aşkın sabreymeye vakti vardı

gidip ustamla konuştum. işe tekrar başladım. ama hiç sevmiyordum o işi yapmayı çünkü kıyafetlerim sürekli kirleniyordu. bu da benim hoşuma gitmiyordu. baktım olacak gibi değil. ustamı karşıma alıp adam gibi konuştum. şöyle bir durumum var eğer o eve iş düşerse mutlaka beni çağır gelmem gerek dedim ve işten çıktım.

bir kaç gün sonra ustam aradı. gel dedi o evde iş var diye. inanamadım. heyecandan ölmek üzereydim. bu kadar çabuk mu dedim. içim içime sığmıyordu evden çıkıp dükkana kadar koştum. yürüyerek 15 dakikalık yoldu ben 5 dakikada dükkandaydım. alet edevatları hazırlayıp yola koyulduk.

öss sınavından fena puan çıkarmamıştım. dört yıllık bir fakülteye yerleşebilirdim. ama benim aklımı o kız kemiriyordu. çünkü eğer gitseydim bu şehirden. onu bir daha göremeyecektim.
okul bitmişti artık onu görmek bir hayal gibi geliyordu bana. onu hemen her gece rüyalarımda görüyordum. günde beş altı defa onların kapısının önünden geçiyordum. bir hafta iki hafta derken bunu hiç görmedim. ne pencerede ne kapıda ne de balkonda. onu görmemek canımı yakmıyordu. çünkü onu özlemek bana o kadar değişik bir duygu veriyordu ki. bir şekilde onu görmem gerekiyordu onun için bir şeyler yapmam gerekiyordu. daha önce de belirttiğim gibi elektrikçilik de yapıyordum ama o ara öss'ye hazırlık bahanesiyle işten çıkmıştım. ve şimdi yine o işe dönecektim. çünkü aklımda mükemmel bir fikir vardı.

nerdesin amk beklemedeyiz

rezerved

devam et panpa dinlemedeyim

rezerved panpa okurum sonra

reserved

ve araya yaz tatili girdi ben ona hala kendimi ifade edememiştim. yaz attili boyunca yaşadıklarımı anlatmak üzere yarın gece görüşürüz ben şimdi brakıyorum. işleri toparlayıp shifti devretmeye hazır hale getireceğim.

dinlediğiniz için çok teşekür ederim sayenizde o hisleri tekrer tekrar yaşıyorum.

şimdilik esen kalın

her gün bizim sınıfın balkonunda onun geçmesini beklerdim gelirdi. ona bakardım geçene kadar. geçtiğinde ben terasa koşardım. teras dershanenin kantiniydi bizim sınıfın bir üst katıydı. terasta tekrar onu izlerdim. o kapıya gider zile basar duvara yaslanır benim olduğum tarafa bakardı. her günüm böyle geçerken aklıma bir fikir gelmişti.
çok çocuksuydu ama fikirdi sonuçta
iki tane deneme sınavı kitapçığı aldım. her bir kitaba yarım kalp çizdim. ve tükenmez kalemle olabildiğince kararttım.

kız yine geldi kapıya vardı zile bastı ve duvara yaslandı. ben de bu kitapçıkları kaldırdım. ve havada birleştirdim. karşıdan bir kalp görünümündeydi. bunu kimseden çekinmeden dershanenin terasından yaptım.
kız bir tepki vermedi ama ben de bir tepki beklemiyordum belki de. çünkü o an sadece kendimi ifade etmek istemiştim.

hadi amk hızlı yaz

zaman hızla akıyordu. öss yaklaşıyor ve okul bitiyordu. eğer okul bitene kadar bir şey yapamazsam onu yaz boyunca görmeyebilirdim. çünkü öyle bir yerki yaşadığım yer. güzel kızlar evden dışarı adım atamaz. sanki yicez amk. altın gibi saklarlar kızlarını.
gidip konuşmuştum beni görmüştü. niyetimi anlamıştı. ama bi kişi daha vardı onun aklında. hani müritlerimden ilki mesajımı iletmişti ya biri sana aşık olmuş diye. onun dışında diğer arkadaşım da söylemişti ama kız beni daha görmemişti. yani kim olduğunu bilmiyordu onun da. oysa anlasa üçünün de aynı kişi olduğunu belki evet diyecekti hemen. belkide bir fırsat bulabilse yine de evet diyecekti.

