99 depremini hatırlayanlar

başın sağolsun panpam, hatırlamam mı

@74 zaten o gölcükteki binaları yapanlar o 3 yaşındaki çocuğun günahını ağır ödeyecekler. denizi kumla doldurup ev yapmak neymiş görecek onlar

amina kodugumun senesi cocuklugumun son yiliydi iyi seyler yerin dibine girdi kötülükler daha cogaldi sanki

45 bin ölü vardı neredeyse ve bunların sadece 25 binine ulaştılar. geri kalan 20 bin yalan oldu resmen bulunamadı. gölcüğü zaten deniz aldı zütürdü. gölcüğe arama kurtama ekibi hiç bakmadı bile umut yok imkansız çünkü. avcılarda 900 bina yıkıldı. yalova desen zaten ceset kokuyordu. gölcükteki evlerin yapan mütahitler onca insanın ölümünü nasıl öderler artık bilemem.

@70 ben halen aklıma geldikçe üzülüyorum gözlerim doluyor. onların gibtiği kız becerdiği rus falan beni hiç bağlamaz. ben burada duygu sömürüsü de yapmıyorum. biz bu acıyı beraber yaşadık. ben enkazdan ölü bebek çıkarırlarken gördüm de haftalarca ağladım kardeşim. ben bu olayı göz ardı edemem. 45 bin vatandaşımız öldü. 20 bini halen bulunamadı.

hatırlıyorum park ve okul bahçesinde yatmıştık gece

bazi huur cocuklarinin yasi bile yetmiyor panpa :(

başın sağolsun kardeş

up up up

up up up

panpa ben sakarya/adapazarındaydım deprem sırasında yanımızdaki 3-4ev yıkılmıştı izmirden akrabalar telefonla aramaya calısmıstı telefonlar kitlendiğini için aramayadılar ulaşamayınca sakaryaya geldiler yıkılan evlerden yolu bulamayıp 3-4saat geç gelmişleri :(
niye hatırlattın lan :(

@67 kardeşim herkes yaşadığı bu acıları bırakalımda unutulsun mu. sözlükte her gibtiri taktan başlık var bu başlığın olması kötü mü oldu sence

up up up

@68 sende haklısın be panpa soltaşağa baktımda yok zütüm ifşa yok amımı kim gibicek yok bunu satıyorum ediyorum

panpa ölüm yok ama korkusu yetiyo be. ayrıca o ateş topu olayını çok anlatmışlardı zamanında herkes ateş topu çıkmış marmaranın üstünde diyodu.

up up up

up up up

99 gecesi çok dehşet verici bir geceydi. o ambulansların siren sesleri her yerde. buraya adapazarından cenazeler geliyordu. komşumuzun bir kızı vardı adapazarında hemşirelik yapıyordu. evliydi 1 yaşında bebeği vardı. birde kız kardeşi vardı hemşirenin 15,16 yaşında. işte bu kardeşi adapazarına gidecek ablası çalışıyo ya bebeğe bakacak işte. gidiyo adapazarına gidiş o gidiş. hemşire, damat, bebek, kız kardeş öldü. hemde feci bi şekilde ölmüşler bulundukları evin altında simit fırını varmış. direk fırına düşmüşler.

izmirdeydik ailecek, babamın aşırı kuralcı olması yüzünden deprem odamız bile vardı lojmanda, ayrı temelden yapılma öyle sağlam ve denişik yaptırmıştı lojmanı peder bey. neyse gece oldu biz bir uyandık tam hatırlamıyorum saati ikizimle aynı odadaydık, bir sandık var onun arkasına kolonlara geçeceğiz plan bile yapılmış depremde nolacak diye biz oraya girdik 8-9 yaşında çocuk amk ne bilsin oyun sanıyorum ben hala. ama titriyoruz annemler de odalarında girmişler oraya neyse sallantı geçti biz deprem odasına girdik. ama odada 3 ay yaşanır kuru gıdadan mamaya el fenerinden ilk yardım setine, istanbulda olan bir tek dayımlar var. bizim aklımız onlarda onları aramaya çalışıyoruz ama ne mümkün dıbınakoyim hatlar komple gitmiş, annanem kadıncağız kalp krizi geçirmenin eşiğine gelmiş ne bize ulaşıyor ne dayıma neyse zor bela babam emniyetten falan bir şekilde ayarladı da dayımla konuştuk. o zaman kuzenim var 2 yaşında daha bebek, apartmana giremezsiniz falan gelin bize gelin ev daha yeni yapıldı yıkılmaz falan dediler. biz ama hala tetikteyiz dıbınakoyim evde aşırı hassasiyet var depreme karşı. peder beyler erzincan depremini falan yaşamış o yüzden. aklımda kalan anı odur gecenin bir yarısı dayımları aramaya çalışmak. neyse allahtan hiç bir yakınımıza birşey olmadı.

Başın sağolsun bu arada.

17 ağustosta mersin'de bir gençlik kampındaydım. 1 hafta süre boyunca ailemle iletişime geçememiştim. yaş 11 idi ve deprem söylemleri pek bir şey ifade etmemişti. kamp dönüşü, evde babam yoktu. yardım zütüren ekiplere katılmış. sürekli deprem haberi izleye izleye yemin ederim yaşlanmış, üzerime bir olgunluk çökmüştü. 1 ay sonra babam geldi eve. saç sakal bir karış. üzerine ceset kokusu işlemiş. bütün elbiselerini çöpe attığımızı, babamın saç sakal hepsini kazıttığını hatırlıyorum. sonra 12 kasımda bir akşam yemeğinde yakalandım depreme. hayatımda ilk ve son kez hissettim depremi. kötü bir duyguydu, hele ki 2 3 ay önce yaşanan o felaketin üzerimizde bıraktığı izler geçmemişken... zordu işte. allah yaşatmasın o günleri bizlere.