Tarihler 15 Mart 2022'yi gösteriyordu.Ben ise o sabah uyanmış, penceremden çaresizce o ölü bedenlere bakıyordum. O sırada hala hayatta olan 1 2 kişi daha sokaktaki ölü bedenlere donuk gözlerle bakarken hastanenin yolunu tutmaya çalışıyorlardı. Biri 20'li yaşlarında bir genç, diğeri ise muhtemelen babası idi.
100 metre kadar zor ilerledikten sonra caddenin sonuna doğru babası boğulmaya başladı. Elleriyle boğazını tutuyor ,havadaki o iğrenç ceset kokusundan arta kalan oksijeni bünyesine almaya çalışıyordu ama virüsün gücüne daha fazla dayanamadan boğularak oracıkta can verdi.
Oğlu ise ağlayarak bir süre babasının üstüne kapandı devamında olacakları bildiğimden pencereden ayrılıp mutfağa gittim, sabah kahvaltılarımı artık yarıya düşürmüştüm. Erzağım ise günden günde azalıyordu.

-Bir kaç parça haşlanmış patates, biraz kirli su ve dünden kalmış yarım konserve-

Sanırım dışarıya çıkıp yemek ve su bulmalıydım artık , korkuyordum, en son 3 ay önce dışarıya çıktığımda yağmalanan o markette yaşadıklarımı hala unutamıyordum , 1 su bidonu için bir aileyi vurmuştum , çocukları ise uzaklara doğru koşmuştu , kimsesiz bir hiçliğe doğru...

Vicdanım artık yok denecek kadar azalmıştı , oysa ilk günler öyle miydi? ilk vakada ne kadar üzülmüştüm şimdi aradan geçen 2 yılda sadece kalan mermilerimi sayıyor , kaç gün daha kendimi ve oğlumu koruyabiliceğimi düşünüyordum.

O ise olanlardan habersiz tatlı uykusunda belki de etrafa bakınıyor , salıncağa biniyor ve neşeyle koşturuyordu

Doğduğundan beri hiç dışarıya çıkmamıştı ki o
Nereden bilecekti salıncağı, o güzel parkları?

Şu anki tek manzara çürüyen cesetlerdi oysa , göstermemeye çalışıyorum ona elimden geldiği kadar ama gördüğünde soruyor,
"Baba bunlar ne?" diye sorduğunda boğazım yutkunuyor ve cevap veremeden başını okşuyorum sadece

Kararımı vermiştim , yarın gün uyandığında benzinliğe bir keşife çıkacaktım. Kalan son 10 mermim sanırım 1 veya 2 keşif beni korumaya yeterdi, ya sonrakiler?
Bunları düşünmemeliydim.

Oğlum uyanmıştı , onun için hazırladığım patates püresini yedirdikten sonra onu da kucağıma alıp güzel bir film izliyorduk beraber , tabi onun tek merakı yine daha önce görmediği kalabalıklar , caddeler, insanlar ve giden arabalardı.
Ben ise sadece başını okşamakla yetiniyor , bir yandan ise yarınki yapacağımı düşünüyordum...
...
...
...
...
(Yarım saat sonra)
Tiz bir bağırışla
"Kimse var mııı!!"
"Kimse var mııı!!!"

- Part 1 Sonu -

PART 4

(Zorunlu yazı:Hikayede anlatılanlar tamamen hayal ürünüdür , gerçek şahıs ve kişilerle alakası yoktur)

Hükümetin düşeli ise tam 1 ay olmuştu , 6 ay öncesinde 3. ve en büyük dalgaya kadar aslında işleri bir şekilde yürütüyorlar gibiydi, Vaka sayısı o zamanlar 1 milyon civarıydı . Hastaneler zar zor da olsa en azından yoğun bakımdakilere bakabiliyorlardı her ilde 1 hastane dışında doktorun olduğu her yer artık virüsle savaşıyordu ama sonrasında 3. Dalga ile beraber artık rakamları bile bilemez haldeydik , insanlar bir yatak bulabilmek için hastahanelere akın ediyor, birbirleriyle savaşıyorlardı.
Hükümetin kararı ile tüm hastahanelere silahlı özel korumalar yerleştirilmişti, ve en büyük hata buydu aslında.

insanlar uzun sıralar halinde bekletiliyor sıranın sonlarında virüse daha fazla dayanamayan insanların bedenleri gözükmüyordu bile, ayaklar altında eziliyordu...

