8 yıl bir erkek tarafından kovalandım

günler günleri kovaladı. bu hakan beni kafeye çağırdı. okul çıkışlarında giderdik arada. canlı müzik yapardı biri gitarla. çok karizmatik bi çocuktu gitarcı. o da öğrencydi. sınıftaki tüm arakdaşlarım gitarcı çocuğa aşıktı. bi odada yanlız kalsak.. ehem kafede otururken hakanıda yanıma oturttum. gel dedim oç sana bi oralet ısmarlim. ya aslı rezil etme beni felan diyoduda, şakalaşmasını seviyodum onla.

sora o anı hiç unutmam. damardan bi parça girdi. yaşar - aldanırım. şarkı başlayınca anladım zaten bi takluk döndüğünüde bozuntuya vermedim. o günde muayen günüm. hafif sıkıntılıyım. bu oç benim kulağıma eğildi. bişi fısıldadı. asl. se.i se..yruhh..m.. önce anlamadım tam. sora parçalrı yerine oturtunca anladım. bu oç bana abayı yakmış.

içimden bir ses dediki: haaassssiiiktttiiirrr...

demek ki ilgisi bundanmış

demek ki o yüzdenzütümden ayrılmıyomuş

demek o yüzden karşısına geçince cırcır gibi kıvranıyomuş

demek ki

demek ki

bir sürü demek ki sıralandı beynimin içinde 3 sn içerisinde

sora içimden bir ses daha : amk edirnede bekleyenim var benim. askerde manitam var o nolcak. yok yok olmaz bu iş (bunlarıda düşünmem 5 sn felan sürdü)

döndüm ona yavaşca, aval aval bakıyodu bana. hani kör sağır dilenciler Allah rızası için diye el açarlar ya boşluğa bakarak. sanki gözlerimin içinde bir boşluk varmıştao raya dalmış benden sevgi dileniyor gibiydi. salak diyip basıcaktım tokadı. zaten adet alttan bastırıyo, sinirliyim felan. tuttum kendimi. dedim Allah belanı versin oç. dışarı çıktım. bin arkamdan gelmiş. dur felan diyo. döndüm buna dedimki edirnede sapım var benim asker. giber belanı dedim. son cümlemi duymamış gibiydi. salak bir tavıra büründü. onu orda öyle beklemicektim heralde. bende çektim gittim eve.

aradan bikaç gün geçti. bu bana not yazdım çıkışta konuşalım diye. tamam dedim ben de ne diyim. yok neymiş ben sana edirnedeki sapından daha iyi sap olurummuş, gel desen gelirimmiş felan. yok dedim arkadaş ya istemiyorum. o ara yağmurda başladı dışardayız. bu bağırmaya başladı. allah belamı versiinnn allah belamı versiinnn allah belamı versiinnn. bela okuma diyorum, allah belamı versiinnn diye bağırıyo. lan bela okuma diyorum allah belamı versiiiiiiiiiiinnnnnn diye bağırıyo. öyle deme dedikce bağırıyo. ne hali varsa görsün bağıra bağıra yağmurun altında çekti gitti.

ah askerim. çok özlemişitim onu. yine izne gelsede kısacık etek giyip yanına gitsem diye düşünüyodum. ona parfümlü mektuplar atıyodum. araya resimlerimi sıkıştırıyordum lazım olur diye. eee asker ne de olsa.

aradan 2 gün geçmişti. tekrar okula gittim. bana abayı yakan oç de ordaydı. naber aslı dedi. pek oralı olmadım. şimdi yüz versen astar isticek.

devam edicem beyler..

baktım elinde angiblopedi tarzı bişey. getir ağzıma sok bari dememek için kendimi zor tuttum. gözüme soka soka bi hal oldu. ben buna bişeyler diyorum o bana, bu kitabı varyaaa yazan adam daha başka kitap yazmamış, ben daha nabim demiş yazar, bi solukta okudum, her türlü güzel şeyi barındıran müthiş mükemmel bi kitap.. sayıyoda sayıyo. sayıyoda sayıyo. pazarlamacı adamlar gibi. ben de düşündüm sanırım komisyon felan alıyo kitabın satışlarından. anasıda rahmetli oldu. e para da lazım çocuğa. tamam alırım ben bundan dedim. yok valla olmaz diye koluma yapıştı. al bunu oku dedi. ben de tamam ver madem dedim.

