7 ay tek başıma bir mahsende nasıl kaldım

#8

ilk önce adonun iyileşmesi lazımdı. çünkü her şey ondaydı ve daha kötü olursa her şey uçup gidecekti. ama hiçbir doktora güvenemiyorduk.
durumu daha da kötüleşmişti. belki ilk zamanlar tedavi istemiyebilirdik ama artık şarttı tedavi. çok boş bakıyordu ama bazen ağlıyordu.
suat tanıdğı bir doktordan bahsetti. akrabasıymış... ona zütürelim dedi. hiç değilse ona güveniriz.
peki dedim. zütürdük. çok iyi bir adamdı. çokta ilgilendi. ancak dediğim gibi işin içinde gölgeler varsa doktorlar çare olamazdı.
çünkü doktorlar bedeni tedavi edebilirdi gölgeleri değil. gölgeleri devlet tedavi edebilirdi ama ya bu gölgeler devletse...

hani bir şey yapmaya çalışırsın ama o şey iyice karmaşık durum alır. ve masum olan diğer insanlarda sürüklenir bunun içine. istemeden.
sırf insanlık için. sana ayrdım ederler ya. işte böyle bir şeydi. masumdu doktor. işini yapıyordu o da sürüklendi arkamızdan.

bizle beraber çok mücadele etti. ama en masum olan yine zarar gördü.

#7

suatla uzun uzun konuştuk konuyu kesin tedaviden korkuyordu ama onun şüpheleri hala devam ediyordu. tedavi devam ediyordu. biz yorulmuştuk artık. her şeyi doğal akışına bırakmıştık. ama biz doğal akışına bırakırken bazıları bırakmıyordu işte.
bazıları sürekli doğal akışı bozuyordu. biz tedavi dedikçe tedavi daha da kötü hale getiriyordu.
ado bizle tanışana kadar yetimdi. artık biz onun ailesi olmuştuk.
o bizim kardeşimizdi. onun eriyip bitmesine göz yumamazdık ama adonun da güçlü olması gerekirdi.
bir gün ilaçları araştırmaya karar verdik. suatla beraber araştırdık.
ilaçların yan etkisi yok denecek kadar azdı. bu tür tedavilerde kullanılan bir ilaçtı.
ancak işin içine karanlık eller girerse ilaçlar da değişirdi tedavide...

ado güçlü olmalıydı. hayatla var gücüyle mücadele eden biriydi. yaşama sevinciyle yetiştirmişti kendini.
anı yaşardı. gerisini düşünmezdi. şimdi ise yaşayan bir ölü gibiydi. yavaş yavaş sayıklamaları da durmuştu.

ado güçlü olmalıydı öyle de oldu ve bir kez daha konuştu " onlar kötü... sır, sır... deprem de gördüm. kurtarın."

evet bu sözler her şeyi açıklıyordu. bizim içimize korku girmişti. ama yıllardır 3 kişi ama tek tabanca devam eden biz 3 arkadaş.
her zorluğun üstesinden geldiğimiz gibi bunun da gelmeliydik. artık düğümler çözülmüştü.
deprem de görülen bir olay var ortada. ve saklanması için yok edilen bir genç.
açık açık anlamıştık ve ne yapacağımızı düşünmeye başladık.

evet biz her zorluğun üstesinden geldik bunun da geldik ama bir daha bir araya gelemedik.

22 dakka oldu yaz artık amk

#6

kaybolmak! yok olmak! benim en büyük korkumdur. kardeşlerimle gece sohbetlerimizde hep diğer taraftan bahsederdik. adem inanmazdı, suat ile ben inanırdık ama öylesine... değiştirmeye çalışırdık onun düşüncelerini... ha bize bi faydası yoktu. cenabetken de aynı şeyleri yaşıyordum abdestliyken de ama işte inanç bir vicdan işiydi. görmeden inanıyorduk. yine bir gece dalmışıp duvara karşı. düşünüyorum. kardeşim kayboluyor. yok oluyor lan yok! bir daha hiç olmayacak yanımızda. bedeni olsa bile o yok işte lan! daha ötesi var mı? allahım diyorum yardım et! ilk defa kendimi o kadar çaresiz hissetmiştim. o gün allahı inkar ettim. şuan nasıl dua ediyorum, ses yok, cevap yok, yardım yoksa. öldükten sonrada ses yok! cevap yok! yardım yok!... kardeşim gidiyor lan benim. sevdiklerimi alıyor lan benden dedim. suat seslendi irkildim yüzüne baktım. ağladım, omzuna yaslandım uzun uzun ağladım. kaybolmak işte en korktuğum şeydi, ha kardeşimin ha benim başıma gelmiş ne fark ederdi ki?

