Nasıl anlaticam bilmiyorum Pek fazla dostum yok. Size anlatmak istedim. Okursanız sevinirim

Çocukluğumu yasayamadım ben. Cocuk olamadım. burnumu koluma silemeden, mahallede top oynamadan, kalemle birseyler cizemeden, herseyi yeni yeni öğrenirken
hayat sillesini vurmuştu bana. neyse uğradımı şaşırmıştım çocuk aklımla. Hayatta ilk defa duyduğum kelime duydum. "Öldü" ne demek bilmiyorum herkes ağlıyordu etrafımda. Zaten bundan 3 hafta önce felan boşanma lafını duymuştum. istanbulda yaşıyorduk annem ve babam boşandı ve dedem gilde kalıyorduk. hergün ammeme babamı soruyordum. hergün ağlayarak babamı sayıklayarak uyuyordum. ve sonra sabahın köründe ağlama sesleriyle uyandimda annemi gördüm. Sessizce ağlıyordu kıpkırmizı olmuştu. Koca odada tek başınaydı. yanına gittiğimde sarıldı. bende anne babammı geldi diye sordum. daha sıkı sarılmıştı. artık baban yok gitti öldü dedi. Bilmiyordum ölümü. nerden bileyim lan daha 6 yaşındayım. Kapı açılacak sonra giricek zannediyorum. Sarılacak ve bana eski günlerdeki gibi bir torba yiyecek alıcak felan diye düşünüyordum. boğuşmalarımız gıdıklaşmalar felan olmayacakmıydı artık. etrafa bakıyordum sanki hersey bambaska duruyordu. Herkes ağlıyordu. yorganın altına girdim ve annem duymasın diye yastığı ısırarak ağlamıştım. Yemek bile yemiyordum. üzülüyorum ama ölüm ne felan bilmiyorum. tek düşündüğüm babamı görmemdi. 2 gün sonra gördüm. yine hayatımda ilk defa gördüğüm ve duyduğum birseyle karşılaşmıştım. Hayatımda ilk gördüğüm mezar babamınkiydi. babamı son orda görmüştüm. Hergünmü birbirimden ayırmadan ağlıyor anneme onu sevdiğimi ve ölmeyeceğimi söylüyordum. hersey değişmisti hemde çok. insanların bana acırcasına bakışı. Annemi teselli edişleri. abimi sakinleştirmeye çalışmaları çok değiştirmişti beni. çocukluğumu yaşamadan büyümeyi öğrendim. Henüz daha eylenemeden gülmeyi unutmuştum. icime kapanık bir çocuktum zaten. dahada kapanmış sadece annemle konuşuyordum. Ne bilyelerim oldu benim. nede birkimseden oyuncak isteyebildim. Şuan 20 yaşındayım hergece yastığımı ısırıp ağlayarak uyuyorum. çocukluğumdan kalan seylerden biri bu.
sorarlar baban sağmı ? diye başımı önüme eğer öldü derdim. Ama benim icin en kötüsü baban ne is yapıyor ? sorusu. Çünkü direk öldü diyemiyordum. bi sekilde yalan uydurmak zorunda kalıyor sonra uyduramayıp öldü diyordum. çocukluğum yoktu benim. direk adam olmaya çalıştım. Henüz burnumu koluma silmemişken. hayatı yarılamıştım. s*k gibi geçti hayatım. Hep iyiymimiş gibi yaptım. dik durdum. düşmemeye çalıştım. ama yanlız kaldiğim zaman o 6 yaşındaki halime dönüyorum. Sigarayi dudağimdan ekgib etmiyorum. Dibine kadar içip tekrar yakıyorum. en azından bazen ağlamamı engelliyor. Ve içerken babamı taklit ediyorum sol kaşını kaldırarak içerdi sigarasını. Iyiye dair birsey olmadı hayatımda hiç. hic çok mutlu olmadım. hic istediğim bişey olmadı. maddi durumumuz güzel ama isteyemedim ben bişey. ne annemden nede abimden. mına koduğum hayatı gülmedi bana. Aile sevdigisini yaşayamadım. zamanı tüketmekten başka hiçbir marifetim yok. Simdi tek temellim annemin benden önce ölmesi. Çünkü kaldıramaz asla. evlat acısı başkadır. Kalan için telaş gidenlere hasret bir hayatım var. Babasız yaşamaya alışamıyor sürekli küfür edip neden ben diyorsun. ama cevabı yok işte. En ufak rüzgar bile çat diye vuruyor suratına. Içine kapanık pek fazla gülmeyen ve sürekli uyuyarak geçiyor hayatım.

Hayatın her anında hissettim her karesinde iliğine kadar hissediyorsun yokluğunu. Kimsen yok işte soru sorup dertlecek bir babam yok.
Askerlik nasıl bişey diye soracağım. Cebinden para çalacağim veya sevgilimi anlatacağım bi babam yok. Dayak yiyeceğim veya bağıracak bir babam yok. Koruyacak, güven vericek bir babam yok.
değer bilin arkadaşlar. gidim ve sevdiğinizi söyleyin.

Sarılın arkadaşlar teni hala sıcakken sarılın.
Teni hala sıcakken. sarılın 😟