amcamizin hayat özeti beyler.
öncelikle izmir 2. sanayide çalışan bir panpanızım.
olaya geçiyorum:

her cumartesi bir bebek arabasının içine ayakkabı boyalarini dolduran yerden 30 cm yükseklikte iskemlesini koltuğunun altında taşıyan bir ayakkabı boyacisi amcamiz dükkana gelir ve patronun ayakkabılarını alıp boyar. her cumartesi bu olay kesinlikle gerçekleşir. parasını alır ve hayırlı müşteriler genç der ve tutmayan bacaklarıyla dk da 20 metre hızla uzaklaşmaya başlar. işler yoğun olduğundan ne kadar istesemde diyalog kuramamisimdir uzun zamandır. bir gün işlerin seyrek olduğu zamana denk geldi ve yanına gittim. çok sert duruyor aslında. direk diyaloğa geçiyorum.
a: amca
b:ben

b: selamun aleykum dayı kolay gelsin
a: saol dedecim sanada. yavrum sen okumuyormusun?
b: okuyorum dayı ama çalışmak zorundayım aynı zamanda. kader böyle.
a: çalış yavrum yapacak bir şey yok 83 yaşındayım çalışıyorum.
b: hayırdır dayı emeklilik falan yokmu bu yaşta çalışmak eziyet insana.
a: eziyet dersen ekmeğine ihanet edersin dedecim
b: haklısın dayı oda doğru.

ilk konuşmamız böyle oldu. toplam yarım saat dertlestik uzun tekel 2000 içiyordu unutmam sigarasını yarıda söndürüp daha sonra içmek için cebine koyduğunu.

fazla sıkmayıp sona geliyorum direk.

amcamiz aslında köy agasiymis. kaçakçılık yaparmış. kaçakçı olmasına rağmen k.rt olmaması dikkatimi çekti doğrusu. çok zenginmis bilmem kaç tane koyu varmış kimsenin yaşamadığı hayatı yaşarmış ama başı belaya girmiş ve herşeyi satip buralara kaçmış yıllar önce. 2. sanayinin ayakkabı boyaciligini 10 yıldır sadece o yapıyormuş. buraya geldiğinde buradaki lerin hayatını yaşamadığını görmüş. herşeyini kaybetmiş hırs yüzünden. çocuğun yokmu diye sordugumdaysa 9 evladının 12 torununun olduğunu öğrendim. o şartlarda yinede hepsini okutmus mühendis ve avukat olan 2 oglu varmış. ve şu an 1 evladı bile destek çıkmıyor.

özet: vefasız evlatlar
not: eksileyenler dedenin boyadigi ayakkabılar

edit: 3 tl ye boyuyor
edit2: primle alakası yoktur