aşkın sabreymeye vakti vardı

buruk bir kalp sızısıyla dershaneye doğru gittim. o da önümde arkadaşıyla beraber gidiyordu. saçları dümdüz beline kadar uzanıyordu. kestaneydi saçları ve artık onun endamı bende bir heyecan yaratmıyordu. bana bunu yaptığı için o an içimden kardeşime çok kızıyordum. ama yapacak bir şey yoktu.

daha dershanenin başlarıydı ve dershane yönetimi öğretmenleri sınıf sınıf dolaştırıyordu. bizim sınıfın kapısı açıldığında ilk önce çocukça hareketleriyle meşhur müdürümüz girdi. ardından manevi abim ve gitar hocam girdi ve ardından bir kadın girdi. doğruca benim olduğum tarafa yürüdü. pencereye yaslanıp bana göz kırptı.

okul dağıldı ve öğrenciler bir karınca sürüsü gibi üstüme gelmeye başladılar. ben bir köşeye geçmiştim farkedilmek istemiyordum çünkü okul kapısında şehrin serserileri kopukları beklerdi. ben öyle görmüyordum kendimi. kardeşimi gördüm okuldan çıkarken. seslendim en azından tek başıma olmayayım dedim. kardeşim ve arkadaşları etrafıma doluşurken onu gördüm. karşıdan bir ceylan gibi süzülüyordu. ama ben kardeşime olayı çaktırmak istemediğimden. şu gelen kızlar kim dedim dalgaya alarak ayarlasana abine. "boşver ya kendini beğenmişin tekidir" dedi onun için.

o an biraz üzüldüm ve ona karşı olan hislerim değişti. ne kadar garip değil mi. bir haftadır onu arıyorum. bir kişinin lafıyla hemen vaz geçiyorum. biz insanlar eğer başkalarını dinlemektense kendimizi dinleseydik. dünyanın en mutlu varlıkları biz olurduk.

upupupupupupp

upupupupupupp

baktım böyle olmayacak araya birilerini sokayım dedim. bizim dershaneden sevmediğim bir çocuk vardı. onunla gece ayinleri sırasında tanışmıştım ama onu tanıdıkça aslında iyi bir insan olduğunu anlamıştım.

gece ayinlerimi. aslında ben o ara matraklık olsun diye satanistliğe soyunmuştum. bizim dershane gece etütleri için 23:00 a kadar açık olurdu. biz akşam yemeginden sonra dershaneye giderdik. ben geceleri kapkara giyinip gözüme sürme çekerdim. kantinde oturur. arkadaşlarıma cinler hakkında hikayeler anlatırdım. ilk başlarda birkaç kişiydik. zaman geçtikçe sayımız arttı. ve ben kantine geldiğimde bürün masaları birleştirirler beni en başa oturturlardı. artık kimse oraya ders dinlemek için gelmezdi. millet beni dinlemek için gelirdi. kendimi doğa üstü güçleri olan biri gibi görürdüm. herkes bana bir şeyler danışıyordu.

o ara en yakın arakadaşımın sözde aşık olduğu bir bayan hoca vardı. sırf bu hocayla takılıyor diye bir adamı (dershanemize sonradan gelen kimya hocasıydı) korkutup şehirden göndermiştim. dedim ya artık kendimi tanıyamaz hale gelmiştim. o zamanlar din kavrdıbını yitirdim bir boşlukta sürüklenip gidiyordum.

elimde kalan tek şey o kızdı. onu artık tehlé olarak anıyordum adını henüz öğrenmemiştim aslında öğrenmek de istememiştim. çünkü onu anmak için bir isim vardı cebimde ve ben ona sadece tehlé diyordum.

dershanede arkadaşları kantine toplayıp hepsine böyle bir kişi tanıyıp tanımadıklarını sordum. adamlar benden daha çok heyecanlanmıştı. artık nasıl anlattıysam dershaneyi gibtir edip sokaklara döküldük. çarşı sokak bu kızı arıyoruz.
bütün gün şehirde sokakta ya da çarşıda ne kadar kız varsa bana gösterdiler. ama yoktu. kendimi çok tuhaf hissediyordum. arkadaşlarım o kızı bulmamı belkide benden daha çok istiyorlardı. çünkü onların dediğine göre ben çok yakışıklı ve iyi bir insandım. ve bir sevgilimin olmaması onları üzüyordu. iki üç gün geçti en son çare olarak. hayatımda yapamam dediğim şeyi yapıp; lisede okuyor olabilme ihtimalini düşünüp lise kapısında beklemeye başladım.