sarıyo panpa devam et

mahsen ne amk

rezerved amk

gibseler okumam bu ne amk ozet gec pic

vay amk hollywood filmlerinden alıntı falan mı ? neyse reserved

#5

ben ise hala zeyneple görüşüyordum. zeynep hastayı ondan almakla hata ettiğimizi... en baştan beri onun ilgilendiğini, başka doktorun zaman kaybı olacağını söylüyordu. allah var ilgileniyordu kız. ya da bana öyle geliyordu. aşk böyle bi şeydi işte. bütün bunlar yaşanırken araya bir kız girerse, şeytan girmiş demektir. işler hiç beklemediğin gibi gidebilir. ama ben saf gibi ona inanıyordum. ado güçlüdür. ado kolay kolay yıkılmaz. öylede oldu...

ado arada konuşmaya devam ediyordu. " doktor yok... öldür onu." diye tekrarlıyordu. benim kafamda iğneden ve tedaviden korkuyor düşüncesi gittikçe daha da büyüyordu. çünkü zütürdüğümüz bu doktorda da aynı sözleri söylüyordu. suatta gittikçe benim düşüncelerime giriyordu.

kardeşim ise biz bunları düşünürken gittikçe kayboluyordu.

reserved

anlatma dinlemiyoz pic

2 ay daha kalsaydın normal olurdu.
erken doğum a.q

#4

evet gördükleri çok farklıydı. bir sırrın kapısıydı. eğer bir sır duyduysanız gerisi teferruattır. sır gerçeklerin kapsıdır. ve onun anahtarı sadece meraktır. gittikçe daha da büyür merak! gitmek istemezsin ama ayakların seni zütürür. sır başınıza çok işler açabilir. üstüne bir de kardeşinize zarar vermişse. sır > merak, intikam ise hepsinden büyüktür. artık geri dönüşü olmayan bir yola sapmışsınızdır. ne inandığınız ne de yolda gördüğünüz uyarı işaretleri sizi geri çevirebilir.

eee ne yapcaz oğlum o zaman? doktora zütürmeyecek miyiz? mal gibi burda ilzyecek miyiz? dedim. başka doktora zütüreceğimizi söyledi suat. tamam dedim zütürdük. ama sonradan öğrendim ki, büyük bir suç varsa ortada, suçluların gizli adamları olur, ortalığı kimse yokken temizler ve hep seni izler. o varken ortada hiçbir doktor çare bulamaz yarana. zütürdük doktora ilk gün çok ilgilendi. daha sonraları bize bakarken acıyordu. yüzünde bi acıma hissi vardı.

bunu çok iyi hissedebiliyordum. doktor kötü bir şey mi var diyordum "yok evladım" diyordu. susuyordu.

polise git huur çocuğu ahaha gibtir ya adamın hıkayeye bak

#3

sızıp kalmışız. baş ağrısı ile uyandık. bi yandan da davalar devam ediyor.bi deprem oluyor sadece bizim yurt yıkılıyor. herkes cezasını çekmeli, yoksa biz ceza vermesini iyi biliriz. adoyu aldık. dolaştık biraz. ağzından şu sözler döküldü " onu gördüm, onları gördüm... vurdular. doktor ölsün o doktor." anlam veremedik başta. ama kardeşimin bir şeyler hatırlıyor olması beni mutlu etti. sevinçten bağırıyordum. suat sus oğlum dedi. baksana bir şeyler anlatmak istiyor. adem devam etti " iğne vurmasınlar ben biliyorum." kardeşim dedim devam et. edemedi şartelleri yine indirdi. doktora zütürelim hemen gelişmeleri haber verelim dedim. suat yok dedi... "bu işte bir iş var oğlum. anlatmak istedikleri çok farklı dedi." ne saçmalıyon kanka dedim... iğnden korktuğu için doktoru sevmiyor dedim. o zaman dedi suat gördükleri neydi?

keşke hiç sormasaydı... 7 ay yalnız başıma çektiğim işkencelerin ilk adımıydı bu soru.

kardeşliğimizin bitişinin ilk adımı.