Tabi tüm bunları sosyal medyadan öğrenebildiğimiz şeylerdi sadece bir zamanlar güldüğümüz eğlendiğimiz üzüldüğümüz sosyal medya

--Tüm internet sistemi artık çökülü durumda , tüm baz istasyonları bakımsızlık sebebi ile bozulmuş, radyo kanalların bir çoğundan ise frekans artık alınamıyor
Kendini evde izole tutmuş, teknik bilgisi sağlam birkaç kaçığın yapmış oldukları yerel uydu ve radyo sistemlerinden frekans alabiliyorum sadece
Neyseki ben de o kaçıklardan biriyim , yıllarca söverek çalıştığım mühendisliğin bana olan bir armağanı--

Sonrasında işler felaket bir hal almıştı. Artık enfekteler birbirleriyle kavga etmeyi bırakmış, özel silahlı birliklere karşı savaşmaya başlamışlardı. Doktorların bir kısmı 24 saatlik hastahane hapisleri yüzünden pgibolojileri bozulmuş , hastaları tedavi etmek yerine üzerlerinde yıllarca merak ettikleri çeşitli iğrenç deneyler yapmaya başlamışlardı

--Tüm bu olayları açığa çıkaran tıbbi atık bölümüne sızan enfekte bir gencin kafası kopmuş,eli kesilip dirsek bölümüne dikilmeye çalışan bir cesedi çekip yayınlaması olmuştu--

Bu bardağı taşıran son damlaydı , artık tüm enfekteler tedavi için değil , tüm o kandırılma ve ihanet hissiyle, ölümün verdiği hiçlik ile korumalara ülkenin her yerinde saldırmaya başlamışlardı.

Kalabalık , kaybedeceği bir şey olmayan bir gruba karşı silahların etkisizliği açıkça belliydi
Her taraftan doktorlara işkence görüntüleri gelmeye başlamıştı , halk ikiye bölünmüştü artık
Bir kısmı öleceğini kabullenmiş , sadece intikam peşindeydi. Diğer kısmı ise yaşamak istiyordu.
Hükümetler , sosyal medya, internet ışık, su , kanalizasyon sistemleri.. Yeni çağın tüm nimetleri , insanlığın birikimleri birer birer yok oluyordu.

Bu yaşayanın ve kazananın olmadığı bir savaştı

Akşam yemeği vakti gelmişti,
-Mısır , kraker ve biraz su-
Oğluma da patates ve havuçtan oluşan püreyi verdim.

Sıra sarışın kıza gelmişti, ismini bilmiyordum sormak aklıma bile gelmemişti o an
O da aç olduğunu söylemek ve yalvarmak dışında bir şey yapmamıştı

Birkaç kez salonumda otururken göz göze gelmiştik o küçük depodan dışarıya buğulu gözleriyle bakarken..
Sanırım benden çekiniyordu , son çaresi bendim ama o son çaresi onun için belirsiz bir yabancıydı.

Pencereyi hafifçe aralıyıp tahta boşluktan yemeğini attım,
Sonra da pencereyi tıklatmıştım , zaten tüm yaptığı tüm gün deponun önünde oturup dışarıyı izlemekti.

Yemeği gördüğünde ise ufak bir çocuk gibi sevinçli bir şekilde aldı , teşekkür etti. O sırada adını sordum ona

\"Ela!\" Dedi.

