Vakit benim vaktimdi beyler , benim doğum günümü çoktan atlatmış sıra onun doğum gününe gelmişti. Devamı gelmeyen bi kurdu yaptığı , ama ben boş geçecek birisi değildim. 15 Ekim, hayatımda unutmayacağım nadide tarihlerden bi tanesi. Yaklaşan her gün heyecan verici , her an yapacaklarımı düşündüğüm zamanlar. Ergenlik diz boyu , bide geri sayım başlatmışım Facebook'tan sormayın gitsin. Her geçen gün "Son 7" , "Son 5" falan yazıyorum. Kafamız daha keskin çalışmıyo kurlarımız böyle amk. Ama benim planım çok daha başkaydı. Doğum gününden daha özel sayılabilecek bi gün vardı, oda doğum gününden 5 gün öncesi.

Tarihlerle aram çok iyidir beyler. Önemli zamanları , saatleri , tarihleri değerlendirmeyi çok severim. işte doğum gününden 5 gün öncesi değerlendireceğim çok özel anlardan bi tanesiydi; 10 Ekim 2010 Pazar. Yani 10.10.10. Kaçmazdı olm bu an , tarih olarakta çok iyiydi görsel olarakta.

Bu esnada aile ilişkilerine göz atalım. Biz idille konuşmyoruz diye aile bundan etkilenmiş değil. Hala çok samimi bi haldeler. Onlar bize yemeğe gelir , bizimkiler onlara kahve içmeye gider falan. Devam yani. Ama aile bizim ilişkileri ve yaşananları bilmiyo tabii. Tek olay ben onlara gitmiyorum o bize gelmiyo. Bahanemiz; ders çalışmak falan. Hasgibtir ordan , yüz yüze gelmek istemiyoruz...

10.10.10 güzel bi tarihti ve tamda pazar gününe denk geliyodu beyler. Cumartesi gecesinden bizim ekibi toplayıp çoktan yerlerimizi almıştık bile. BU esnada aramıza katılan bir diğer can dostumsa Yahya'ydı.

Yahya; bizimle aynı mahallede oturan , idilide benide tanıyan ve anaokulundan beri birlikte vakit geçirdiğim insan. idil'in Elif'i varsa benimde yahya'm vardı işte öyle hesap edin. Obizim gibi anadolu seçmek yerine meslek lisesi seçmişti. Okulumuz farklıydı ama her okul çkışımız birdi. Ayrılmamıştık yani.

idil'lerin evlerinin çevresine bilium sayıda ve görülebilecek şekilde sprey boyalarla "10.10.10" yazmaya koyulmuştuk geceden. 10.10.10 yazan birkaç A4 çıktısıda alıp ikiye - üçe bölerek tüm mahallenin yerlerine atmıştık. Muhakkak görmeliydi yapılacak olanları idil , en azından bu anı kafasına kazımalıydı. Ama mahallemizin temizliğinden sorumlu Meftun abim kulaklarımı oldukça çınlatmış olacak , fazla kirlettik etrafı. Ama olaylardan haberdar değilmişiz gibi gidip yardımımızıda ettik etrafı toparlamasında. Sağolsun.

Görsel anlamda herşey hazırdı , birkaç kız arkadaşta yollamıştık idilin yanına benim hakkımda birkaç kelam edip aklına getirecek. Sert konuşmuş dişi öküzler , ama bahsetmişler benden. Yani yarına; 10.10.10'a tamamiyle hazırız.

Pazartesi geldi çattı , mesajlaşmaları aşıp yüzyüze gelmenin vakti gelmişti. Aklımda okula birlikte gitmek vardı , ama henüz buna hazır değildim. Dışarıya karşı her ne kadar fırlama bi tip olsamda idil'e karşı öyle değildim beyler , olamamıştım. Kendime gelememiştim utangaçlığımı atıp. Hatta okulda bile ne tak yiyeceğimi kara kara düşünür durumdaydım. ilk ders geçti gitti , tenefüs vakti. Telefonumda bi mesaj , bilin bakalım kimden; tahmini zor değil aslında. Mesaj atan kişi Ezgi.

"idil'le bahçedeyiz , sende gel"

Bizim sınıfın penceresi tüm bahçeyi görebilecek güzel bi konumdaydı. Bizde Barış'la her zaman pencere kenarında otururduk (diğer kızları seyretmek için. Özellikle beden eğitiminde koşan kızlar olurdu , stratejik bi yerdi iyi seyrediliyodu yani amk). Başımı kaldırıp pencereden baktığımda idille ezginin bahçenin ortasında gezindiğini gördüm. Koşarak yanlarına indim. Yol boyunca karşılaştığımızda ne konuşup ne söyleyeceğimi planlayan ben gözlerini gördüğüm anda nutkum tutulmuş ve mala dönmüştüm. "Selam" kelimesinden sonrası gelmedi beyler. Mal gibi dondum kaldım. Gülümsüyorum , gözlerinin içine bakıp sırıtıyorum sadece. Bu durum hoşuna gidiyodu , ama aynı zamanda utanıyoduda. Gülümseyerek gözlerini kaçırdığı çok olmuştu. Yandan o kulak tırmalayıcı sesi duydum; Ezgi konuşmaya başlamıştı.

"Ay idil biliyo musun xxxx'in anneside beni çok sever , annelerimiz tanışık zaten. Ama sizin ufaklıktan tanıştığınızı bilmiyodum. xxxx sende az değilsin he , ilk hafta gelip sınıfta idil'i sordun falan."

Lan planı açık etmişti kız , mahvedicekti herşeyi ? Ama... bundan sonra önemi varmıydı ki ? Bence yoktu. Olay artık bende ve şu aptal utangaçlığımı üstümden atmaktaydı. Şu sapşal halimi atlattığım anda benden iyisi olmazdı. Ama eski günlere dönemiyodum beyler , küsmeden önceki hallerimize dönüp şakır şakır konuşamıyodum. Çünkü durum artık farklıydı. idil artık saçını çekip kızdırdıktan sonra mahallede koşarak kaçıştığım kız değildi. Artık saçını çekip sinir etmek ne kelime , saçının tek bir teline zarar gelse benim canım yanardı.

Tenefüs zili çaldı , bizim sınıfın penceresine göz attığım anda gördüm bizim sınıftakilerin kızlı erkekli pencereye sıralanıp bizi seyredişini. Baktığımı farkedince ıslık çalıp alkışlamaya başlayan ergen takımı daha çok utanmama sebep olmuştu zaten. Gülümseyerek okula girdik , sınıflarının önüne kadar geldim. idil gözlerimin içine bakıp gülümseyerek "Görüşürüz" derken benim ağzımdan çıkan tek şey kekeleyerek söylediğim "iyi Dersler" olmuştu.

Kriptonyum yemiş Superman , aydınlığa bırakılmış Batman , zırhı alınmış Iron-Man gibiydim idilin karşısında beyler. Savunmasızdım , çaresiz ve şapşaldım. Ama bunun sebebi aşktı , daha önce hiçbir türünü hissetmediğim tamamiyle saf duygularla beslediğim bi aşk.