https://www.youtube.com/watch?v=6i2siwz1QM0

reserved alın 10 dakikaya başlıyorum

beyler anlatacaklarım beni terkeden eski sevgilimli alakalı, merak etmeyin burda hala onu çok seviyorum ölüyorum bitiyorum hikayesi anlatmayacağım. 7 yıl önce ayrıldık, 7 yıl boyunca inatla sabırla planımı yaptım ve uyguladım. geçen mayıs ayında benden üniversite hayatımı gençliğimi çalan kadından geriye bir enkaz bıraktım, toparlanması imkansız bir enkaz.

edit: geldim beyler devam ediyorum, şukulayın.

edit2: beyler hikayem bitmiştir. teşekkür ederim.

edit3: beyler çok tepki aldım sonu olmamış, kızı gibmek için mi 7 sene uğraştın tarzında. hikayem özetinde özeti beyler. çok fazla şeyi es geçtim anlatırken. ama 7 sene uğraştığım şey o kızı gibmek değildi. evet gibtim, aşağıladım. oldu bitti değil mi. hayır beyler hayır. ona her gün cehennemi yaşatıyorum. babasının en yakın arkadaşıyım. istediğim gibi evlerine girip çıkabiliyorum. ona o pazar günü yaptığım şey.. hiç unutturmayacağım beyler ona.

o zamanlar ankarada yaşayan ve üniversite sınavı belasıyla uğraşan bir liseliydim. dersaneye yazıldık, hedef ankarada herhangi bir mühendislik kazanmak ve ailemin yanında okumaktı, maddi durumumuz şehir dışında rahat etmeme el vermiyordu. çok şükür şu an ihtiyaçlarımı alırken cebimde ne kadar param kalmış diye düşünmeme gerek yok. böyle bir atmosferde onunla tanıştım. çıkmaya başladık, çoğu kez elime onu gibme fırsatı geçti ama ben hep onu evimin kadını hayatımın kadını yapmayı düşündüğüm için gibmedim. sınava girdik çıktık. sonuçlar açıklandı. koştum internet kafeye, ankarada gibik devlet üniversitelerinin birinde makine ya da inşaat mühendisliği okuyacak sıralamaya erişmiştim. hemen onu aradım, mimar olmak isterdi hep, batırmış sınavı, hacettepede işletme okudu bitirdi. buluştuk, soğuktu.. evlere dağıldıktan sonra hayatımın en güzel dönemini gibecek o mesajı atmıştı bana, bilen bilir o sıralar aveanın on bin sms paketleri vardı, whatsapp falan bilmezdik. mesaj aynen şuydu "ara mı versek?" Allahına kadar yolun var dedim bitirdik. buraları hızlı geçiyorum tabi o aralar içtim sıçtım ağladım kapısında yattım falan ama ne çare.

beyler @1 i az şukalayın da yukarda kalsın.

upupupupupup

beyler uzun part atıcam atamıyorum başlık solframe den düşecek diye, az şukalyın okduğunuzu belli edin

tercihlere 1 hafta kala başımda şimşekler çakmaya başladı. kızın babası ankarada daşşaklı bir elektrik firmasında müdürdü. bulmuştum, elektrik mühendisi olup onun şirketinde işe girecektim. ama ankarada elektrik mühendisliği okumaya puanım yetmiyordu. ailemi aldım karşıma babamla konuştum etimiz belli budumuz belli, gibik bir anadolu üniversitesinde elektirk mühendisliği yazdım. tek tercih yaptım binler. sonuçlar açıklandı. bölüme 4.sıradan girmiştim, kayıtta öğrendim. kyk nın 8 kişilik odalarında, normal bir insanın doymasının imkansız olduğu yemek fişleriyle yaşadım. sigarayı sarma içtim, karı kız ayaklarına bulaşmadım. 4 senede yüksek bir ortalamayla okuldan mezun oldum. ilk iş memlekte dönüm 1 senedir görmediğim anama sıkı sıkı sarılmaktı. atladım otobüse indim aştide ordan dolmuşa ordan eve. gözlerim yaşardı lan, o anları tekrar yaşıyorum şu an, ananızın babanızın kıymetini bilin oğlum. neyse beyler güzel bi yemek yedik. geçtik salona anam çay koydu. peder bey işte seninle gurur duyuyoruz aslan oğlum falan. 1 hafta hem dinlendim hemde planımın ilk aşamısını tamamlamıştım. dile kolay 4 sene sabırla inatla içimdeki initkam ateşini körüklemiştim. 1 hafta sonra ankarada olanlar bilir ostimde gibik bir patron şirketinde gibik bir elektirik mühendisi olarak gibik bir paraya iş başı yapmıştım

