Yoruldum. Çok yoruldum. Hayatım düzensiz, kendi çapımda bazı sorunlarım var. Ve tek başıma bunları halledemiyorum. Tek olmaktan bıktım. Benim ciğerimin yanışını benle beraber hisseden insanı istiyorum. Hayat karşısında en küçük bi tökezlememde bile benimle beraber gözünü kırpmadan düşebilecek insanı istiyorum. Belki çoğu sorunum pgibolojik. Belki çoğu insan için benimkiler sorun bile değil. Derler ya her insanın derdi tasası var diye. Kesinlikle doğru ama daha doğru olan bisey ise "Allah kuluna taşıyamayacağı yükü vermez" sözü. Demek ki Allah da benim bu kadar dayaanabileceğimi dusunuyor. Allaha hiç sitem etmedim, etmem de. Ama tek merak ettiğim konu var. Ne zaman düzene girecek herşey ? Ben ne zaman basit bi şekilde sadece somut şeylere kafa yorucam ? Düşünmekten de yoruldum. Bir çok konu düşünüyorum diyemem ama bi konu hakkında çok dusunuyorum, çok fazla detaya inerek dusunuyorum. Bu da ruhumu yoruyor galiba. Bu sadece bu aralar değil. Kendimi bildim bileli bu kadar dusunuyorum. Sadece yorgunluk hissettiğim sure son 3-4 yıldır. Bu yorgunluk beni günlük yaşamımı da etkiliyor. Ciddiyim. Bi olay karşısında sabredisim, olaylara bakış açım değişti. Çok çabuk pes ediyorum ben önceden böyle değildim biseyi tuttuğum zaman koparırdım. Şimdi ise 1-2 denemede pes ediyorum. Ve bi daha hiç uğraşmıyorum. Bi kenarda duruyor o sorun ve bi daha dönüp bakmıyorum. Hani sınavda yapamadığın soru olurda bi kaç denemede yapamazsan "en son bakarım" dediğimiz gibi. Ama ben en son baksam da yapabileceğimi dusunmuyorum. "Ben bunu yapabilirim" diyemiyorum. Desem bile sinavın sonuna yetiştirebilecek miyim ki ? Dönüp bi daha o sorun için ugrasabilecek miyim ? Zamanım kalacak mı ? Anlayacağın korkuyorum. Ben bi korkağım. Hiç biseyin arkasından koşmaya zütü olmayan bi korkak ! insanlar buna özgüven diyor galiba. Benim özüm mü kalmış ki güvenim olsun Allah aşkına ?! Sadece soyut şeylere karşı değil bu. Günlük yaşantımda da böyle. Şu aralar en ihtiyaç duyduğum konu derslerde. Ders calisirken de böyleyim, dinlerken de böyleyim, sınava gelince de böyleyim. Bi kere başarısız mı oldum ? Aha yarra yedim o zaman işte. gibsen toparlayamam. Galiba bu sistem senden sonra tam anlamıyla hayatıma oturdu. Kurulumu berbat bi sistem bi taka da yaradığı yok zaman öldürüyoruz işte. Ben her ne kadar kendime güvenmesem de bana çok güvenen insan var. Bunu neye dayanarak yapıyorlar anlamıyorum. Sadece biraz moral olsun diye herhalde. Ama aralarından bi kişi var ki ? Onun beni desteklemesi ile az buçuk biseylerde başarılı oldum. O kisi tahmin ettigin uzere annem. Ama liseye geçtikten ve sen beni bıraktın sonra her ne olduysa o zamanlar çöküş başladı. Hayata karşı yorgunluğumu ilk defa 15 yaşımda hissettim. Belki ergenlik dersin. Ama umrumda değil. Sonuçta ben yaşıyorum hepsini ve ergenlik de olsa bana zarar veriyor. Zaten bu süreç en önemlisi değil mi ? Baksana bi 1 yıldan az kaldı sınava. Ne tak yiyecem ? Daha bi hedefim yok. Çalışma azmim yok. Benden bi çok şey bekleyen bir sürü insan var. Herşeyi gibtir ettim annem istiyor ya ? Ben nasıl dayanabilirim onun üzülmesine. Ne yapacam ? Nasıl düzene girecem. Bu konu hakkında da çok düşündüm. Artık harekete geçmem gerek. Ama daima biseyler ekgib. Surekli ekgib. Tamamlamam gereken çok şey var benim. Çok hayalim var. Yapmak istediğim milyonlarca şey. Ve yapmadan surenin bitmesini istemiyorum. Bu yüzden benim hayatımda ki şuana kadar en önemli sene bu sene. Ve ben sınava 1 yildan az kalmasına rağmen hayatımdaki ekgiblikleri kapatamadım ki sınava karşı ekgiblerimi kapatayim. Ne yapacam ben ? Ne yapabilirim ki tek başıma en fazla ? Denemedim de değil 7 sene oldu hadi 3 senesini attık diyelim. 4 senedir neyde iyi şeylere kavuştum ? Ne konuda başarılıyım ? Ne konuda mutluyum ? Ne konuda sevdiklerimi mutlu edebiliyorum ? Ben ne yaptım ya ? Çok fazla boş soru birakmisim ki ben. Sınavın suresinin dolmasına az kaldı ve benim cok fazla bosum var. TAM 1 YIL ! Ondan sonra hayatin tam ortasına tek başına dusuyosun. Artık hızlı olmalıyım. Zaman daraliyor. Boslarim çok ve bi an önce halletmeliyim. Bu sınavda benim için o kadar çok önemli bi soru varki boş bırakmam imkansız. Adımı soyadımı yazmamisim sınav kağıdıma. Beni ben yapan o kelime yok. Adım olmayınca çözdüğüm soruların bi anlamı kalmiyor. Adımı kağıdıma bi an önce yazmam gerek. Artık onsuz yapamiyorum. Sınavın basından beri denedim ve olmadı. işte benim adım sensin. Sensiz bi taka yaramıyor biriktirdiklerim. Dön de bitsin şu ayrılık. Dön de kalan ekgiblerimizi beraber halladelim. Yoruldum, gel de gir koluma. Tükendim, ama daha kosmam gerek. Dön de destekle beni arkamdan. Dön be canımın içi, gel artık da bitsin hasret. Bak 7 oldu. Çok özledim, iliklerime kadar özledim, gel artık.