90 larda çocuk olmaktır hayat

benim bianchi 21 vites bigibletim vardı, ilkokul 5'te karne hediyesi olarak geldiydi. hala gözüm gibi bakarım. bir lastikleri değişti dıbına koyim :'(

saklambaç oynarken mahallenin en güzel kızları benimle saklanırdı, öğretmen çocuğu olmanın havası ve zengin olmanın getirileri bütün mahallece hissediliyordu. ayrıca mahallenin en temiz çocuğuydum lan, evden sabun şampuan hiç mi hiç ekgib olmazdı, ak pak gezerdim her yerde.

yakalarımı, önlüğümü kendim ütülerdim okula gitmeden önce.

yumurtamı kendim pişirirdim, narenciye sıkacağına gücüm yettiğince abanır, meyvesuyunu kendim çıkarırdım.

annem zeytinli poğaça yapardı bana, içi zeytin kaynardı. halâ aynısından yapar; ve annemin en sevdiğim yemeği zeytinli poğaçasıdır.

uçurtma yapardık, tabi benim kafa matematiğe çok iyi bastığından hiçbir uçurtmam ölçüsüz veya oransız olmazdı. başka çocuklar marangoza giderken "abi şöyle böyle" diye kekelerken ben direk ölçüsünü, ağaç cinsini falan söylerdim. ki herkes benim uçurtmalarımı alabilmek için jiletli uçurtma yapardı kendisine, ama ben mahalledeki abilerle değil amcalarla muhabbette olduğumdan hiç kimse benim uçurtmama dalamazdı.

arkadaşlarım kıskanırdı beni öğretmen çocuğuyum diye, futbolda hep bana faul yapmaya kalkışırlardı. birisinin yüzünden sağ ayağımı burktum, alçıya alınmıştı; geçtikten sonra okula geldiğimde o çocuk özür maksatlı "salçalı ekmek" getirmişti bana. hatırlıyorum, "kır, yarısını sen ye, yoksa özrünü kabul etmem" demiştim ona. ağlamıştık beraber.

bana ilk aşık olan kız, bana plastik bi papatya verdiği için (sonbaharda ne gerçek papatyası amk) onunla dalga geçmiştim. bana aşık olan ilk kızı üzmüştüm. sanırım bahtımın pek de açık olmamasının sebebi o; ki o kızı görürsem ayaklarına kapana kapana özür dileyeceğim, hakkını helâl etmesini isteyeceğim.

ablam liseye yeni başlamıştı ben 90ların sonundayken, onun okuluna, kantinden bişeyler yemek ve onun kız arkadaşlarıyla muhabbet etmek için giderdim. hepsi de beni severdi (ve pek çoğuyla hala muhabbetim var). bizim zamanımızda dalavereler yapılmazdı, sevgi vardı. kâh abla kardeş, kâh aşıklar (ki o kızlardan birine tutulmuştum, çok güzel ve uzun saçları vardır. halâ daha uzun ve düz saç favorimdir)

özet:
90 larda çocuk olmaktır hayat, hakkaten de öyle.

edit:
şimdi gene inceoğlu'nun kuru kuru poğaçalarıyla falan idare ediyoruz sabahın körü. bir de kahvaltı hazırlıyorum üşenmezsem.
ama annem kadar güzel et yemeği yaparım, ev hayatı öğretiyor insana amk.
o değil de küçük tüpten kurtulup bi dört göz ocak alabilsem çok güzel olacak, çevikbir'e çıkıp dilenesim var panpalar.

edit2:
çok miktarda aşkının olması ve hepsinin doğal olmasıdır 90 larda çocuk olmak :)

edit3:
gündüzcülerden amın feryatları çıkmış, şukuları verildi ama gece daha derinden yazıcam amk. sırf sizlere özel.