upupuppupupuupup

beyler okuyorsanız belli edin duvara anlatmayım

ilk maaşımı aldım, tamıtdıbına 1.250 tl. ilk iş eve internet bağlattırdım. sosyal medya hesaplarından kızı buldum. içimde ne sevgi ne nefret ne aşk vardı beyler. içimde sadece dinmek bilmeyen bir intikam ateşi vardı. 4 yıldır inatla sabırla körüklediğim bir intikam ateşi. o gibik şirkette 1 yıl kadar çalıştım. askerlik yaklaşıyordu. 1 sene tecilim kalmıştım. tekrar üniversite sınavına girdim, gazi üniversitesi iktisat kazanmıştım. gittim kaydoldum. o şekilde askerliktende kurtulmuştum."beyler milliyetçi bi insanım ama o günkü şartlarda benim için birinci planda olan intikamımdı, dile kolay 4 senemi geleceğimi geçmişimi vermiştim bu intikam planına." girdim internete babasının adını yazdım google, direk çıktı. hala o şirketteydi. şirketin internet sitesini açtım. sağ üstte insan kaynakları sekmesine tıkladım. yolladım cv mi. inglizce biliyordum c++ biliyordum, autocad biliyordum, solidworks, isis-ares... hiçbir şey ekgibsiz olmamalıydı. o şirkete giremezsem bunca senem ve planım boşa gidecekti.

1 hafta sonra bir mail. "Can bey merkez ofisimizin adresi aşağıdadır, gelin görüşelim"beyler o anı size tarif edemem, ben daha önce bu kadar sevindiğimi hatırlamıyordum. çektim laci takımları, gittim berbere sinek kaydı traşımı oldum. atladım pederin arabaya o zamanlar albea vardı. iyide kaçıyordu. ofis çankayadaydı ifşa olmasın diye detaya girmiyorum. girdim ilkkatta danışma tarzı bir şey vardı, kıza dedim iş başvurusu için gelmiştim. isminiz dedi, Can dedim. Can bey 2.kat koridorun sonundaki oda. çıktım çaldım kapıyı girdim içeri, genç bi kadın. uzattım dosyayı, neden bizimle çalışmak istiyorsunuz falan fasılları. görüşme bitti biz sizi sonuç olumlu da olsa olumsuzda arayacağız dedi. çıktım ofisten. geldim eve 2 gün sonra bir telefon can bey kabul edildiniz, yarın saat 9da merkez ofiste görüşmek üzere. beyler planımın ikici adımıda tamamlanmış oldu. emin adımlarla ilerliyordum.

beyler ilgi yoksa iftardan sonra devam edecem

geldim binlerrrr ilginizi ekgib etmeyin canınızı yerim

geldim beyler sakin olun atıyorum uzun bir part

işe başladım beyler, önce babasının hangi departmanın müdürü olduğunu öğrendim. pazarlama müdürüymüş. yaklaşık 6ay şantiyelerde süründükten sonra pazarlama kısmına geçiş yaptım, kafamı gibiyim şantiyede tak gibi para alıyordum intikam her şeyden önemliydi.
önce babasıyla tanıştım, aslında ben onu tanıyordum, evini, banyosundaki fayansların rengini, mutfak tezgahının üçüncü çekmecesindeki nescafe ve kraker stoğunu, mutfak dolaplarının rengini, arabasının markasını... her şeyi biliyordum binler ama sıfırdan bir tanıma olmalıydı. iş gereği sık sık birlikte vakit geçiriyorduk onunla. yaklaşık 1 sene bu şekilde devam etti, gerek iş disiplinim gerekse yaptığım satışlar onun bir numaralı adamı yapmıştı beni. şirket ürdünde bir iş almıştı o sıralar, müşteri temsilcisi ayağına bizim depertmanda da biri gidecekmiş, bana kitlediler bu işi, planım açısından hiç iyi olmadı bu sona bu kadar yakınken nerden çıkmıştı ürdün işi. sorsalar haritada yerini gösteremezdim üç gün sonra kendimi queen alia havalimanında bulmuştum. fazla detaya girmiyorum. yaklaşık 3 ay ürdünde kalmıştım, bu planım açısından çok kötü olmuştu.