kitabı çantaya koyarken oç ye içimden etmediğim küfür saymadığım beddua kalmamıştı. 50 kilo kitabı çantamda, sırtımda taşıtıyordu resmen eşşek herif. ulan insan bi der, ağır gelirse eve kadar yardım edeyim diye. nerde onda o incelik. neyse, sırtlandığım gibi çantamı evin yolunu tuttum. yolda bakkala uğradım. annem gelirken ekmek al demişti. ucundan kırıp yiye yiye eve gittim.

ertesi gün okula girdekn bir sürprizle karşılaşıcaktım.

okula doğru yürüyordum. başım yerdeydi, eğikti. aklımda hala o gibkoloji kitabının (afedersiniz ağzımı bozuyorum ama gerçekten çok iğrenç bir kitaptı) ön sözü vardı. aklımı kurcalayan sorulardan bir saniye olsun kafamı kaldırmak istedim. kafamı kaldırdığımda bir de ne göreyim.
duvarlar...

kan kırmızısı duvarlar..

yazılar..

aslı seni çok seviyorum

aslı

aslı seni sevmekle hata mı yaptım ben

aslı ben senin için yaşamayı göze alıyorum.

içimden geçen ses: "rezil ettiniz beni oçları rezil"
çok kızmıştım, okula gidip hanginiz yaptı bunu diye haykırıcaktım. bütün çirkef yüzümü göstericektim. içimdeki tüm kini kusucaktım.

okula hızla girdim. hangi o... derken dur aslı dediler. bu ne hız. bu ne ciddiyet. bu ne öfke. resmen burnundan soluyosun. görmediniz mi kızlar dedim. gördük gördük otur bakalım dediler. herkes başıma toplanmıştı. olayların etrafında döndüğü havalı kızlardan biri gibi hissettim o an kendimi. kızgınlığım bir nebze geçmişti. bana birşeyler anlatmaya çalışıyor gibiydiler. tam çözememiştim ne olduğunu.

mahir... dediler. mahir yazmış duvarları. pelin söyledi dün görmüş. boya kovasıyla gelmiş. tiner felanda varmış. sora duvarları yazmaya başlamış. uzun uzun cümle kurmuş resmen duvarlara senin için... dediler.

mahir ulan mahir seni elime versinler böğrünü deşşicem artık mahir dedim kısık bir sesle. kızlar öfkemi hissetmiş olucaklar.

hakan peşinden gitmiş bunnun. çay ocağı mı ne. orda öldürücekmiş mahiri öyle dediler bizde duyduklarımızın yalancısıyız aslı dediler.

o anda içimi bir panik kapladı. eğer olay benim yüzümden çıkmışsa ve olayın devamı mahirin ölümü benim yüzümden olacaksa kendimi asla affedemem. mani olmalıyım buna dedim içimden. mani olmalıyım. çay ocağına doğru koştum. koştum. yolda yoruldum bile. su felan aldım. içtikten sonra yine koştum koştum koştum. yolda melisi gördüm. naber lan yelloz diye selam verdi bana. hiç yüzüne bakmadım. alınmadım mesajı verdim ona, (melis şuan özel bir şirkette sekreter). koştum koştum. koşmaya devam ettim. bu şekilde 8 dakika koşmuşumdur.

koşuşum bittiğinde mahiri gördüm. yerde böğrü deişlmiş bir biçimde yatıyordu. tüm gücümle çığlık attım.

herkes mahiri bırakıp arkasını döndü. herkesle bir an göz göze geldim. o da çok garip bir an olarak hala hafızamda yer etmiş bir anı. mahir yerde kanlar içinde yatıyor. ben insanların bana bakmasını düşünüyorum. sanırım hiç umursamıyorum ben bu mahiri. sevinmiş bile olabilirim. bilmiyorum ki. öyle miydim. gerçekten bilmiyorum. ne olduğunu anlayamadan polis geldi. polisle de gözgöze geldik. masumiyet ve saflık yüzümün eksilmeyen yanları. acaba beni kurtarıcakmıydı polisin "yat yat yat yat" naralarından..