ön sıralardan yerimizi alalım

#2

o deprem de canla başla kurtardığımız kardeşimiz. kısa süreli hafıza kaybına uğramış bizi hatırlamıyor.
kardeşimin doktoru benim aşık olduğum kadın zeynep umutsuzdu. belki de hiç hatırlamaz diyordu.
biz bitmiş haldeydik. suatla birbirimize bakıyor ağlıyorduk. zeynep dedi ki " onun size çok ihtiyacı var. belki de onun hafızasını yerine getirecebilecek tek kişilersiniz." kardeşimizi aldık ama gerçekten çok boş bakıyordu bize. konuşuyordu her nesneyi tanıyordu ama insanları ve yaşadıklarını hatırlamıyordu. biz başladık onunla takıldığımız mekanlara gittik. sırf onun için evli barklı eski sevgilisini de getirdik ama yok! kardeşim hatırlamıyor. keşke o gün her zaman yattığım ranzayı hiç değiştirmeseydim. onla film izlerken uyuya kalmasını giblemeyip " kalk lan muallak... yerine yat deseydim." keşke onun yerinde ben olsaydım. ben ölseydim ama keşke kardeşime bi şey olmasaydı. ailesi yok kardeşimin... ama keşke hep kardeş kalabilseydik. ve keşke benim keşkelerim olsaydı. keşke hep onu eskisi gibi sevebilseydim. aradan 2 ay geçti! zeyneple sürekli görüşüyoruz. ilaçlar, şoklar filan derken, ado iyice bilincini kaybetmeye başladı. en sonunda yapıştım yakasına doktorun "bak kızım bu çocuk iyileşecek... gittikçe daha da kötüleşiyor. görmüyor musun? hala nasıl böyle durabiliyorsun" dedim... "fırat bey " dedi. "sizi anlıyorum ama her tedaviyi uyguluyoruz elimizden gelen her şeyi yapıyoruz." dedi. " sakin olun." dedi. sadece sakin olun dedi. kardeşim orda kayboluyor. farklı biri oluyor o bana sakin olun diyor. artık iyice kaybetmişti kendini adem. suat ise kendini iyice alkole vermiş. bir akşam rakı sofrası kurduk suat ile hem içiyor hem de neler yapacağımızı düşünüyoruz. konuşmasına konuşuyoruz, düşünmesine düşünüyoruz ama elimizden hiçbir şey gelmiyor. sadece inek gibi düşünüyoruz.

#1

adem, suat ve ben... bizim üniversite yıllarında arkadaş olmamızla başladı her şey...
baya baya sardı bizim arkadaşlığımız. kısa sürede kardeş gibi olduk.
birimizin canı yansa hepimiz koşardık. hani derler ya üniversite de dostluk zordur.
evet, biz zoru başardık. herkes imrenirdi bizim kardeşliğimize.
adem'e ado deriz biz. yaşca bizden büyüktür. zazadır kendisi ama tam anlamıyla kardeştir, dosttur.
suat ise karadenizli hayvan gibi güçlüydü o büyük kazayı geçirmeden önce 10 kişi yıkamazdı onu.
hepsi benim yüzümden oldu. ben dünyanın en adi insanıyım, keşke hiç ona "gel benle" demeseydim.
Bizim kardeşliğimiz öyle bir şeydi ki! tek birinin gözünden yaş aksa sabahlara kadar dizimizde yatırır dinlerdik onu.
hiç sıkılmadan, bıkmadan, yeter oğlum başım gibildi demeden. yıl 2005 günlerden cumartesi çok iyi hatırlıyorum o günü.
gece deprem olmuş ve hepimiz yurdun bahçesinde toplanmıştık. yurt hasarlıydı zaten. bakımsızdı. maddi durumlarımız iyi olmadığı için eve çıkamamıştık. alt ranzada ben kalıyordum, üst ranza da ado karşı yatakta ise suat... deprem oldu yurt yıkıldı. suatla ben ilk sarsıntı da kendimizi dışarı atabildik. ama adonun uykusu derindir. kardeşimdir. çok iyi tanırım yanında davul çalsan uyanmaz. dışarı çıkanlarla baktık herkes çıkmış yurttan. ilk şoku atlattık sadece suatın ado dediğini hatırlıyorum. gerisi tam bir kargaşaydı. ne ambulansı bekledik ne de yardım ekiplerini... gittik kardeşimizi tırnaklarımızla çıkardık. her şey ondan sonra başladı. keşke o deprem hiç olmasaydı ben o kıza aşık olmasaydım... dostluğumuz hala eskisi gibi devam edebilirdi.

yollamadı beyler.

yalanına sokuyum.