çölde geçen üç ayın ardından nihayet esenboğa dış hatlar terminaline ayak bastım. önce evime gittim anamla babamla hasret giderdik, o günü evde geçirdim. dönüşümün ardından 10gün izin yazmışlardı, başlarda yatar dinlenirim diyordum ama içimdeki intikam ateşi.. ertesi gün işe gittim beyler. rutin mesaimin sonlarına doğru babasının odasına bir evrak bırakmam gerekiyordu. tıkladım kapıyı girdim içeri. 3 aydır görüşmemiştik. biraz muhabbetten sonra bana teşekkürlerini sundu. ben gitmeseymişim o gitmek zorunda kalacakmış, dıbına koduğum bi de pişkin pişkin söylüyor. tabi yüzüne gülümsemek zorundayım. iki türk kahvesi söyledi biri şekersiz olsun diye ekledim. winston light içerdi, bana da uzattı almadım, oldum olası sevemedim o sigarayı. kahvelerimiz bitmişti. planımın sonuca ulaşmasını geciktirdiği için sayısız küfür ettiğim ürdün meselesi aslında farkında olmadan bir kapı aralamıştı bana. ve o şok cümle. aynen aktarıyorum;
"ee madem sen beni ürdünden kurtardın bu akşam yemeği bizden olsun"
anlamadım diyebildim sadece, onu 7 yıldır görmemiştim beyler, dile kolay içimde intikam ateşinden başka hiçbir duygu yoktu evet ama o an hani olur ya ayaktan başlar bi sıcak basması yukarı doğru. işte onu yaşadım. "akşam yemeğe bize gel diyorum neyini anlamadın" dedi. efendim eşiniz çocuklar ben rahatsız etmeyim tarzında bir kaç şey gevelemiş olsamda içim içimi yiyordu planladığımdan çok daha hızlı gelişiyordu herşey.

beyler şurda geç yazıyorum diye küfür eden herkes bir şuku verseydi şimdiye bitirmiştim.

saat 8.30 da görüşmek üzere anlaştık. ben evlerinin adresini biliyordum. adresi sordum tarif etti, dinliyormuş gibi yaptım. çıktım işten eve geçtim. duş aldım anneme iş arkadaşımın yemeğe davet ettiğini bu akşam orada yiyeceğimi söyledim. kız mı arkadaşın dedi. ah garip anam benim sen hep oğlun temiz bir aile kızıyla evlensin yuva kursun istedin. neyse bilen bilir hacıbabadan 1kg antepfıstıklı baklava aldım. yarım saat sonra ordaydım. 7 yıl önce çaldığım o kapının ardında bana aşık bir kadın vardı en azından ben öyle sanıyordum. şu ansa patronum. kapıyı kardeşi açtı. görmeyeli nasılda büyümüştü. girdim içeri baklavayı verdim çocuğa. salondaydılar, babası seslendi. geçtim salonu tokalaştık. eşiyle tanıştırdı beni. aslında biz tanışıyorduk. kadının elini sıktım. bir 5 saniye sessiz ama derinden bir süzdü beni. babası espiri yaptı, "ne o evlat mı edincen yoksa." oturduk televizyona baktık biraz. o yoktu. nerde diye soracak oldum bir an, ama onun bir kızı olduğunu bilmediğim geldi aklıma. sustum. annesi sofrayı hazırlamıştı, hadi buyrun dedi. "ben bir ellerimi yıkayayım" dedim. direk tuvalete daldım. salaklık işte önce bir sor tuvalet ne taraftaymış diye. yıkadım geldim. babası "daha önce geldin galiba dedi şakayla karışık" tuvaleti sormadan bulmamı kastettiğini anlamıştım. be dıbına kodum 90metrekare evin var 3 oda bi solan bırakta neresi tuvalet anlayalım diycektim diyemedim. bir alt sitede arkadaşım oturuyordu mimari onun dairesiyle aynı diyebildim sadece. neyse geçtik sofraya yemeğimizi yedik. annesinin eli lezzetliymiş ne yalan söyleyim. yemek bitti, çay koydu annesi bizde oturma grubundayız, borsa haberleri tarzında sıkıcı şeyler izleyip ciddi yorummlar yapıyoruz. ve kapı çaldı