hayır. benide kolumdan tuttukları gibi arabaya soktular. noluyor diyorum. kimse bişey söylemiyor. açıklama yapmıyorlar tabi. bide açıklama mı yapcaklar. 30 kişi topladılar belki ordan. sanki bahçeden domates topluyorlar. gittik karakola. beni bi odaya aldılar. adın ne dedi adam. aslı dedim. senin için mi çıktı bu kadar kargaşa dedi. sanırım dedim.

ne demek sanırım lan doğru dürüst cevap ver huur diye bağırdı. ben bu kadar heybetli bağıran bir adam daha görmemiştim.
evet komutanım dedim. dilim öyle bir dolandı ki. ne diyeceğimi hiç bilemiyordum. olanı biteni anlattım. bir çırpıda anlattım hem de. o adamın bakışları gözümün önünden gitmiyor. seçerek koymuşlar o adamı oraya belli. adam gözleriyle söyletiyor gerçekleri.

hakan dedim mahir dedim. bunlar bana takmış hakim bey dedim. (ne dediğimi hala bilmiyorum). yazı yazmış öküz, duvarlara, hakanda bunun üstüne gitmiş. ikiside takmış, benim hiç suçum yok. benim sevdiğim var asker. ben bunlarla işim benim askerim. ben askerim. her şey mahirin hakan. ofğğğğ.. (ağlıyorum) ııüüüürrraaaaaaaaaaağğ (böğürüyorum)..

hakan demek dedi adam. tamam git evine dedi bana. ordan nasıl bir anda çıktım hatırlamıyorum. bir yadan burnumdan gözümden akan sıvıları koluma sürüyor. bir yandan koşuyordum. eve doğru koştum. koştum. koştum. sonra olayın şokunu atlatmaya başlayınca dank etti. 70 km yol mu koşucaksın aslı. binsene bi dolmuşa. koşarak dolmuşa bindim. 8 dk koşmuşumdur. nefes nefese dolmuşta herkes bana bakıyordu. benimse hiç kimse umrumda değildi.

mahiri hastaneye kaldırmışlar. oh olsun. kafama geçirdiği çuvalın hatrınada 1 bıçak darbesi yemiştir umarım. beddua üstüne beddua. çocuğa demediğimi bırakmadım. ama bir yandan da hakediyor. ne demek lan sen bütün duvarla adımı yaz. kavgalara gir bıçaklan felan. bıçağıda atan hakan değilmiş. başka bir arkadaşıymış. onu da yine dedikoduyu seven arkadaşlarımdan öğrendim. her haber onlarda. seviyorum böyle olmalarını. ayaklı gazeteler sizi..

mahir ipnenin tekisin. tamam. ama ölme lan..

o aralar içimdeki şeyin özeti buydu..

hayatımın bir anda bu kadar aksiyonlu gitmesine şaşırmıyordum. annem hep derdi, güzel kızların başından bela ekgib olmaz diye. ne kadar haklıymışsın. şimdi 2 tane ipnenin elinde oyuncak oldum. bir o yana bir bu yana.

eve gidince kendimi yatağa attım. komidinin üzerindeki o taş kitabı gördüm. hakanın verdiği kitaptı. oç oku oku oku diye yalvardığı kitabı kitlemişti bana. okuyucaktım mecbur hissediyordum kendimi.

içimdeki ses: "özet geç.."

bir anda kitabın sonunu okumak geldi aklıma. son 5 sayfa okusam yeter lan dedim. 5 sayfayı okumam 2 gün 12 saatimi aldı. oçları nasıl yazmışlarsa kitabı. o biçim bir anlam kalınlığı vardı. ohaa dedim lan bu hakan ne kadar zeki bi çocukmuş. koca kitabı devirmiş mi yani. şuan çok büyük saygı duydum çocuğa dedim içimden. bu kitabı devirmiş ve anlamış, etkilenmiş tavsiye edicek kıvama gelmiş. helal lan dedim hakan helal. yarın gidiyimde ona çok etkilendiğimi bir nebze olsun hissettireyim istedim. hem sevinir lan gariban