neyse pek talep eden olmadığına göre ben bu geceyi burada kapatayım. yarın bakarım rezerveler alındıysa deva ederim.

not: @8 kusura bakma panpa çok geç kaldın söz yarın telafi ederim

yaklaşık bir yıl yalnız kaldım. kimseyi beğenmiyordum. etrafımdaki kızların hepsi sıradan güzel kızlardı. benim istediğim sıra dışı bir güzellikti. ben ona baktığımda kendimi unutmalıydım. benim seçiciliğim böyle bir şey. maksat sevgili yapmak değil yani maksat sevgilide kaybolmak.
annemin sesine uyandığım bir sabah içimde anlatılmaz bir his vardı. gözümü açar açmaz yatağımdan fırlamış ve annemden o 5 dakikalık biraz daha uyumayı dilememiştim.

kahvaltı yapı evden çıktığımda annem "dikkat et kimse kaçırmasın seni benden" demişti. çok iyi hatırlıyorum. dersanenin yolunu tuttum. çarşıda bir şey gördüm öyle bir şey ki bu. bana doğru yaklaşıyor. başta onu iyice görebilmek için adımlarımı hızlandırdım. gözlerim gözlerini seçince durdum.

upupupupuup

okul dağıldı ve bizim liseli bebeler koşa koşa okuldan çıkıyorlar. kimisi kavga ediyor, kimi arkadaşına ana bacı düz gidiyor.
okul nedeyse boşaldı bizim tehlé ve saz arkadaşları en son çıktılar. kapıya doğru geldiler. üç arkadaşı beni geçti. ama sanki eve gitmiyordu bu defa çarşıya gidiyordu çünkü çarşı tarafına doğru dönmüşlerdi. sonra tehlé ve iki arkadaşı da beraber çıktılar. önlerine atlayıp tehlé'ye "müsade var mı?" dedim. o gıcık arkadaşı duracak gibi oldu ama diğer kız onu çekti ve sadece ben ve tehlé kalmıştık. abi iyi anlayışlı kızın da hali başka oluyor lan. direk herkes gitti ikimiz kaldık.
tehlé bir şey diyemeden bekledi ben de o sırada "biraz konuşabiliriz değil mi?" dedim
tehlé : olmaz şimdi (yine o bakışlar vardı gözlerinde ama bu defa ben daha katıydım.)
ben : neden olmaz yani sebep söyle bana
tehlé : çünkü (biraz düşündü ve) çünkü işim var.
ben : kısa sürecek fazla konuşmayacağım söz
tehlé : arkadaşlarım bekliyor
ben : bak işte bekliyorlar seni bir yere gitmiyorlar. ne olur izin ver.
tehlé : ama işim var yemin ederim.
ben : tamam o halde müsade et de ben konuşayım sen sus
tehlé: olmaz bir şey deme. (lan ne olurdu sanki orada susup konuşmasan canını alacak değildim ya sadece kalbinde oturacak bir minder istiyordum.)
ben : lütfen bak ne olur söyleyip giderim sadece duy (o söyleme dediği için söyleyemiyordum. oysa o kadar kolaydır ki iki kelimeyi söylemek. zaten orada iki-üç dakika konuşmuştuk. ama sırf onun izni yok diye o iki kelime ağzımdan çıkmıyordu. söyleyip kaçmak istiyordum ama dilim varmıyordu. mühürlenmişti sanki beynim mantıklı düşünemiyordum.)
tehlé : şimdi olmaz ama sonra söz (bunu söyledikten sonra gözlerim ona git dedi ve gitti.)

rezerverd

bana söz vermişti. bir gün konuşacağımıza söz vermişti. ama o gün ne zamandı bilmiyordum. bir daha gelmem dedim lisenin önüne. zaten yeteri kadar rezil etmiştim kendimi. eğer söz verdiyse mutlaka bir gün uygun bir zaman yaratacaktır. o kadar da duygusuz değildir her halde bir yıldan fazladır onun peşindeydim. o beni görmezden gelemezdi. biraz ara vermeye karar verdim. biraz ara. çünkü içim rahattı artık ondan bir söz almıştım.
akşam dershanede tehlé'nin kuzeni gülçin beni bekliyordu. olanları duymuş bana hesap sormaya gelmiş.
sen değilmiydin bana git konuş diyen dedim. şimdi neyin havasını yaşıyorsun dedim.