şukulayan elleriniz dert görmesin beyler

elim ayağıma dolaştı beyler. babasına o kim bu saatte bakışı attım. bizim kız gelmiştir dedi. annesi kapıyı açtı. oydu beyler. yıllar ondan hiçbir şey eksiltmemişti. benden gençliğimi çalan ayrılık ona dokunmamıştı. içimdeki ateş parladı o anda. sustum. planıma sadık kalmalıydım. salona girdi. başımı öne eğmiştim önce babasına sarıldı. babası misafirimiz var dedi. bana yöneldi başımı kaldırdım. öylece donakaldık beyler. ne kadar zaman geçti bilmiyorum. ama yüzyıl gibi geldi bana öylece birbirimize bakıyorduk. hala aynıdı beyler. o yanakları, kahverengi gözleri. bir zamanlar en kıymetlim olan dudakları hepsi aynıydı. tokalaştık. adetten bir tanışma faslı. ben artık kalkayım dedim. indim otoparka. bilenbilir 100.9 radyo doğa, ankarada kaliteli türkü çalan sınırlı sayıda radyodan birisi. açtım orayı. öylece bekledim beyler ne kadar oturdum o şekilde o arabada hatırlamıyorum. çevirdim kontağı sürmeye başladım. nereye gittiğimi nereye gitmek istediğimi bilmiyordum. sadece sürüyordum. istemsizce bir tekel bayi önünde frene asıldım. girdim içeri dolaptan iki efes extra aldım. öyle alkole dayanıklı bir bünyem yoktur. sabah çekeceğim mide ağrısını göze alarak kapağı kapatmadan diğer elimle iki tane daha aldım. ödedim çıktım. çektim arabayı göksuyu gören tenha bi yere. teypte neşet ertaş elimde bira. intikam planımı hazırladığımdan beri hiç ağlamamış hiç üzülmemiştim beyler onun için, yarım kalanlar için. ama o gece orada hüngür hüngür ağladım lan. çocuk gibi salya sümük ağladım. acizliğime ağladım. bana yaptıklarından sonra hala onu köpek gibi sevişime ağladım. ve bir kez daha yemin ettim kendime yaptıkları cezasız kalmayacaktı.

sarhoş vaziyette eve gidemezdim. annemi aradım bu gece arkadaşımda kalacağımı söyledim. sağ ön camı bir parmak araladım. kilitledim kapımı. yatırdım koltuğu. şantiye görevlerinden alışkındım olmadık koşullarda uyumaya. gözümü açtığımda saat 7 ydi. üstüm leş gibi. direk eve gittim. duş aldım. helva ekmek çay. doğru ofisin yolunu tuttum. yine rutin mesai. öğle yemeği vakti gelmişti. bilen bilir moganda konak restoran var. bizim fabrikada gölbaşındaydı. öğleden sonra oraya uğramam gerekiyordu. hazır gitmişken yemeğide orda yiyim dedim. yemekten çıktım arabaya bindim. telefonun bildirim ışığı yanıyor. aldım elime öyle pek mesaj atanım yoktu şahsi telefonuma hayırdır acaba dedim açtım mesajı. tek kelime beyler "değişmişsin". numara kayıtlı değildi. numaraya baktım, onun numarasıydı.7 yıl geçmişti ve numarası hala ezberimdeydi. "aynısın" yazdım. hiçbir şey olmamış gibi bir kaç gün mesajlaştık. eski birer dost gibi. ama içimdeki intikam ateşinden ve onun için planladıklarımdan bi haberdi. ve bir gece beklediğim mesaj geldi. "pazar günü işin var mı?" annemlerle alışverişe gideceğimi akşam 9-10 gibi musait olduğumu söyledim. "anlaştık 9 da beni alırsın" sanki özel şoförüydüm kaltağın. aldım onu hiç konuşmadık, sürmeye başladım. çiftliğe gidiyordum. sessizliği o bozdu. "kader mi tesadüf mü?"