---Part 4 sonu---

PART 7

Caddeyi yarılamıştım, apartmanlarda tek tük kalan sağlıklı birkaç insanın bana garip bakışlarla baktığını farkettim , onlarda sanırım haftalar sonra yaşayan bir insan görüyolardı etraflarında.
Silahımı gördükten sonra pencerelerinden usulca çekildiler. Her insan yaşam için savaşan birer canlıdan ibaretti artık bu yeni dünyada

Caddenin sonuna geldim, bundan sonrası asıl tehlikeli kısımdı benim için ara sokaklardan oluşan bir yolu takip etmeliydim

-Caddedeki tüm dükkanlar bomboştu. Marketler her şeyine kadar yağmalanmış, içleri ceset dolu mezarlıklar haline gelmişti. Bir kısmı enfekte diğerleri yiyecek savaşında ölen insanlardı.
Dediğim gibi kazananı olmayan bir savaştı bu-

Kalp atışlarım giderek hızlanıyordu , ara sokaklardan geçmeye başladım , her adımımda çıkan ses beni takip ediyordu sanki , hiçbir ses hiçbir yaşam belirtisi yoktu bu sokaklarda. Korna sesleri bile ne güzelmiş , o gürültülü trafik...
Bunların bile kıymetini kaybedince anlıyormuşuz demek ki

Yaklaşık 500 metrelik mesafem kalmıştı manzara ise hep aynıydı , her şey sanki çürümeye bırakılmış gibiydi
Arabalar değersiz bir hurda parçasıydı, çünkü onları yiyemiyordunuz.
Benzinlik artık karşımdaydı , ancak arasokağın sonunda beni sadece benzinlik karşılamamıştı, iki enfekfe ellerinde bıçaklarıyla sağa sola bakınıyorlardı.
Evet, insanlar artık öleceklerini bildiklerinden bu acıyı başkalarına da yaşatmak gibi garip bir hissin içindelerdi,
Garip bir intikam hissiydi bu, arkalarında onlarsız devam eden bir dünya istemiyorlardı, kendilerinin bu cezayı çekmesi ve başkalarının kurtulması onlar için birer haksızlıktı sanki

Onları görmemle beraber sesimi duydular , biraz yaklaşmalarını bekledim bir kurşunu sektirmem demek bir ay daha az yaşamam demek olduğundan fire vermemeliydim

Ve ilk atışımı yaptım ,
Başarılıydı , göğüs hizasından kalbinin hemen yanından vurulmuş, biraz can çekiştikten sonra ölmüştü.
Ben vurmasaydım çoktan da değişen bir şey olmayacaktı , önce beni öldürecek bir iki güne de kendisi boğularak benim yanıma gelecekti.
Diğer enfekte önce vurulana yardım etmeye çalıştı , bu bir insanlık refleksi, bir yaşam refleksiydi.
Ne kadar öleceğini de bilse omu kurtarmak için anlamsız bir çabaya girmişti
Kısa bir süre sonra bu saçma çabasının anlamsızlığını anladı ve gözlerime yine intikam hissiyle baktı, bu seferki onun için sahte bir intikam değil, gerçek bir öç alma olacaktı.

Üstüme doğru var gücüyle koşmaya başlarken ikinci mermimi de sıkmıştım,

gibtir!

Silah tutukluluk yapmıştı ,
ikinci kez şansımı deniyordum , aramızdaki mesafe giderek azalıyordu

Şans bu sefer benden yana değildi, ikinci kezde de sonuç aynıydı, 3. Sefer denersem elimde patlama riski oldukça yüksekti ve bu çaresiz ve yaralı şekilde enfektenin bana yapacağı işkenceleri beklemek demekti.

Silahı attım , bıçağımı çıkararak üstüne doğru ilerlemeye başladım.
Bu süreçte çokça dövüş dersi izlemiştim, sözde bu gibi durumlara hazırlıklıydım ama şu anda kalbim yerinden çıkacak gibiydi, adrenalin vücudumda dans ediyor , aklım ise var gücüyle hayatta kalmaya çalışıyordu.

Ve üzerime doğru atlayarak bıçağı savurdu...

