ağlayamamak

herşey 14 sene önce annemi kaybetmekle başladı. biz annemi kaybettik sanarken aslında hayatımızı kaybetmişiz. babam ben ve birde erkek kardeşim kalınca tüm aile dostlarımız yaklaşmayı bıraktı davetleri kesildi ziyaretleri bitti. dünyamızı kaybettik. evimizin gülünü sultanını kaybettik. daha sonra katı olan babamın gerçek yüzünü o yufka yürekli adamın bizi kontrol etmek için rol yaptığını gördük. günde 12 saat çalışan bir adamın sabah 7 de kalkınca kahvaltı hazırlayıp işe gitmesini seyrettim o beni uyuyor sansa da biliyordum. akşam 7de gelip bize yemek hazırlaması. annemin 8.5 ay hastanede yattığı için sağa sola yaptığı borçları kapatmaya çalışırken bizimde gün içinde aç kalmayalım diye elinde ki sigara parasını bize vermesini seyrettik. birşey gelmiyor ki elimizden anasını satıyım daha 9 yaşındasın anca seyrediyorsun. tüm akrabaların sadece çıkar için akraba olduğunu anlıyorsun ama geç oluyor düşmüşsün zaten o tak çukuruna batmışsın. onlarda gel kurtarayım seni diye yaklaşıp iyice taka batırıyor. Tabi insan nelere alışmıyor ki buna alışmasın. bizde alıştık bu duruma annesizliğe. aradan zaman geçti 12 sene geçti ben liseyi bitirdim üniveristeyi bitirdim derken mezun oalcağım sene babamın öldüğünü öğreniyorum. bilenler bilir deniz ve liman bölümden dgs sınavı ile kaptan olabilirsin planlar abbamızı rahat yaşatalım derken baban gidiyor kalıyorsun bir sen birde senden 3 yaş küçük kardeşinle. iyice taka battım diyorsun. yıllar önce seni aramayı kesen arkadaşların akrabaların aramaya başlıyor anlıyorsun durumu, iyice kavrıyorsun. en kötüsü de ölümüne üzülemeden cenaze için otobuste giderken zaman geçmiyor ve AĞLAYAMIYORSUN ve üzülmekten başka bu adamın borcu vardı onları ödemek lazım onları nasıl öderim diyorsun okulun mezuniyetini bırakıp işe mi girsem diyorsun. acaba nereye ne borcu vardı diyorsun. daha babanın ne zaman nasıl öldüğünü bilmeden düşünüyorsun bunları çünkü şerefsiz hayat böyle eğer düşünmezsen çıkarı olmayan piranalar köpek balıkları senin etrafına gelir mi ? içine atıyorsun kardeş iyice daha 23 yaşında saçların beyazlıyor. ruhun daralıyor. mezarlığa çıkamıyorsun bakamıyorsun soranlara bahaneler uyduruyorsun. kızıyorlar ama olsun diyorsun. çünkü sığdıramıyorsun babanı, sırdaşını, arkadaşını, dostunu o kara toprağa üstüne toprak atamadığın anı hatırlıyorsun. aklına geldikçe kalıyorsun öyle ama anlamasınlar diye dışa vuramıyorsun. gerçi dışa vursan da anlamıyorlar zaten. telefonda kayıtlı olan ses kayıtlarını görünce dosyaları kapatıyorsun ama geçmiyor.