beyler çok kötü günler geçiriyorum. şimdi diyecekseniz "aq 9 yıl ilişki mi olur, yok gibtir git, yalanını gibeyim".. belki inanmayacaksanız ama gerçekten 9 yıllık bi ilişkim var.

liseden beri çıkmaya başlamıştık. üniversitelerimiz aynı şehirdeydi ve her gün görüşüyorduk. yüksek lisans için 2 yıl ingiltereye gittim o süre zarfında da ayrılmadık. hatta bir kaç kez yanıma geldi ben de türkiyeye geldim.

şu an ikimizde çalışıyoruz hiç bir maddi ve manevi sorunumuz yok. her şey harika. iş araba ev... geriye sadece evlenmek kaldı. hatta bugün yarın yüzük alacağım ve güzel bir evlenme teklifi edeceğim diye düşünüyordum. bugüne kadar yüzük takmadık evet üniversitede taktık kendi aramızda ama sonradan saçma geldi, yüzüğün bi anlamlı bi değeri olmalıydı o değerin de olduğuna inanmadık ve bir kaç ay sonra yüzükleri çıkardık. hala duruyor hatıra. neyse

dün buluştuk yine aldım biramızı, açtık sandalyemizi yine sahilde içiyoruz ama kızın suratı bir karış.. iş yüzünden olduğunu tahmin ediyordum yine her zaman ki gibi eğlenceli ve güzel konular açıp keyfini yerine getirmeye çalıştım ama işe yaramadı. çok ufak bir konudan gereksiz yere tartışma yaşadık. ben yüzde yüz haklıydım ama bir şey demedim uzatmak istemedim. sonra arabaya bindik gidicez flashında hep hüzünlü şarkılar var.. "neden bu kadr hüzünlü şarkı dinliyorsun" dedim "hiiç" falan dedi. şarkılar da çok ağır şarkılardı. bildiğin ayrıldıktan sonra içmelik şarkılar... neyse eve bıraktım bana sarıldı ama hiç bir sıcaklık hissetmedim tam tersi sanki buzdolabına sarılmışım gibi soğukluk geldi sonra indi arabadan. ben de eve gittim ve aradım. "hiç bir şey yok" tarzı cevaplar verdi. sonra ben sırara edince "konuşmamız lazım" dedi. ben bi anda şaşırdım "hayırdır" dedim

bir aydır böyleyim ama sana ilk defa hissettirdim. eskisi gibi heyecan yok ilişkimizde. hep aynı.. artık seni görsem de görmesem de bir şey fark etmiyor. attığım mesajlar otomatikleşti. sabah günaydn haayatım günaydın aşkım gbi mesajları alışkanlıktan yazıyor gibi hissediyorum. bir aydır bunu düşünüyorum. sende hiç bir suç yok. sen çok iyi bi insansın hatta harika bir insansın. sorun bende. neden böyle oldu anlamıyorum ama elimde değil. kendime çok sinirliyim. ama sanki aramızda sevgi yok sadece alışkanlık var. ne yapacağımı bilemiyorum. sana söylemekle doğru mu yaptım onu da bilmiyorum. senden ayrılmak da istemiyorum. ayrlıp pişman da olmak istemiyorum.

gibi gibi konuştu.

resmen bir iğne ile kalbimi deldi ve kalbimden vücuduma kan boşaldı. içim yandı içim kanadı resmen. hiç bir şey diyemedim. boğazım düğümlendi. çünkü benim ona sevgim azalmadı her gördüğüm de "şu güzelliğe bak" diyorum telefonla konuşurken bile "dünyaynın en güzel kızıyla mı görüyorum" diyorum. inanın bunları içten diyorum ve her defasında farklı cümleler çıkıyor kalbimden.

düşünmek için zaman istedi. dünden bu yana kendime gelemedim. bugün zoraki olsa da buluştuk. bir kaç dakika sadece. bana bakamıyordu bile. ayrılmadan sarıldım o da sarıldı ama hiç bir şey hissetmediğini söyledi.

tekrar parçalandım. öyle donup kaldım.

keşke böyle hissetmesem ama elimde değil inan dedi. deprosyona mı girdim anlamıyorum hiç bir şey den zevk almıyorum şu günler. biraz zaman var kendime geleyim dedi.

ne yapacağım bilemiyorum
iş çok ciddi taşşak geçmeyin lütfen
çok kötü durumdayım panpalarım

edit: akşam baya içmiştim uyuya kalmışım sabah kalktığımda mesaj çekmiş kahvaltıya gidelim mi diye. konuşuruz diye. sanırım ayrılacak aq

edit 2: sabah kahvaltı yapamadık die akşam yemek yiyelim diyor. sanırım kararlı

edit 3: dün akşama kadar bekledim saat 18.00 gibi gelemeyeceğini söyledi.

edit 4: şimdi kahvaltıya gidiyoruz dönünce yazarım

edit 5: ayrıldık beyler. aynı muhabbetleri söyledi. ben de sen bilirsin dedim. bir daha geri dönüşü yok bu işin dedim. emin değildi o da ama ben de bitirdim kafamda. şimdi apartmandan düşmüş gibi boşluktayım. birazdan dışarı çıkıp arkadaşlarla buluşcam. hakkınızı helal edin