--- Part 7 sonu ---

PART 11

Kolilere doğru ilerledim, ilkinin içinden benzinlikte faturalara dair bazı belgeler vardı, benzin alışveriş işlemleri , tanker girişleri vs. işte
Kısacası benim için kağıt yığınından başka bir şey değildi. Hemen yanındaki ikinci kutuda da sonuç değişmemişti , Bir yandan talihime sövüyor bir yandan da biraz ilerdeki 3. ve son kutuya doğru ilerliyordum, bundan da bir şey çıkmaz ise sadece bir kaç mermi için

-Tabiki silahın içinden mermi çıkar, onlarda 7.62 olursa-

Parmağımı kaybetmiş olacaktım, O kutu benim son şansımdı , son yaşadıklarımdan sonra en az 1 ay dışarıya çıkamazdım, acıdan ölüyor eve gidip kendimi ağrı kesicilere atmak istiyordum. Oğlum ise kilitli şekildeydi. Gerçi daha uyanmamış olmalıydı.

Son kutu sıkıca bantlıydı , biraz önce parmağımı kestiğim bıçakla bantları açıyordum şimdi, bir yandan da şaşırmıştım, Tüm bu yağma ve karmaşadan sonra kapalı bir paket görmek ilginçti.
Kutudaki bantları söktüm, artık koliyi açmaya hazırdım, bunda bir şeyler olabilceğini hissetmiş, kalbim bu sefer güzel bir heyecanla hızlanmıştı.

Ve kutuyu açtım...

-Çeşit çeşit lokumlar, ev yapımı domates ve biber püreleri ,
şerbetler, peynir tereyağı , turşu , erişte , pastırma ve bir de not -

içi berbat kokuyordu , sanırım içindeki peynir ve tereyağı bozulmuştu, ben ise çocuklar gibi sevinçliydim o an...
Bozulan peynir tereyağı ve püreleri atıp diğerlerini hızla çantama doldurdum , en alttaki not ise dikkatimi çekmişti.

Aldım ve okumaya başladım , notta şunlar yazıyordu

\"Sevgili, oğlum
Bu zor günlerde çalışmak zorunda olduğunu biliyorum ama nolursun kendini koru , insanlar burada marketlere saldırmaya başladı , size de gelmelerinden endişeleniyorum, bunları senin için hazırladım. Kendini ,eşini ve torunlarımı koru. Bizleri merak etme , ben iyi durumdayım, baban ise bildiğin üzere hala hastanede
Umarım eski güzel günlerimize tekrar geri döneriz, telefonundan sinyal alırsan mutlaka bana ulaşmaya çalış ,
Eğer bir daha görüşemezsek seni her daim sevdiğimi bil oğlum , kendine dikkat et
Annen\"

Notu okurken gözlerim dolmaya başladı,
Karım , kızlarım ve onların bana emaneti olan oğlum aklıma gelmişti.

-Karımı ve kızlarımı 3 yıl önce bir trafik kazası sonucu kaybetmiştim , 2 yaşındaki oğlum o gün hiç susmamıştı. Sanki olacakları biliyormuş gibi sürekli eziyet etmiş ve bizimle bir türlü gelmek istememişti.
Babamların ısrarına dayanamayıp oğlumu orada bırakmıştık, akşama dönecektik sözde.
Karım kaza yerinde hayatını kaybetmiş, kızlarım ise hemen yoğun bakıma kaldırılmıştı, benim ise şans eseri sadece bacak ve kolumda kırıklar omzumda ise büyük bir yarık oluşmuştu , o demir parçası biraz alta kayıp göğsüme girse ben de onların yanında olacaktım, şimdi
Beni de olay yerinde ilk tedavimi yapıp hastahaneye zütürdüler, hastahaneye gittiğimde ve ailemi sorduğumda önce biraz sakinleştirici verdiler,her şeyi anlamıştım ama sakindim , berbat bir durumdu bu o hastahaneyi o an yıkmak istiyordum ama kuş kadar hafiftim. Ağlıyordum sadece durmaksızın ağlıyordum... -

Ve ağlamaya başladım. Belki onlarca kişiyi öldüren , bir aileyi yok eden ben şu an hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

Part 11 Sonu