@50 utangaçlığım o zamana kadar geçmişti aslında oraya değinmedim ama lise yıllarında benim ablam yaşadığı şehirden bizim şehre döndü. ve uraya yerleşti. hayat dolu bir kadındır. kızı da aynı onun gibi. bunlar beni çok severdi sürekli eve çağırırlardı. ben o zaman da utangaç biriydim. insan ablasından bile utanırmı amk. öyleydim ben. bunlar benimle muhabbet ede ede bei şımarta şımarta lisede yeni yeni kendime geldim. çocukluğumu lise yıllarımda yaşadım. hayatımda anneme şaka yapmaya bile çekinen ben. annemin yanağını öpüyordum lan. bu o kadar değşik bir duyguydu ki.

ben hiç şımartılamıştım. o yüzden hep çekingen davranıyordum. ama ablamın beni şımartmasıyla 17li yaşlardan sonra çocukluğumu yaşadım. babamla şakalaşmayı öğrendim. ailede söz sahibi olmayı öğrendim. iletişimim güçlendi.

çayımı demledm 3 e kadr yazmassan giberm

lan utangacım diyorsun satanist oldum mürit yönetiyorum diyorsun yalanını gibeyim amk atayizi ya

not: şakirt değilim

neden kimse soru sormuyor amk çok mu gerçekçi anlatıyorum da kimse yalanlamıyor

arada birileri soru sorsa fena olmazdı hani

bu durumun bana verdiği öfkeyle gündüz gözüyle kızla konuşmak için hazırlandım. öğlen arası inip çıkmalarını bekledim. kız geldi yanında 5-6 tane kız var gidip hepsinin ortasında kız "biraz konuşabilir miyiz?" dedim.
kız : ben mi? (şaşırmış gözlerle kekeledi)
ben : evet sen (başka kim olacak amk beynimi gibtin)
kız : şimdi mi? (herkesin ortasında mı diyor gözleriyle)
ben: ne fark eder şimdi yada başka zaman ama konuşalım.
kız: benim şimdi işim var sonra (yüzü kızarmıştı kızın görüyordum)

ama o kadar güzel ve masum bir yüzü vardı ki. o konuşurken ben acı çekiyordum. tamam deyip uzaklaştım. aslında takıntılarımda haklıydım. çünkü artık herkes beni parmağıyla işaret edecekti. sanki kimse yapmıyor da bi ben yapıyorum amk. sanırım benim tek farkım. o kadar güzel bir kızın peşinden koşmaktı.

bir sabah saat altıda uyanıp lisenin yanına gittim. amacım onu sabahın köründe görmek. ve onunla o şekilde konuşmaktı. hem kimse olmazdı etrafta hem de sabah sabah ilk gördüğü kişi ben olacaktım.
ama çok erken gelmiştim. uykusuzdum da. bekledikçe sıkılmaya başladım. etrafta kimseler yoktu. bu benim işime geliyordu. caddede in cin top oynuyordu. ve kız kapıdan çıkıp bana doğru geldi. tam cadde müsait kimseler yok diye düşünürken. sanki bütün şehir anlaşmış aynı anda o caddeye varacakmış gibi oldu. neye uğradığımı şaşırdım. kimseye belli ettirmeden arkamı dönüp gittim.

suya düşmüştü bütün planım. anlamıyorum ki kendimi. kimden çekiniyordum. kim ne diyecekti. hem ne derlerse de bana ne. neden bu kadar takıntılıydım hiç anlamıyorum.

rizörv

bu şekilde bir yere varamayacağımı anlayıp kendim halletmeye karar vermiştim. çünkü benim istediğim kadar hiç kimse isteyemezdi. çünkü ben kendime istiyordum onlar bana benim istediğim kadar isteyemezdi. bu çok doğal bir şeydi. kendim halledeceğime karar verdim ama nasıl halledecektim. bir şekilde onu tenha bir yerde ya da bir zamanda görüp konuşmam gerekiyordu. sonunda nasıl yapacağıma karar verdim

dinlemedeyim moruk