıldığında veya arası bozulduğunda deli gibi hoşuma gidiyor. bundan sadistçe zevk alıyorum

bazen hakikaten tum kızların gerizekalı olduğuna inanıyorum. böyle baya kendi kuzenim filan bile geri zekalı olduğunu düşünüyorum. ama sonra geçiyor hemen. bir de gerizekalı bitişik mi yoksa ayrı mı yazılıyor onu da bilmiyorum ve bakmaya da üşeniyorum.

herkes kendini özel zannediyor. sokağa çıksam 500 tane bulurum hemen o özel sananların aynısından.

kadın jedi nicki aldığına göre en büyük arzun zütünü gibtirmek sanırım. 2010 yılındayız dilediğin gibi yaşayabilirsin güzelim. o mavi kulaklarından tutup giberim istersen.