panpa dinliyorum seni hem de dünden beri kegib kegib hep okudum. bu gece son 3 sayfayı okudum yazar gibisin çok iyi panpa... cidden çok merak ediyorum yaşadıklarınızı. aynı geçmişten fırlamıs gibisin nostaljiyi çok severim bu yüzden de sana uygun olduğunu düşündüm soundtrack buldum * beğenirsen ekle ilk entryne http://fizy.com/#s/1h6ghs

reserved

reserved

reserved

o sıralarda dershanede bir gece planlamaları yapılıyordu. hafta sonu öğrencilerinden bir kaç sınıf toplanmış fasıl tarzı bir gece düzenlemeye çalışıyorlardı. bu sınıflardan biri arkadaşımın sınıfıydı. ismi novanda'ydı. novanda benim çok yakın bir arkadaşımdır. onunla takılırken gayet entellektüel biriyimdir. tanıyamazsınız beni. çünkü adam o kadar bilgiye aşık biri ki. onun yanında öyle takılmak zorunda kalıyorsun. yok hani kendim olduğum zamanlarda beni yadırgadığı da yok. ama ne bileyim. bazen onun gibi görünmek güzel geliyordu. belki de bu kişinin kendi kimliğine olan korkusundan dolayıydı.
işte gel dedi bizim fasılda biz söyleyelim. sen ve mesut gelirsiniz. tamam dedik anlaştık. ama şöyle bir şey var ki fasıl hem açık havada hem de herkese açık alanda yapılacakmış. ona da tamam dedik ona da itiraz etmedik.
bu arada tehlé'nin kuzeni gülçin de hafta sonu sınıflarındandı. zaten o beni sahnede gördüğünde kısa süreli de olsa bir şok yaşayacaktı. en önemlisi kendi bestemi seslendirdiğimde "bu şarkıyı kime yazdığımı burada birkaç kişi biliyor. şu anda onlar benim kimden bahsettiğimi çok iyi biliyor" dediğimde gülçin heyecandan altına işeyecekti neredeyse.
yok anlamıyorum acaba üzerine mi alınmıştı. çünkü bir insan ancak o kadar heyecanlanır. ben o şarkıyı ona değil tehlé'ye yazmıştım.

takipteyim panpa

o ara sıradışı bir şeyler yaşıyorduk birbirimizden habersiz. hani bir liseli atasözü vardır ya "saati aynı görürsen (20:20, 12:12 vb) biri seni düşünüyor" diye. işte o zamanlar neredeyse her gün saati 17:17 yakalardım. her yakaladığımda nerede olursam olayım koşa koşa onu görmeye giderdim. çünkü ne zaman 17:17 görsem her defasında onu ya balkonda ya pencerede ya da kapıda görürdüm. onu 17 eylül günü görmüştüm. hergün 17:17'de onu gömeye giderdim ve 17 ay onu kazanmak için uğraştığımda onun yaşı da 17 idi. şu an hayatımda 17'nin belki de ondan dolayı bambaşka bir değeri var. hani böyle uğurlu sayı seçer gibi değil. ne zaman 17 görsem duygulanırım. 17'de tehlé'nin yüzü gizlenmiş sanki.

novanda'nın internet cafe ve bilardo salonu vardı. genellikle orada bilardo oynayarak geçirirdim zamanımı. salon bodrum katında olduğu için telefonumun şebekesi çekmiyordu. tabi o zamanlar bodrum katlarına inmemişti telefon şebekeleri. yine böle bir günün akşama yakın saatinde çıkmıştım salondan bir sigara almak için. bu sırada telefonuma bir mesaj geldi.
"tehlé dershanede kuzeniyle gelmiş çabuk dershaneye gel" ben bu mesajı okuduğumda daha okuyorken koşmaya başlamıştım. ama öyle bir heyecanla koşuyorum ki. kız benim evime gelmiş sanki. aralıksız depar atıp dershaneye vardığımda temizlikçiyi gördüm sadece. bütün öğrenciler akşam yemeğine dağılmıştı. binadan çıkıp kapıya oturdum. telefonu çıkartıp tekrar mesajı kontrol ettim. kuzenim göndermişti mesajı ama üzerinden iki buçuk saat geçmişti. kalkıp toparlandım, omuzlarımı silkip salona geri döndüm. novanda bana "nerelerdeydin?" diye sorduğunda; ona sigara almaya gittiğimi söyleyecektim.