7 ay tek başıma bir mahsende nasıl kaldım

walking dead terk

@2 benimki tamamen orjinal... tamamen gerçekler.

mahsen ne amk

anlat bakalım panpa okurum yarın

yalanına sokum

--spoiler--

--spoiler--

şarap içerek mi hayatta kaldın gibtir git panpa anlatma

ylan.avi yarın okurum eger yazarsa rezerved. ım goto bed

şarap içerek yaşamışsındır kesin sen 7ay

gibsen okumam

bi anlat panpa belki okuruz

reserved sen anlat okuruz sonra

reserved

anlat bi panpa

rezerve

inanmayın bu şerefsiz bilmem nerde kazı yaparken esrarengiz olaylar başımdan geçti diye hikaye uyduran bir bin. yada siz bilirsiniz diger hikayesinde yaptıgı gibi 40 entry sonra beyler roman yazarlığıyla ilgileniyorumda nasıl olmuş mu hikayem diye taşşak geçilin. hafızası kuvvetli olanlar hatırlar o hikayesini

@17 ye inandım bastım eksiyi

yollamadı beyler.

yalanına sokuyum.

#1

adem, suat ve ben... bizim üniversite yıllarında arkadaş olmamızla başladı her şey...
baya baya sardı bizim arkadaşlığımız. kısa sürede kardeş gibi olduk.
birimizin canı yansa hepimiz koşardık. hani derler ya üniversite de dostluk zordur.
evet, biz zoru başardık. herkes imrenirdi bizim kardeşliğimize.
adem'e ado deriz biz. yaşca bizden büyüktür. zazadır kendisi ama tam anlamıyla kardeştir, dosttur.
suat ise karadenizli hayvan gibi güçlüydü o büyük kazayı geçirmeden önce 10 kişi yıkamazdı onu.
hepsi benim yüzümden oldu. ben dünyanın en adi insanıyım, keşke hiç ona "gel benle" demeseydim.
Bizim kardeşliğimiz öyle bir şeydi ki! tek birinin gözünden yaş aksa sabahlara kadar dizimizde yatırır dinlerdik onu.
hiç sıkılmadan, bıkmadan, yeter oğlum başım gibildi demeden. yıl 2005 günlerden cumartesi çok iyi hatırlıyorum o günü.
gece deprem olmuş ve hepimiz yurdun bahçesinde toplanmıştık. yurt hasarlıydı zaten. bakımsızdı. maddi durumlarımız iyi olmadığı için eve çıkamamıştık. alt ranzada ben kalıyordum, üst ranza da ado karşı yatakta ise suat... deprem oldu yurt yıkıldı. suatla ben ilk sarsıntı da kendimizi dışarı atabildik. ama adonun uykusu derindir. kardeşimdir. çok iyi tanırım yanında davul çalsan uyanmaz. dışarı çıkanlarla baktık herkes çıkmış yurttan. ilk şoku atlattık sadece suatın ado dediğini hatırlıyorum. gerisi tam bir kargaşaydı. ne ambulansı bekledik ne de yardım ekiplerini... gittik kardeşimizi tırnaklarımızla çıkardık. her şey ondan sonra başladı. keşke o deprem hiç olmasaydı ben o kıza aşık olmasaydım... dostluğumuz hala eskisi gibi devam edebilirdi.

#2

o deprem de canla başla kurtardığımız kardeşimiz. kısa süreli hafıza kaybına uğramış bizi hatırlamıyor.
kardeşimin doktoru benim aşık olduğum kadın zeynep umutsuzdu. belki de hiç hatırlamaz diyordu.
biz bitmiş haldeydik. suatla birbirimize bakıyor ağlıyorduk. zeynep dedi ki " onun size çok ihtiyacı var. belki de onun hafızasını yerine getirecebilecek tek kişilersiniz." kardeşimizi aldık ama gerçekten çok boş bakıyordu bize. konuşuyordu her nesneyi tanıyordu ama insanları ve yaşadıklarını hatırlamıyordu. biz başladık onunla takıldığımız mekanlara gittik. sırf onun için evli barklı eski sevgilisini de getirdik ama yok! kardeşim hatırlamıyor. keşke o gün her zaman yattığım ranzayı hiç değiştirmeseydim. onla film izlerken uyuya kalmasını giblemeyip " kalk lan muallak... yerine yat deseydim." keşke onun yerinde ben olsaydım. ben ölseydim ama keşke kardeşime bi şey olmasaydı. ailesi yok kardeşimin... ama keşke hep kardeş kalabilseydik. ve keşke benim keşkelerim olsaydı. keşke hep onu eskisi gibi sevebilseydim. aradan 2 ay geçti! zeyneple sürekli görüşüyoruz. ilaçlar, şoklar filan derken, ado iyice bilincini kaybetmeye başladı. en sonunda yapıştım yakasına doktorun "bak kızım bu çocuk iyileşecek... gittikçe daha da kötüleşiyor. görmüyor musun? hala nasıl böyle durabiliyorsun" dedim... "fırat bey " dedi. "sizi anlıyorum ama her tedaviyi uyguluyoruz elimizden gelen her şeyi yapıyoruz." dedi. " sakin olun." dedi. sadece sakin olun dedi. kardeşim orda kayboluyor. farklı biri oluyor o bana sakin olun diyor. artık iyice kaybetmişti kendini adem. suat ise kendini iyice alkole vermiş. bir akşam rakı sofrası kurduk suat ile hem içiyor hem de neler yapacağımızı düşünüyoruz. konuşmasına konuşuyoruz, düşünmesine düşünüyoruz ama elimizden hiçbir şey gelmiyor. sadece inek gibi düşünüyoruz.